Ş Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. Ş Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ŞAHREG

  f. şah damar, büyük damar.

• ŞAHS

  (Bak: Şahıs)

• ŞAHS

  Acı çekmek. Iztırab çekmek.

• ŞAHSAR

  f. Dallı budaklı ağaçlar. Ağaçlık yer. Koruluk.

• ŞAHSEN

  Şahıs olarak, ferd olarak. Şahısça, kendi. * Yalnız uzaktan görerek.

• ŞAHS-I MANEVÎ

  Bir şahıs olmayıp kendisine bir şahıs gibi muamele yapılan şirket, cemaat, cemiyet gibi ortaklıklar. Belli bir kişi olmayıp bir cemaatten meydana gelen manevî şahıs. * Bir topluluğun taşıdığı manevî kuvvet ve meziyetler.

• ŞAHSÎ

  Şahsa mahsus, şahsa ait, dair. Kişi ile, şahıs ile alâkalı.

• ŞAHSİYET

  Bir kimsenin kendisine mahsus ahvâli. Şahıs olma. Karakter sâhibi ve makbul bir insan olma.

• ŞAHSİYYAT

  Kişinin şahsına, kendine ait sözler. * Birinin kendine ait münasebetsiz sözleri.

• ŞAHSÜVAR

  (C.: şâhsüvârân) f. Ata iyi binen.

• ŞAHŞAH

  Sözü doğru olan, yalan söylemeyen. * Gayretli, bahadır kimse.

• ŞAHŞAH

  Görevli, vazifeli.

• ŞAHŞAHA

  Kuşun hızla uçması.

• ŞAHT (ŞÜHUT)

  Iraklık, uzaklık, bu'd.

• ŞAHTEREC

  şahtere otu.

• ŞAHUR

  f. Ekmek fırını.

• ŞAHVAR

  (Şeh-vâr) f. Şâha, hükümdara yakışacak tarzda, şah gibi. * İri ve iyi cins inci.

• ŞAHVE

  Adım, hatve.

• ŞAHZ

  Keskinleştirmek.

• ŞAHZADE

  f. Şâh oğlu. Hükümdar veya pâdişah oğlu. Prens.

• ŞAİBE

  Leke, kir. * Süprüntü. Pislik. * Kusur. Noksan. Hata. Eksiklik.

• ŞAİK

  Dikenli.

• ŞAİK(A)

  Şevkli, hevesli, şevk verici.

• ŞAİKANE

  f. İsteklice ve şevkli olarak.

• ŞAİLE

  (C.: Şüvül-Şevâil) Sütü çekilmiş deve.

• ŞAİR

  Şiir yazan. Sözünü vezin ve kafiye ile tertib eden.

• ŞAİR

  (C.: Şairât) Arpa. * Kurban devesi.

• ŞAİRÂNE

  f. şairce. şaire benzer surette konuşmakla. Mevzuu şiir sayılabilecek kadar hoş, lâtif olan şey.

• ŞAİRE

  Bir tek arpa, arpa tanesi. * (C.: Şaâyir) Tıb: Arpacık.

• ŞAİRE

  (C.: Şâirât - Şevâir) Kadın şair.

• ŞAİRİYY

  Arpa satan kimse.

• ŞAKA

  Meşakkatli ve güç. * Musibet ânında yakasını ve yüzünü yırtan kadın.

• ŞAKA' (ŞIKA')

  Bedbahtlık. * Yaramazlık.

• ŞAKA' (ŞÜKU')

  Tulu etmek, doğmak. * Çıkmak, huruç etmek. * Dağıtıp perâkende etmek.

• ŞAKAVET

  (Bak: şekavet)

• ŞAKCE

  Henüz yeni renk almış olan hurma.

• ŞAKIZ

  Gözü değen kişi. * Gözüne uyku gelmeyen. * Daima güneş tarafına yönelen bir nevi büyük kertenkele.

• ŞAKİ

  Şikâyet eden. * Ağlayan. * Hiddetli ve şevketli.

• ŞAKİ

  Şekavette bulunan.

• ŞAKİ

  (Şekavet. den) Haydut. Yol kesen. Haylaz. * Her çeşit günahı işleyebilen.

• ŞAKİFE

  (C.: Şukuf) Su dökülmemiş saksı parçası.

• ŞÂKİ-İ SİLÂH

  Harp âletleri keskin ve hazır olan kimse.

• ŞAKİK

  İkiye bölünmüş bir şeyin yarısı. * Öz kardeş.

• ŞAKİKA

  (C.: Şakayık) Yarım baş ağrısı. * Ana - baba bir olan kız kardeş. Öz kız kardeş. * Çatlak, yarık.

• ŞAKİL

  Yanakla kulak arası. * Âdet. Hilkat.

• ŞAKİLE

  Yol. Tarik. Meslek. * Yaradılış. Tıynet. Seciye. Mizac. Bir kimsenin yaratılışının temel hususiyeti.

• ŞAKİR

  Allaha şükreden. Hâlinden memnuniyetini bildiren. (Bak: Şükr)

• ŞAKİRÂNE

  f. şükrederek. şükretmek suretiyle.

• ŞAKİRD

  f. Talebe, çırak.

• ŞAKİRDÂN

  şakirdler, talebeler.