K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KELAB

  Tıb: Kudurma. Kuduz hastalığı.

• KELACU

  f. Kadeh.

• KE-L-ADEM

  Yok. Yokmuş gibi.

• KELAET

  (Bak: Kilaet)

• KELAH

  Kıtlık olan yıl, kıtlık yılı.

• KELÂL

  Yorgunluk. Bitkinlik. Usanç. * Göz nuru zayıf olmak, yorgun olmak.

• KELÂL-ÂVER

  f. Yorgunluk ve bıkkınlık veren. Sıkıcı, yorucu.

• KELÂL-BAHŞ

  f. Sıkıcı, yorucu. Yorgunluk getiren.

• KELÂLET

  Yorgunluk. Bitkinlik. Usançlık. * Bıçak ve kılıç gibi şeylerin kesmez olması. * Akrabalığı uzak olanlar. (Amcazâdeler topluluğu gibi). * Kör ve kesmez olan.

• KELÂL-İ DİL

  Gönül yorgunluğu.

• KELÂLİB

  (Küllâb. C.) Çengeller, kancalar, uçları eğri olan demirler.

• KELÂM

  Söz. Bir mânayı ifâde eden, bir maksadı anlatan ifâde. * Allah'a mahsus bir sıfat. * Fık: Allah (C.C.) Kelâm sıfatını da hâizdir. Onun kelâmı harften ve savttan (sesden) münezzehtir, ezelidir, ebedidir. * Ist: Hikmet ve mantık esaslarıyla Allah'ın (C.C.) varlığı, birliği, İslâmiyetin doğruluğu ve hakkaniyetinden bahseden ilim. (Bak: İlm-i kelâm ve Kelâmullâh)

• KELÂM-I AHSAR

  En kısa ve veciz söz.

• KELÂM-I KADİM

  Kur'an-ı Kerim, Kadim kelâm.

• KELÂM-I KİBÂR

  Büyük, akıllı, veli ve meşhur zâtların güzel, veciz ve çok kıymetdâr olan sözleri ve kelâmı.

• KELÂM-I MAHREM

  Gizli kelâm. Mahrem söz.

• KELÂM-I MENSUR

  Nesir söz.

• KELÂM-I MUDARÎ

  Arab kabilelerinden Mudar Kabilesinin konuştuğu Arapça. Kur'an-ı Kerim bu lehçe üzerine nâzil olmuştur. En fasih Arapça'dır.

• KELÂM-I NEFSÎ

  Cenab-ı Hakk'ın lâfz, harf ve ses olmayan zâtî kelâmı. İçten konuşma.

• KELÂM-I RESUL

  Hadis. Peygamberimizin sözü.

• KELÂM-I TÜND

  f. Sert söz.

• KELÂMIN KUYUDAT VE KEYFİYATI

  Kelâmın küllünü meydana getiren harf, kelime gibi parçalarıyla, bunların sarf ve nahiv yönünden hususiyetleri. Meselâ: Müzekkerlik - müenneslik, mârifelik - nekrelik, mübtedâ - haber, sıfat - mevsuf gibi.

• KELÂMÎ

  Söz ve kelâma ait. Sözle alâkalı.

• KELÂMİYYUN

  Kelâmcılar. İlm-i kelâm âlimleri. (Bak: Mütekellimîn)

• KELÂMULLAH

  Allah kelâmı, Kur'ân-ı Kerim. (Bak: Kur'ân)(Kur'ân başka kelâmlarla kabil-i kıyas olamaz. Çünkü, kelâmın tabakaları, ulviyet ve kuvvet ve hüsn-ü cemâl cihetinden dört menbaı var. Biri mütekellim, biri muhâtab, biri maksad, biri makamdır. Ediblerin yanlış olarak, yalnız makam gösterdikleri gibi değildir. Öyle ise, sözde "Kim söylemiş? Kime söylemiş? Ne için söylemiş? Ne makamda söylemiş?" ise bak. Yalnız söze bakıp durma.Madem kelâm kuvvetini, hüsnünü bu dört menba'dan alır. Kur'ânın menbaına dikkat edilse, Kur'ân'ın derece-i belagatı, ulviyet ve hüsnü anlaşılır. Evet, madem kelâm mütekellime bakıyor; eğer o kelâm emir ve nehiy ise; mütekellimin derecesine göre irâde ve kudreti de tazammun eder. O vakit söz mukavemetsûz olur, maddi elektrik gibi te'sir eder. Kelâmın ulviyet ve kuvveti o nisbette tezâyüd eder. S.)

• KELAN

  f. İri, cüsseli, büyük. Heybetli.* Geniş, enli. * Baş.

• KELÂNÎ

  (Kilâet. den) Sakladı ve beni muhafaza etti veya eder, (meâlinde).

• KELANTER

  f. Çok iri. Daha büyük.

• KELASENG

  f. Sapan.

• KELAVE

  İpek veya iplik saracak çark.

• KELB

  (C.: Ekâlib-Eklüb-Kilâb) Köpek, it. * Meşhur bir yıldız. * İki adım arasına koyarak dikilen kayış. * Yolcuların, yük üstünde azıklarını astıkları demir çengel. * Şiddet. * Hırs.

• KELBETAN

  f. Kerpeten.

• KELBÎ

  Köpeğe ait, köpekle alâkalı. Köpek cinsinden olan ve köpeğe müteallik.

• KELB-İ AKUR

  Azgın, saldırgan köpek.

• KELBİYYUN

  Kalenderane yaşamayı alışkanlık haline getiren meşhur Diyojenin de içinde bulunduğu bir fırka. Bunlara Kelbiye tâifesi veya Melâmiyyun da denir.

• KELB-ÜL MÂ'

  f. Köpek balığı. * Kunduz.

• KELCE

  Kile, mikyâl.

• KELDE

  (C.: Külud) Bir parça kaba yer.

• KELE

  f. Yanak.

• KELE'

  Ayakta olan yarıklar. * Kir.

• KELEB

  (C.: Kelâlib) İt sürüsü. * İncitip eza etmek.

• KELEBÇE

  Yakalanan suçluların iki bileğine birden takılan demir halka. Demir bilezik.

• KELEF

  Yüzdeki benek. * şiddetli sevgi.

• KELENDİ

  Bir para. * Sağlam ve sert yer.

• KELEPÇE

  (Bak: Kelebçe)

• KELEPİR

  Çok ucuz ele geçen. Zahmetsiz, ücretsiz. * Üvey evlât. Evlâtlık.

• KELFA

  Yüzünde çiğitli olan kadın. (Müz: Eklef)

• KELH

  Söğüt ağacına benzer, uzunca, dik bir ot. (İçi kamış gibi boş ve gâyet hafif olur; ondan hasıl olan zamka "eşk" derler, kokusu cündübâdester kokusu gibi olur, tadı acıdır.)

• KELH

  Katı yüzlülük.

• KELİF

  Haris kimse.