Ü Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. Ü Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ÜBAB

  Şiddetli ve taşkın sel suyu.

• ÜBATİR

  Akrabasını arayıp sormayan kişi.

• ÜBBEHET

  Ululuk, büyüklük, azamet.

• ÜBEYD

  (Abd. dan) Kölecik, kulcağız.

• ÜBHET

  (Bak: Übbehet)

• ÜBNE

  (C.: İben) Ağaç boğumu.

• ÜBUD

  Ürkmek.

• ÜBÜLLE

  Basra yakınında bir harap şehir. * Bir miktar hurma.

• ÜBÜVVET

  (Eb. den) Babalık, atalık.

• ÜBÜVVETEN

  Babalık sıfatıyla. Atalık cihetiyle.

• ÜCAC

  Tuzlu, acı su.

• ÜCAHİN

  (C: Acâhine) Hizmetkâr. * Aşçı. Dost. * Deyyus.

• ÜCEM

  (Ecme. C.) Sık ağaçlık yerler.

• ÜCRA

  f. Pek uçta ve kenarda olan. Uzak. (Bu kelime, Arapça zannedilerek "hücra" yazılması yanlıştır.)

• ÜCRET

  Hizmet karşılığı verilen şey.

• ÜCUM

  Kale.

• ÜCUN

  Suyun renginin ve tadının bozulması.

• ÜCUR

  (Ecir. C.) Ecirler, sevablar.

• ÜCURAT

  (Ücret. C.) Ücretler.

• ÜCÜMM

  Medine ehlinin taştan yaptıkları hisar. * Sığınacak yer. * Damlı dört köşeli ev.

• ÜDEBA

  (Edib. C.) Edibler, edebiyatçılar. * Edeb sâhibleri. Zarif kimseler.

• ÜF

  Kulak kiri. * Tırnak arasında olan kir. * Hüzün ve kedere işaret eden kelime.

• ÜFÇE

  f. Bostan korkuluğu.

• ÜFF

  Of!

• ÜFFE

  Necis, pis.

• ÜFHUD

  Yetişmiş çocuk.

• ÜFHUS

  (C.: Efâhis) Kayalarda olan kuş yuvası.

• ÜFKUHE

  Şaşılacak şey.

• ÜFN

  Hamâkat, ahmaklık.

• ÜFNUN

  Hâl. Nev, çeşit. Saçma sapan söz. Dedikodu.

• ÜFTADE

  f. Düşmüş. Fakir, biçare. * Âşık, tutkun.

• ÜFTADEGÂN

  (Üftade. C.) f. Düşkünler. Tutkunlar. Âşıklar.

• ÜFTADEGÎ

  f. Düşkünlük, biçarelik.

• ÜFTAN

  f. Düşen. Düşerek.

• ÜFUK

  (Efk) Yalan söylemek. * Kaçmak. * Bir işten sapmak.

• ÜFUL

  Batmak, kaybolmak. * Mc: Ölmek.

• ÜF'ULE

  Vazife, görev.

• ÜF'UVAN

  Erkek yılan.

• ÜFÜRRE

  Karışmak.

• ÜHBE

  Yolculuk veya asker için hazırlanmış elbise ve malzeme. * Süt.

• ÜHCİYYE

  (Ühcüvve) Hicvetmeğe sebep olan şey.

• ÜHCÜVVE

  Hicvetmeğe sebep olan şey. * Yerme, hicvetme.

• ÜHKUME

  Alaylı söz veya hal.

• ÜKEL

  (Ükle. C.) Lokmalar.

• ÜKİLE

  Gıybet.

• ÜKL

  (Ükül) Meyve, yiyecek, azık. * Zekâ.

• ÜKLE

  (C.: Ükel) Lokma.

• ÜKNE

  Çukur içinde olan kuş yuvası.

• ÜKRE

  Yuvarlak nesne. Top. * Çukur.

• ÜKRUME

  Kerem, bahşiş, lütuf.