Y Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. Y Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• YEMAME

  Ehlî güvercin.

• YEMEN

  Arap diyarında bir vilayet ismi.

• YEMHUR

  Uzun boylu adam. * İt sineği.

• YEMİN

  Sözü Allah'ı (C.C.) zikrederek kuvvetlendirmek. Kasem. * El tutuşarak, Allah'a bağlılıklarını bildirerek, Allah'a ve birbirlerine söz vererek ahitleşmek. * Mübarek. * Sağ taraf, sağ el.

• YEMİN-İ LÂĞV

  Alışkanlıkla veya dil sürçmesiyle veya sehven yapılan yemindir (ki; şer'an kefâret lâzım gelmez).

• YEMM

  Deniz, bahir, derya, umman. * Güvercin kuşu.

• YEN'

  Yemişin olgunlaşması.

• YENABİ'

  (Yenbu'. C.) Kaynaklar, pınarlar, çeşmeler. * Kedi yavruları.

• YENABİ'-İ ULÛM

  İlim kaynakları, çeşmeleri.

• YENARIK

  Yassı bilezik.

• YENBAGİ

  Münasib, uygun, şâyân. Lâzımgelir, icab eder, gerekir.

• YENBU'

  (C.: Yenâbi) Pınar, kaynak. * Kedi yavrusu.

• YENBUB

  Dikenli bir ağaç.

• YENGEÇ

  t. Çok ayaklı ve yan yan yürüyen, başının iki tarafında iki kıskacı olan deniz veya durgun sularda yaşayan bir küçük hayvan.

• YENHUB

  Korkak.

• YENME

  (C.: Yünem) Bir nevi ot.

• YERA

  (Yerâa. C.) Yontulmamış kamış kalemler. Kamışlar. * Ateşböcekleri.

• YERA'

  Sığır buzağısı.

• YERAA

  (C.: Yerâ) Kamış düdük. * Yontulmamış kalem.

• YERABİ'

  (Yerbu'. C.) Tarla fareleri.

• YERBU'

  (C.: Yerabi') Arap tavşanı adı verilen yaban faresi.

• YEREKAN

  Sarılık hastalığı. * Ekin âfetlerinden bir âfet.

• YERER

  Katı ve sert nesne.

• YERHAMÜKÜMULLAH

  Allah (C.C.) size rahmet ve merhamet eylesin meâlinde dua olup, aksıran kimseye söylenmesi sünnettir. (Bak: Teşmiyet)

• YERHUM

  Erkek kartal.

• YERKU'

  Şiddetli açlık.

• YERMA'

  (C.: Yerâmi) Alçı taşı.

• YERUN

  Ağu, zehir. * Aygır suyu.

• YE'S

  Emelinden kesilmek. Ümidsizlik. Nevmid olmak. Matlubunun hâsıl olmasına ümidini kesmek.(Arkadaş! Amele ve taate muvaffak olmayan azaptan korka, ye'se düşer. Böyle me'yusun gözüne, dinî mes'elelere münafi edna ve zayıf bir emare, kocaman bir bürhan görünür. Böyle birkaç emareyi elde eder etmez; diğer emarelerin saikasıyla ilân-ı isyan ederek İslâm dairesinden çıkar, şeytanın ordusuna iltihak eder. M.N.) (Bak: Ucb)

• YESAG

  f. Kanun, nizam. * Yasak.

• YESAR

  Sol, sol el. * Varlık, zenginlik. * Gençlik. * Bolluk. * Kolaylık.

• YESARET

  Zenginlik. * Kolaylık.

• YESARÎ

  Sola ait. Sol ile alâkalı.

• YE'S-AVER

  f. Ümitsizlik veren. Me'yus eden.

• YESBEHUN

  Yüzerler. (manasında)

• YE'S-EFZA

  Kederi, ye'si ve elemi artıran.

• YESER

  Kolaylık, sühulet. * Birinin sağ tarafından gelme. * Yün, ip gibi şeyleri bükme.

• YESİR

  Az şey, az, kalil. * Kumarbaz. * Kolay.

• YESR

  Öldürmek.

• YESRİB

  Medine-i Münevvere'nin müslümanlıktan evvelki ismi. (Bak: Medine)

• YESSİR

  Kolaylaştır (meâlinde duâ).

• YESTEUR

  Medine yakınında bir yer. * Deve sağrısına yapılan palas. * Belâ. * Bâtıl. * Misvak ağacı.

• YESUR

  Kumarbaz.

• YEŞB (YEŞF-YEŞM)

  Yeşim denilen taş.

• YEŞK

  f. Köpek dişi adı verilen sivri diş.

• YETAMA

  (Yetim. C.) Yetimler. Babaları ölmüş çocuklar.

• YETEM

  (Bak: Yütm)

• YETİM

  Babası ölmüş olan çocuk. * Tek, eşsiz, yalnız. (Çocuk baliğ olduktan sonra yetimlik ondan kalkar. Anası ölene ise daha çok öksüz denir.)

• YETİME

  Yetim kız. * Eşsiz.

• YETİM-HÂNE

  f. Yetim çocukların bakılıp beslendiği yer.