Ş Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. Ş Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ŞAAB

  Ayrılmak. * Yarmak.

• ŞAAR

  Ağaç, şecer.

• ŞA'AR

  Kıl büken.

• ŞAB

  (Bak: şap)

• ŞA'B

  Ayrılmak. Dağılmak. * Islah etmek, düzeltmek. * Helâk etmek. * Kırmak.

• ŞA'B

  (C.: şuub) Tâife, cemaat. Kabile.

• ŞA'BAN

  (Şâbân) Arabi ayların sekizincisi. Mübârek Şuhur-u selâsenin (Üç ayların) ikincisi.

• ŞABAŞ

  f. Alkış etme, alkışlama. Aferin deme. Bir hareketi güzel bulmaktan dolayı alkışlamak veya hediye vermek.

• ŞABAŞHÂN

  f. Beğenip alkışlayan.

• ŞABB

  Genç, delikanlı, yiğit.

• ŞABBE

  Genç kadın.

• ŞABB-I EMRED

  Bıyığı, sakalı henüz çıkmış delikanlı.

• ŞA'BEZE

  El çabukluğu.

• ŞAB-HANE

  f. Şap çıkarılan yer.

• ŞABİH

  Misil olan, nazir, benzeyen.

• ŞABUB

  (C.: Şeabib) Sağanak yağmur.

• ŞACİNE

  (C.: Şevâcin) Ağaçlı ve meşeli dere.

• ŞACİR

  Ayak altında ızdırap çekmek.

• ŞAD

  f. Sevinçli, ferahlı, memnun, mesrur, şen, bahtiyar.

• ŞADAB

  (Şâd-âb) f. Suya kanmış, sulu. Taze.

• ŞÂD-ÂBÎ

  f. Sulu olma, suya kanmışlık. Tazelik.

• ŞADABTER

  (şâd-âbter) f. Çok su verilmiş, fazla sulanmış.

• ŞADAN

  f. Sevinçli, bahtiyar.

• ŞAD-HAB

  f. Uykusu tatlı.

• ŞADIRVAN

  Etrafında bulunan bir çok musluklardan ve bir fıskiyeden su akan havuz tarzında kubbeli çeşme. Şadırvanlar daha ziyade cami avlularında halkın abdest almaları için yapılırdı.

• ŞADİ

  Mahkeme hademesi. Mübâşir. * İlimden, edebiyattan hissesi olan. * Nağme ile şiir okuyan.

• ŞADİ

  f. Sevinçlilik, memnunluk, mesruriyet, gönül ferahlığı.

• ŞADİHE

  Alından buruna varana kadar olan beyazlık.

• ŞADKÂM

  f. Çok sevinçli.

• ŞADMAN

  (Bak: şadüman)

• ŞADNAK

  f. Gönlü memnun, mesrur.

• ŞADÜMAN

  (şâd-mân) f. Mesruriyet, sevinçlilik. * Mesrur, bahtiyar.

• ŞAE

  Diledi, istedi, murad eyledi.

• ŞAFAK

  Tan zamanı. Güneş doğmağa yakın zaman veya güneş battıktan sonraki alaca karanlık. Gündüz. * Nahiye. Cânib. * Nasihat eden kimsenin "Nasihatım te'sir etsin, sözüm tutulsun" diye ıslah için gayret göstermesi. * Merhamet. * Harf.

• ŞAFAK-ÂLUD

  f. şafak gibi, şafak renginde.

• ŞAFAK-GÛN

  f. Şafak renkli, kızıl.

• ŞAFE

  Ayakta çıkan ve dağlamayınca gitmeyen çıban.

• ŞAFİ

  Hastaya şifa veren (Allah. C.C.). * Yeter görünen, kifayet eden.

• ŞAFİ'

  (Şefaat. den) Şefaat eden. Bir kimsenin suçunun bağışlanması için vasıtalık eden.

• ŞAFİÎ

  Şâfiî mezhebinden olan. (Bak: İmam-ı Şâfiî)

• ŞAFİN (ŞEFUN)

  Göz ucuyla bakan kişi.

• ŞAGB

  Ayıplamak. * Cidal, dövüş, niza. * Şerri tahrik etmek.

• ŞAGİL

  İşgal eden, tutan.* Meşgul eden, meşgul edici. * Meşgul olmayı gerektiren. * Bir mülkte oturan.

• ŞAGR

  Köpeğin bir ayağını kaldırıp bevletmesi.

• ŞAGRABİYYE

  (C.: Şegârib) Ayak bağlamak.

• ŞAGŞAGA

  Süngüyü vurduğu kimsede hareket ettirmek.

• ŞAGVA'

  (C.: Şuguv) Dişleri birbirine muhalif olup kimi fazla kimi eksik olan kadın.

• ŞAGZEBİYYE

  (C.: Şegâzib) Ayak bağlamak.

• ŞAH

  f. Pâdişah. İran veya Afgan hükümdarlarının nâmı. * Bir yere hâkim olan zât. Sâhip. * Asıl. * Atın ön ayaklarını yukarı kaldırarak durması.

• ŞAH

  f. Ağaç dalı. Budak. * Boynuz. Karın. * Su arkı. * Alın. * Kadeh.