K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KAF'A

  Yağcılar tokmağı. * Hurma kabuğundan yapılan, zenbile benzer kulpsuz bir nesne.

• KAF'A

  Yumuşak kuru ot. * Parmakları soğuktan dökülmüş ayak.

• KAFADAR

  f. Arkası sıra giden, peşinden ayrılmayan. * Kafaları birbirine uyan, kafaca birbirine denk olan arkadaş.

• KAFAR

  Katıksız ekmek.

• KAFAVE

  Sütten yapılan azık.

• KAFAVÎ

  Kafa ile alâkalı.

• KAFD

  Bileğin eğri olması.

• KAFDER

  Çirkin yüzlü, katı başlı kimse.

• KAFEDAN

  Attarların eczâ koydukları kese veya torba.

• KAFENDER

  Çirkin yüzlü, katı başlı kimse.

• KAFER

  Zayıf ve etsiz olmak.

• KAFES

  Tel, ince demir veya ağaç çubuklarından yapılan ve içine kuş ve saire konulan şey. * Dışardan içerisi görünmesin diye, ince tahta çubuklarından yapılıp harem pencerelerine takılan siper, * Ahşap bir binanın kaplama ve sıvası olmaksızın direklerden ibaret taslağı.

• KAFF

  Parmak arasına birşey gizlemek. * Ot kurutmak.

• KAFFAF

  Parmakları arasında birşey gizleyip çalan kimse.

• KAFFAL

  Çilingir. Anahtarcı.

• KAFFAN

  Büyük terazi.

• KÂFFE

  Hep. Bütün. Cümle.

• KÂFFE-İ EF'AL

  Bütün işler.

• KÂFFE-İ EFRÂD

  Bütün fertler.

• KÂFFETEN

  Bütünü. Hepsi birden.

• KAFH (KIFÂH)

  Başa vurmak. * İçi boş olan şeyi vurmak.

• KAFÎ

  Birine uyup peşinden giden.

• KÂFİ

  Kifayet eden. Vâfi, başka şeye ihtiyaç bırakmayan. Yeten, yetişen, elveren.

• KAFÎL

  Kuru ağaç. * Parça parça olmuş ot. * Kamçı. Bir otun adı.

• KÂFİL

  Birinin yerine ödemeyi kabul eden. Kefil olan.

• KAFİLE

  (A, uzun okunur) Birlikte sefere çıkanların cemaatı. Kervan.

• KAFİLE-SÂLÂR

  f. Kafile reisi. Kafile başı.

• KAFÎNE

  Kafasından kesilen koyun.

• KAFÎR

  Hayvan tersi.

• KÂFİR

  Hakkı görmeyen ve örten. İyilik bilmeyen. Allah'ı inkâr eden. Dinsiz. İmanın esaslarına veya bunlardan birine inanmayan. Mülhid.(Arkadaş! İman, bütün eşya arasında hakiki bir uhuvveti, irtibatı, ittisali ve ittihad rabıtalarını te'sis eder.Küfür ise, bürudet gibi bütün eşyayı birbirinden ayrı gösterir ve birbirine ecnebi nazarıyla baktırır. Bunun içindir ki, mü'minin ruhunda adavet, kin, vahşet yoktur. En büyük bir düşmaniyle bir nevi kardeşliği vardır. Kâfirin ruhunda hırs, adavet olduğu gibi nefsini iltizam ve nefsine itimadı vardır. Bu sırra binaendir ki, dünya hayatında bazan galebe kâfirlerde olur. Ve keza kâfir, dünyada hasenatının mükâfatını (filcümle) görür. Mü'min ise, seyyiatının cezasını görür.Bunun için dünya kâfire Cennet (yani âhirete nisbeten), mü'mine Cehennemdir. (Yani saadet-i ebediyesine nisbeten). Yoksa dünyada dahi mü'min yüz derece ziyade mes'uttur, denilmiştir.Ve keza iman, insanı ebediyyete, Cennet'e lâyık bir cevhere kalbeder. Küfür ise ruhu, kalbi söndürür. Zulmetler içinde bırakır. Çünkü, iman, kabuğunun içerisindeki "lübb"ü gösterir. Küfür ise, lübb ile kabuğu tefrik etmez. Kabuğu aynen "lübb" bilir ve insanı cevherlik derecesinden kömür derecesine indirir. M.N.)

• KÂFİRANE

  f. Kâfire yakışır şekilde, kâfir gibi.

• KÂFİR-İ Nİ'MET

  Nankör. Nimeti inkâr eden.

• KÂFİRÛN

  Kâfirler.

• KÂFİRÛN SURESİ

  Kur'an-ı Kerim'de 109. sure olup El-Kâfirûn da denilir.

• KAFİYE

  Tâbi olan şey. * Herşeyin son tarafı. *Edb: Manzum yazılan satırların ses bakımından sonlarının aynı olması. (Yaman, duman, saman... gibi.)

• KAFİYEPERDÂZ

  f. Kafiye uyduran. Şair, nâzım.

• KAFİYEPERESTLİK

  Kafiye için safiyeyi feda edecek derecede kafiyeye ehemmiyet vermek. Birinci derecede kafiyeyi düşünüp, mânayı arka plana atmak.

• KAFİYESENC

  f. Kafiye dizen. Nâzım, şair.

• KAFİZ

  (C: Kufzân-Akfize) Ölçek.

• KAFKAF

  şarap, hamr.

• KAFKAF

  şahtere otu.

• KAFKAFE

  Titremek, titretmek.

• KAFN

  Kafa.

• KÂF-NUN TEZGÂHI

  (Risale-i Nur Külliyatında geçen bir tabirdir) Allah'ın Kün emriyle her işin olması. (Kün ) "Ol" emri olan bu kelime "Kâf" ve "Nun" harfleri ile yazıldığından böyle denilmiştir.

• KAFR

  Arz. Çöl. Beyâban.

• KAFS

  Sıçramak. * Hafiflik. * Sevinç, neşat. * Hayvanın ayaklarını bağlamak.

• KAFS

  Zorla birşey almak. * Gadap, hiddet. * Mevt, ölüm.

• KAFSAL

  Arslan.

• KAFŞ

  Yemekten lezzet alma, fazla yemek yemek. * Pabuç. * Cem'etmek, toplamak.

• KAFŞELİL

  Kepçe.