N Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. N Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• NADİMÂNE

  f. Pişmanlıkla, pişman olarak, nedamet duyarak.

• NADİMİYET

  Pişmanlık, nedamet.

• NADİR(E)

  Az bulunan. Seyrek.

• NADİRÂT

  Az bulunan şeyler.

• NADİREDÂN

  f. Zarif, âlim.

• NADİREKÂR

  f. Nâdir işler ve san'atlar yapan.

• NADİREN

  Nâdir ve az olarak. Çok aralıklı. Pek az bulunur.

• NADİRE-PERDÂZ

  f. Güzel söz söyleyen.

• NADİRE-SENC

  f. Nükteli konuşan, güzel fıkralar anlatan, zarif kimse.

• NADİRET

  Güzellik, parlaklık, tazelik. * Hoş ve lâtif.

• NADİYE

  Sudan uzak olan hurma ağacı.

• NA-DÜRÜST

  f. Doğru olmayan. Eğri. * Sağlam, dürüst ve gerçek olmayan. * Yanlış, haksız.

• NA-DÜRÜSTÎ

  f. Gerçek olmama, doğru olmama.

• NA-EHİL

  f. Ehliyetsiz, beceriksiz. Ehil olmayan.

• NA-ENDAM

  f. Muntazam olmıyan. Biçimsiz, gayr-ı muntazam.

• NA-ENDİŞ

  f. Uzun uzadıya düşünmeğe değmez. Açık, muhakkak.

• NA-ENDİŞÎDE

  f. Düşünülmemiş.

• NÂ-EVS

  f. Manastır, kilise.

• NA'F

  Sütü çok olan deve.

• NÂF

  f. Göbek. * Mc: Orta.

• NAFAKA

  Yiyecek parası. Geçim için lüzumlu olan şey. * Geçindirmeğe mecbur olduğu kimselere veya çocuklarına mahkeme karariyle verilen iaşe parası.

• NAFAKA-İ İDDET

  Fık: Kadının iddeti içinde muhtaç olduğu nafaka. Koca, boşadığı karısını iddeti bitinceye kadar infakla mükellef olduğu için bu müddet zarfındaki nafaka hakkında bu tâbir meydana gelmiştir.

• NAFAKA-İ MAKZİYYE

  Fık: Hâkim tarafından takdir olunan nafaka.

• NAFAKAT

  (Nafaka. C.) Nafakalar.

• NAFATA

  Vücutta çıkan sivilce veya kabarcık.

• NAFE

  f. Derisi kürk yapımında kullanılan hayvanların postlarının karnı altındaki deri kısmı.

• NA-FERCAM

  f. Asıl ve esastan âri olan, akibetsiz olan. Faydasız.

• NAFE-RİZ

  f. Koku saçan. * Göbek düşüren.

• NÂF-I ÂLEM

  Mekke-i Mükerreme.

• NÂF-I ŞEB

  Gece yarısı.

• NÂF-I ZEMİN

  Zeminin ortası. Mekke-i Mükerreme.

• NAFIA

  Bayındırlık işleri.

• NAFIK

  Geçer para. Geçer akçe.

• NAFIKA

  (C.: Nevâfık- Nüfeka) Arab tavşanının (diğer adı; tarla fâresi dedikleri hayvanın) iki yuvasından gizli olanın adıdır. Bu hayvan, bunun tavanını yeryüzüne çok yakın yapar. Belirli olan kasia dedikleri yuvasında tehlike hissederse hemen nâfıkanın tavanını delerek kaçar. Münafıklar buna benzediği için nifak, münafık kelimeleri bu kelimeden gelmiştir. (Kamus).

• NAFIZ

  Çok titreten. Sıtma.

• NAFİ

  (Nefiy. den) Giderici, yok eden, nefyeden, menfi yapan.

• NAFİ'

  Menfaatli. Faydalı. Yarar. Şifalı. * Esma-i Hüsnâdan bir isim.

• NAFİA

  İnşaat işleri. * Faydalı işler. Menfaatli olanlar.

• NAFİC

  (C.: Nevâfic) Kaburga kemiklerinin sonu.

• NAFİCE

  (C.: Enfice) Misk göbeği.

• NAFİH

  (Nefh. den) Üfürücü, üfleyici.

• NAFİKA

  (Nüfeka) (C.: Nevâfık) Keler yuvalarından biri.

• NAFİLE

  Fık: Farz ve vâcibden gayrı mecburiyet olmadığı hâlde yapılan ibadet. Fazladan yapılan iş. * Menfaatli olmayan. Ziyâdeden olan. * Torun. * Ganimet malı. Bahşiş. Atiyye.

• NAFİR

  Nefret eden. Ürken, korkan. Sevmeyen. * Galip olan. * Öksürüp burnundan sümüğü saçılan koyun.

• NAFİS

  (Nefs. den) Gözü nazar değer olan kimse. * Açan ve ferahlandıran.

• NAFİS

  Okuyup üfüren.

• NAFİS-ÜL KERB

  Sıkıntı ve belâlara, göz değmesine, nazara te'sir edip kaldıran.

• NAFİZ

  Çok fazla titreten sıtma.

• NAFİZ

  İçe işleyen. Delip geçen. İçeri giren. * Sözü geçen, kendine itaat edilen. Te'sirli, nüfuzlu.

• NAFİZE

  Karından vurulup arkaya çıkmış olan yara.