Ş Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. Ş Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ŞAKİRÎ

  (Şakiriyye) Şakird, talebe, tilmiz.

• ŞAKİS

  Şerik, ortak. * Hisse, nasip.

• ŞAKK

  Yarık, çatlak. Yarılma, çatlama. * Yırtma. Kırma.

• ŞAKK

  (Meşakkat. den) Eziyetli, zahmet verici, güç.

• ŞAKK

  Silahlı kişi. * Şek ve şüphe eden.

• ŞAKK-I ASÂ

  f. Değneği kırmak. * Mc: İhtilâfa sebeb olmak, topluluktan ayrılmak.

• ŞAKK-I KAMER

  Ayın iki parça olması mu'cizesi. (Kur'ân-ı Kerimin nass-ı kat'isi ile de sâbit olan ve mütevâtir olarak da bilinen Peygamberimiz Hazret-i Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâmın parmağının işâreti ile ayın iki parçaya ayrıldığı hadisesi ki, büyük mu'cizelerindendir.)

• ŞAKK-I ŞEFE

  Dudağını açıp konuşmak.

• ŞAKLABAN

  Şen şatır, hoppa. Avutucu, aldatıcı. Güldürücü, soytarı.

• ŞAKN

  Eksilmek, noksanlaşmak.

• ŞAKŞAKA

  Doğan kuşunun veya serçenin ötmesi.

• ŞAKUL

  (Çekül) Geo: Bir yerin umumi hattını tâyin için kullanılan âlete denir. Bir ağır cismi ip ile yüksekten sarkıtmakla bir duvarın ne derece yatık, eğri veya doğru olduğu anlaşılması gibi.

• ŞAKULÎ

  Şâkule bağlı, onunla alâkalı, onunla nisbeti olan şey. Geo: Düşey.

• ŞA'LA'

  Uzun, tavil.

• ŞA'LA'

  Kuyruğu beyaz olan davar.

• ŞAM

  (şâme. C.) Vücutta olan benler.

• ŞAM

  Akşam. Akşam yemeği. "Şe'm, şâm" Arapçada "sol" mânâsına gelir. "Yemen" sağ demek olduğundan Hicaz'a nisbetle sol taraftaki memleketlere Şam, sağ tarafdaki beldeye de Yemen ismi verilmiştir. * Suriye ve Lübnan memleketlerine de Şam denilmiştir. * Arabların Dımışk dedikleri şehrin adı. * Nuh'un (A.S.) oğullarından "Şam"ın nesli tarafından bu memleket mâmur edildiği için Şam denildiğini söyleyenler de vardır. (Kamus)

• ŞAM U SEHER

  Akşam sabah.

• ŞAMAR

  t. Tokat. Belâ, musibet.

• ŞAMAT

  (şâme. C.) Vücuttaki benler.

• ŞAME

  f. Kadın baş örtüsü. * Arapçada: Vücuddaki ben.

• ŞÂME-GEŞ

  f. Başına örtü alan.

• ŞAMGÂH

  f. Akşam vakti.

• ŞAMÎ

  Şam şehrinden olan, Şamlı. * Şam şehri ile alâkalı.

• ŞAMİH(A)

  Ali şey, yüksek. * Mağrur, başını kaldırmış. Mütekebbir. * Tıb: Vücuddaki beyin ve kemik gibi yerlerdeki çıkıntılı, tümsek yerler.

• ŞAMİL(E)

  Çevreleyen, içine alan, ihtivâ eden, kaplayan. * Çok şeye birden örtü ve zarf olan. * Fazla şeyleri veya kimseleri ilgilendiren.

• ŞAMM(E)

  (şemm. den) Koklayan, koku alan. * Koklama duygusu. Burun.

• ŞAN

  (C.: Şuun) Büyük sevap. * Şeref. * Irz, namus. * Nam, şöhret, şan, ün. * Mahiyet. * Gösteriş, çalım. * Tabiat, huy, âdet. * Hal, keyfiyet.

• ŞANE

  f. Tarak.

• ŞANESÂZ

  f. Tarak yapan, tarakçı.

• ŞANEZEDE

  f. Tarakla saçları taranmış.

• ŞANEZEN

  (C.: Şanezenân) f. Baş tarayan. * Mc: Güçlükleri çözen. Zorlukları yenen.

• ŞANİ'

  Adavet etmek, kin tutmak mânasına "şeneân" dan ism-i fâil olup, buğz eden, kin tutan demektir. Esas murad ise; buğz edip geçmiş olan değil, buğzunda devam ve ısrar eden demektir.

• ŞANTAJ

  Fr. Bir kimsenin suçunu veya yüz karasını meydana çıkarmak tehdidiyle menfaat sağlamaya çalışma.

• ŞANTİYE

  Fr. Bir inşaat yerinde inşaat ve malzeme için hazırlanan yer. * Gemi tezgâhı.

• ŞAP

  (Şep) Kim: Antiseptik bir cisim olup alüminyum ve potasyum sulfatından mürekkep, tadı buruk ve suda tuz gibi erir bir cisim. * Hayvanların ağız ve ayaklarında görülen ateşli, salgın bir hastalık ismi.

• ŞAPE

  f. Çığ. Yuvarlandıkça büyüyen kar topu.

• ŞAR

  f. şehir, belde.

• ŞA'R

  (C.: Şüur-Eşâr) Kıl. Saç. * Ateş yakmak. * Cenk koparmak, kavga çıkarmak.

• ŞA'RA

  (C.: Şüâr) Çok miktar ağaç. * Bir nevi zerdali. * Kuyruğunda dikeni olan bir cins sinek.

• ŞARAB

  İçilecek şey. İçki. * Mey. Bâde. Hamr. İçilmesi haram olan bir içki. (Bak: Mubikat-ı seb'a)

• ŞARAB-I TAHUR

  Temiz ve helâl olan Cennet şarabı. Cennete mahsus şurub.

• ŞA'RANÎ

  (Hi: 899-973) Dört hak mezhebin birleşen ve ayrılan tarafları hakkında mu'teber eserleri olan meşhur bir fakihtir. Mizan-ı Şaranî ismiyle bilinen eseri meşhurdur.

• ŞARAPNEL

  Fr. Ask: Bir çeşit top mermisi. * Top mermisinden dağılan herbir parça.

• ŞARE

  Libas, elbise. * Heyet.

• ŞARIK

  Çıkan, tulu' eden. * Parlayan.

• ŞARIKA

  (C.: Şevârık) Aydınlık, nur, ziya, ışık.

• ŞARİ'

  Şeriatı meydana koyan, teşri eden. Allah (C.C.). * Hazret-i Muhammed'in (A.S.M.) bir ismi. * Şüru' eden, başlayan.

• ŞARİB

  (Şürb. den) İçen. Şürbeden. * (C.: Şevarib) Bıyık.

• ŞARİBE

  Su kenarında olan tâife.