F Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. F Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• FAHMİYYET

  Karbonat. Kömürleşmiş olan şey.

• FAHR

  Övünme. Yaptığını sayarak övünme. Övülmeye sebeb olacak kimse. Fazilet. Büyüklük. Şeref.

• FAHREDDİN-İ RAZÎ

  (Milâdi 1149-1209) Büyük bir müfessir-i Kur'andır. Fizik, matematik ve tıb hakkında eserleri de vardır.

• FAHRÎ

  Karşılıksız olarak. Parasız olarak. * İftiharla. Övünerek.

• FAHR-İ KÂİNAT

  (Fahr-i Âlem, Zübde-i Kâinat, Seyyid-i Kâinat) Peygamberimiz Hz. Muhammed'in (A.S.M.) nâmları. Bütün âlemin kendisi ile şeref bulduğu, iftihar ettiği Hz. Muhammed (A.S.M.). (Bak: Mefhar)

• FAHRİYE

  Bir kimsenin kendini medih için söylediği söz veya şiir. Fahre mensub ve müteallik olan.

• FAHRİYYEN

  Gönülden isteyerek. Karşılıksız olarak.FAHRUL İSLAM $ (Pezdevî): Mavera-ün Nehir'deki Hanefî fukahasının meşhurlarındandır. Hicri 482 tarihinde Semerkant'ta vefat etmiştir.

• FAHS

  Bir şeyin içyüzünü araştırma, aslını tetkik etme. * Ayırtmak. * Bahsetmek. * Seyirtmek. * Sıçramak.

• FAHŞA

  Büyük günahlar. Çirkinlikler. Zina gibi şehevâta tâbi olmakta ifrat ile alâkadar olan günahlardır ki, lisanımızda fuhşiyat tâbir olunur. Ve bunlar, insanların en çirkin hâlleridir.

• FAHUR

  Bir fesliğen cinsi.

• FAHUR

  Çok övünen, çok iftihar eden. Mütekebbir. Tekebbür ve taazzum edici.

• FAHURANE

  f. Kendini beğenerek. Kendini medhederek. Çok övünerek.

• FAHZ

  Büyüklenmek, kibirlenmek.

• FAHZ

  Uyluk. Kalça. Bacağın kalçadan dize kadar olan kısmı. * Bir kimsenin en yakın aşiretinden olan cemaat.

• FÂİDE

  (C.: Fevaid) Kazanç, kâr, nef', menfaat. İstifadeye sebeb. Yararlılık, işe yarama.

• FÂİDE-MEND

  f. Kârlı, faydalanan, menfaat elde eden.

• FAİH

  (C.: Fevâih) Meyve ve çiçek kokusu.

• FÂİK

  Üstün, üstünde. Diğerinden daha değerli ve üstün. Her şeyin güzide ve a'lâsı. Âli. * Başın boyun ile bitiştiği yer.

• FAİKİYYET

  Üstünlük. Kıymetlilik.

• FÂİK-ÜL AKRÂN

  Akranlarından daha üstün.

• FÂİL

  İşi yapan. Fiili işleyen. * Gr: Masdarın mânasını meydana getirene denir.

• FÂİL-İ HAKİKÎ

  Bir işte hakiki te'sir sahibi. Onu hakkı ile yapan (Allah C.C.)

• FÂİL-İ HAYR

  Hayır işleyen, hayır sahibi.

• FÂİL-İ MUHTAR

  Re'yinde müstakil olan. İstediğini yapmakta serbest olan (Cenab-ı Hak).

• FÂİL-İ MÜBAŞİR

  Huk: Bir şeyi bizzat yapan kimse.

• FÂİL-İ MÜŞTEREK

  Huk: İşlenmiş olan bir suçta parmağı olan. Suç ortağı.

• FÂİLİYYET

  İşleyicilik. Müessir olmak. Fâile mensub ve müteallik oluş.

• FAİTE

  Geçen. Fevt olan. * Vaktinde kılınmamış olan namaz.

• FAİZ

  (Fevz. den) Dilediğine eren. Başaran. Korktuğundan kurtulan. Üstün gelen. Necat bulan. * Kapının üstündeki eşik.

• FAİZ

  Ödünç verilen para için alınan ve şer'an haram olan kâr. Faizin iş hayatındaki mânası, "sen çalış, ben yiyeyim"dir. Küçük tasarruf sahiplerinin paraları bankalarda toplanıp, büyük yekûnlere ulaşır. Banka bu parayı aldığından daha büyük faizle iş sahiplerine kredi olarak verir. İstihsâl edilen (üretilen) malların fiatına masraf olarak bu faiz eklenir. Böylece malların fiatı faiz yüzünden %50 civarında veya daha fazla artar. Bu malı satın alanlar, ödedikleri fiatla birlikte vaktiyle yatırımcının ödediği faizi kendileri ödemiş olurlar. Böylece tasarruf sahipleri bankadan aldıkları faizden çok daha fazlasını bu malı satın almakla geri ödemiş olurlar. Ayrıca fiatların yükselmesiyle dar gelirlilerin haklarına tecavüz etmiş olurlar. Çalışmadan para alıp vermekle zenginleşen bir zümrenin türemesine de sebep olurlar. İslâm, faizi haram kılmakla bu haksızlıkları önler. (Bak: Riba) * Taşan, dolan.

• FAJ (FÂJE)

  f. Esneme.

• FAK

  Yaşlanmış, ihtiyar kimse.

• FAK' (FIK')

  (C: Fıkıa) Bir cins beyaz yumuşak mantar.

• FÂKA(T)

  Zaruret, ihtiyaç. Yoksulluk, fakirlik.

• FAKAD

  Beş parmak dedikleri otun tohumu.

• FAKAHAT

  El ayası.

• FAKAHET

  Şeriat bilgisinde âlimlik. Fıkıh bilgisinde mütehassıslık. Anlayışlı olmak. (Bak: Fıkıh)

• FAKAHETLÛ

  Evvelce müftüler hakkında kullanılmış olan resmî bir lâkab.

• FÂKA-İ ŞEDİDE

  şiddetli ihtiyaç.

• FAKAKA

  Ahmak adam.

• FAKAKI'

  Su üstünde olan kabarcıklar.

• FAKAM

  Bir kimsenin ağzını yumduğunda alt dişlerinin öne çıkıp, üst dişleriyle üstüste gelmesi. * Dolmak, imtilâ olmak.

• FAKARE

  (C: Fikar) Omurga kemiği.

• FAKAT

  ("Fa" ile "kat" dan müteşekkil) Hemen, yalnız, ancak, yeter, bes, gerçi, her ne kadar, lâkin, ammâ.

• FAKD

  Bulunmamak, bir şeyi kaybetmek. Belirsiz olmak. * Talebetmek, istemek.

• FAKD-I NAKD

  Para yokluğu.

• FAKD-ÜL AHBAB

  Ahbabsızlık, dostsuzluk. Ahbabın bulunmayışı.

• FAKE

  Fakirlik.

• FAK'E

  Uyumak.

• FAKFAKA

  Ahmak adam.