K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KEMALÂT

  (Kemal. C.) Faziletler, iyilikler, mükemmellikler. Ahlâk ve huy güzellikleri. Terbiyelilik, edeblilik.(Mâdem mevcudat, zeminin yüzünde büyük bir nehir gibi, kemalâtın lem'alariyle parlar geçer; o nehir, güneşin cilveleriyle parladığı gibi, şu seyl-i mevcudât dahi, hüsün ve cemal ve kemalin lem'alarıyla muvakkaten parlar gider. Arkalarından gelenler aynı parlamayı, aynı lem'aları gösterdiklerinden anlaşılıyor ki: Cereyan eden suyun kabarcıklarındaki cilveler, güzellikler, nasıl kendilerinden değil; belki bir güneşin ziyasının güzellikleri, cilveleridir. Öyle de şu seyl-i kâinattaki muvakkat parlayan mehasin ve kemalât, bir Şems-i Sermedî'nin lemaat-ı cemal-i esmasıdır... S.)

• KEMALÂT-PERVER

  f. Kâmil ve olgun insan. Kemalât sahibi.

• KEMAL-İ DİRAYET

  Dirayetin son derecesi.

• KEMAL-İ İHTİMAM

  Son derece dikkat ve ihtimâm.

• KEMAL-İ METANET

  Tam sağlamlıkla, sarsılmadan.

• KEMAL-İ RAHMET

  Rahmet ve merhametin nihayet kemalde olması.

• KEMAL-İ VÜSUK

  Tam bir itimad ve inanç.

• KEMAN

  f. Yay. Kavis. * Yayı andırır her şey. * Keman.

• KEMAN-DÂR

  f. Yay tutan, yay tutucu.

• KEMANE

  f. Keman veya kemençe yayı. * Güreşte bir çeşit oyun.

• KEMAN-EBRU

  Kaşları yay gibi olan. Keman kaşlı.

• KEMAN-GER

  f. Yay yapan san'atkâr.

• KEMANÎ

  f. Kemancı. Keman çalan çalgıcı.

• KEMAN-KEŞ

  f. Keman çalan. * Ok atmakta usta olan. Yay çeken.

• KEM-ASL

  f. Aslı ve nesli bozuk.

• KEM-AYAR

  f. Ayârı doğru olmayıp bozuk olan. Hileli, kalp.

• KEM-BAHA

  f. Kıymetsiz, değersiz, âdi.

• KEM-BAHT

  f. Tâlihsiz, bahtsız, şansız.

• KEM-BİDAA

  f. Sermayesi az. * Bilgisi zayıf, câhil. Az okumuş.

• KEMC (KEMH)

  Atı dizgini ile durdurmak.

• KEM'E

  Yer mantarı.

• KEMED

  Gam, tasa.

• KEMENAN

  (Kemin. C.) Pusuya gizlenmiş askerler. * Pusular.

• KEMENÇE

  f. Çiftçilerin tarlalara kimyevi gübre atmak için kullandıkları bir nevi âlet. * Tırnağı tellerine değdirmekle ses çıkaran kemana benzer küçük bir çalgı âleti.

• KEMEND

  f. Eskiden idam için boyna geçirilen yağlı kayış. * Uzakta bulunan herhangi bir nesneyi yakalayıp çekmek için üzerine atılan ucu ilmekli uzunca ip. * Geyik ve benzeri hayvanların yuları. * Güzelin saçı.

• KEMER

  f. Yay gibi eğik olan yapı. * Bele bağlanan kuşak. * İç çamaşırın bele rastlayan kısmı.

• KEMERBEND

  f. Kemer bağı. * Kemeri takılmış. Belinde kemer olan. * Mc: Derviş.

• KEMERBESTE

  f. Kuşak bağlamış, hazır olmuş. Hazır olup emri bekler hâlde olan.

• KEMERBESTE-İ UBUDİYET

  Cenab-ı Hakkın huzuruna çıkıp, kollarını önden bağlar şekilde, emre hazır vaziyette bekleyip, kulluğunu ifâde ve ilân etmek. (Namazdaki gibi)

• KEMERDECE

  Yab yab yürümek.

• KEMERGÂH

  f. Kemer takılan yer. Bel.

• KEM-FEHM

  Anlayışı kıt. İdrâki az.

• KEMGÛ

  f. Az konuşan. Az söyleyen.

• KEM-GÜFTAR

  f. Az konuşan. Az söyliyen.

• KEMH

  Gözsüzlük.

• KEMHA

  f. Bir cins ipek kumaş.

• KEM-HARF

  f. Az söyliyen kimse, az konuşan kişi.

• KEM-HAVSALA

  f. Tahammülü az olan kişi, tahammülsüz kimse.

• KEMİ'

  Bir yerde ve bir döşekte beraber yatan kişi. * Düz yer.

• KEMÎ

  (C.: Kümât) Yiğit, kahraman, bahadır. Savaşçı, cengâver.

• KEMİN

  (C.: Kemâin) Pusuya saklanmış adam. * Pusu. * Belirsiz. Gizli yer.

• KEMİN

  f. Pek küçük, çok ufak. Çok az.

• KEMİNE

  Hakir. Aşağı. Dûn. Âciz. Noksan. Eksik.

• KEMİNGÂH

  f. Pusu yeri. Tuzak kurulan yer.

• KEMİNGÜŞA

  Pusu kuran. Tuzak kuran.

• KEMİNSAZ

  f. Pusu tutmuş olan. Tuzak kurmuş olan.

• KEMİŞ

  Tez yürüyüşlü at. * Zekeri küçük at. * Memesi küçük koyun.

• KEMİŞE

  Küçük emzikli deve.

• KEM-İYAR

  f. Ayarı bozuk. Hileli. Kalp altun veya gümüş.

• KEMİYET

  (Bak: Kemmiyet)