C Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. C Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• CAYİHA

  Şiddet. * Kıtlık. * Yemişe gelen âfet.

• CAYİR

  Cevir ve cefâ eden. Eziyet veren.

• CAYMAK

  t. Vazgeçmek. Sözünden dönmek.

• CAY-MEND

  f. Yerinden kalkmayan, üşenen, tenbel. Rahatını bozmayan.

• CAY-NİŞİN

  f. Yer tutan. Birinin yerine geçen.

• CA'Z

  Yoğun, kalın nesne.

• CA'ZERÎ

  Kısa boylu, galiz, sitemkâr kimse.

• CAZGIR

  Yağlı güreşlerde pehlivanları seyircilere takdim edip dualarını okuyarak onları meydana çıkaran kimse.

• CAZİ

  Ayaklarını dikip parmakları üzerine oturan kişi.

• CAZİ'

  Üzüm çardağının üzerinde enine konulan, üzerine de üzüm çubukları serilen ağaç.

• CAZİB

  Çekici, cazibeli. * Hoş görünüşlü olup dikkati çeken.

• CAZİBE

  Çekme kuvveti. * Mc: Letafet zamanı. Hüsn-ü cemal.(Hareket harareti, hararet kuvveti, kuvvet câzibeyi tevlid eder gibi bir âdet-i İlâhiyye, bir kanun-u Rabbanidir. Mek.)

• CAZİBE KANUNU

  Madde âleminde geçerli olan Cenab-ı Hakk'ın tekvini bir kanunudur. Bu kanuna göre iki madde birbirini aralarındaki mesafe ile ters orantılı; kütle ve miktarlarıyla orantılı olarak çeker.

• CAZİBEDAR

  f. Çekici, câzibeli.

• CAZİM

  Kat'i karar veren. * Gr: Cezmedici, cezmeden. Arabça bir kelimenin başına gelen bazı harfler o kelimenin sonunu sâkin okutur, o harfe de "câzim" denir. Meselâ "Lem yezuk" aslında (Yezuku) idi. Başına "lem" harfi geldiğinden " Yezuk" diye sâkin okundu.)

• CAZİYE

  Doğurduktan sonra sütü azalmaya başlayan hayvan.

• CAZÛ

  f. Cadı. Büyücü, sihirbaz.

• CAZZ

  Semiz,iri gövdeli adam.

• CE'B

  Kesbetmek, elde etmek, kazanmak. * Yaban eşeğinin büyüğü. * Kırmızı toprak boya. * Göbek.

• CEB'

  (C.: Cebeât) Kızıl mantar.* (C.: Ecbu) Nakir dedikleri ağzı dar kap ki, içine su koyarlar. * Tehir etmek, sonraya bırakmak.

• CEBABİRE

  Cebrediciler. Mütekebbirler. Zâlimler.

• CEBAE

  Üstünde birşey düzeltilen ağaç.

• CEBAN

  Korkak, ürkek.

• CEBANET

  Korkaklık, ürkeklik. Korkulmayacak şeylerden bile korkmak. (Bak: Sırat-ı müstakim)

• CEBB

  Bir kimsenin zekerini ve hayasını kesip hadım etmek. * Devenin hörgücünü kesmek.* Kökünden kesmek.

• CEBBAN

  (C.: Cebâbin) Peynirci.

• CEBBAN(E)

  Sahrâ. Bayram namazını kılacak yer. * Mezarlık.

• CEBBAR

  (Sıfat-ı İlahiyedendir) İstediğini mutlak yapan, dilediğine muktedir olan. Büyüklük, azamet ve kudret sahibi. İmar eden Cenab-ı Hak. Kullarını ıslah edip tevbeye götüren Allah Teâlâ Hz.leri (C.C.) * Zâlim, gaddar, müstebid, mütemerrid insanlar da bu sıfatla tavsif edilir. Meselâ; Cengiz, cebbar ve gaddar bir devlet adamı idi. * Koz: Gökyüzünün cenubunda bulunan bir yıldız kümesi.

• CEBBARANE

  Cebbarcasına. Cebbar olana yakışacak tarzda.

• CEBBARÎ

  Cebbara mensub, cebbarlık, cebredicilik. Cebbarlık eden.

• CEBCEB

  Çok hasta deve yavrusu.

• CEBE

  Zincir veya halkadan örme zırh. Cevşen.

• CEBE'

  Kuyu içinden çıkan toprak ki, etrafına öbek öbek dökerler.

• CEBECİ

  f. Eski Osmanlı İmparatorluğunun ordusunun zırhlı sınıfına mensub nefer.

• CEBEL

  Dağ, yüksek tepe. * Mc: Bir kavmin meşhuru ve büyüğü, âlim ve fâzıl kimse.

• CEBEL-İ ARAFAT

  Arafat Dağı.

• CEBELİSTAN

  f. Dağlık, dağlık yer.

• CEBEL-ÜN NUR

  Mekke dağlarından, Hira veya Hırra veya Harra Dağı. Peygamberimize (A.S.M.) ilk vahyin geldiği dağ.

• CEBE-PÛŞ

  f. Zırh giyen.

• CEBER (CEBERİYE)

  (Ceberiyyun) Cüz'i iradeyi inkâr eden bir fırka-i dalle. Hak yolundan çıkmış, dalâlete düşmüş bir fırka. Bunların zıdları da Mu'tezile'dir.

• CEBERUT

  Azametin daha dâimîsi ve bâtınîsi. Büyüklük. Hâkimlik. Kudret, celadet. Fart-ı kibir ve azamet.

• CEBHA'

  Büyük alınlı kadın.

• CEBHANE

  f. Barut, kurşun, gülle, top, tüfek ve benzerleri gibi levazımat-ı harbiye ve bunların bulunduğu yer.

• CEBHE

  Yüz, ön taraf. Harp sahası. Muharebe edilen yer. * Alın. * Bir binanın veya o cinsten bir şeyin ön tarafı. * Gökteki ayın menzillerinden birisinin ismi olup arslan suretinin cephesidir, dört yıldız arslan alnına benzetilmiştir. * Bir kavmin ve cemaatin seyyidi.

• CEBHE-SÂ

  Yüz süren.

• CEBİN

  (Cebân) Korkak. Cesaretsiz. * Alın.

• CEBİN-SÂ(Y)

  f. Alın sürücü, alın süren.

• CEBİR

  Zabtetmek. Zor. Kuvvet. * Bir şeyi ıslah ve tamir etmek, düzeltmek. * Bâtıl bir fırka. * Mat: Harflerle yapılan hesab. * Tıb: Fevkalâde ameliyat, kırık kemiği sarıp bütünlemek. Kırık veya çıkık uzva sarılan tahtalar.

• CEBİRE

  f. Halkın bir işe hazırlık yapması.

• CEBİRE

  Çıkık veya kırık olan bir uzva sarılan tahtalar.