K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KEDUH

  Amel ve sa'yedici, çalışan.

• KEDUM

  Adam ısıran eşek.

• KEDURET

  Bulanıklık. * Gam, tasa, keder.

• KE-EN LEM YEKÜN

  Güyâ olmadı. Sanki olmadı.

• KE-ENNE

  (Ke-ennehu) (Teşbih edatıdır) Sanki, güyâ, öyle gibi. (Bak: İnne)

• KEF

  f. Köpük.

• KEF

  Elin iç tarafı. Avuç. * Ayağın altı, tabanı. * Avuç dolusu.

• KEFA

  f. Sıkıntı, meşakkat, mihnet.

• KEFA'

  Kabı başaşağı etmek, ters çevirmek.

• KEFAET

  Denklik. Denk olmak. Beraberlik. Bir şeye yeterlik. Küfüv oluş. * Fık: Evlenen erkeğin, alacağı kadına neseb, diyanet, hürriyet ve mal hususlarında müsâvi ve daha üstün olması hususu. (Bunun en mühimmi de diyânet noktasındadır.)

• KEFAF

  Ancak yaşayabilecek kadar olan rızık. * Misil, miktar. * Berâberlik.

• KEFAF-I NEFS

  Bir kimsenin ölmeyecek kadar olan nafakası.KEFALET : Kefillik. Bir kimse kendine âid bir işi yapamadığı veya borcunu ödeyemediği takdirde, yerine onun işini göreceğini kabul etmek. * Birine kefil olmak. İşini üzerine almak.

• KEFALET-BİT-TESLİM

  Bir malın teslimine kefil olma.

• KEFALETEN

  Kefil olarak. Kefillik suretiyle.

• KEFALET-İ BİL-MAL

  Fık: Bir mal için kefil olma.

• KEFALET-İ BİNNEFS

  Birinin şahsına kefil olma.

• KEFALET-İ MUTLAKA

  Huk: Bir kayıt ile bağlı olmıyan kefalet.

• KEFALET-İ MUVAKKATA

  Geçici bir zaman için kefil olma.

• KEFALET-İ NAKDİYE

  Bir hususu te'min için depozite yatırmak suretiyle kefil olma.

• KEFALETNAME

  f. Kefillik kâğıdı, kefalet senedi.

• KEFARET

  (Bak: Keffaret)

• KEFC

  f. Ağızdan gelen köpük.

• KEFÇE

  f. Kepçe.

• KEFE

  (Keffe) Terazinin bir gözü.

• KEFEF

  (Keffe. C.) Kefeler. Terazinin tablaları.

• KEFEL

  Dip, ard, kıç.

• KEFENBEDUŞ

  (Kefenberduş) f. Kefeni sırtında. Ölümü göze almış.

• KEFENPUŞ

  f. Kefene sarılmış. Kefenlenmiş.

• KEFERE

  (Kâfir. C.) Kâfirler.

• KEFEŞ

  (Bak: Kafş)

• KEFETEYN

  Terâzinin iki tarafı.

• KEFF

  Vaz geçme, el çekme, çekinmek, men'etme, imtinâ etmek, sâkit olmak. * Avuç, el, avuç içi. * Nimet.

• KEFFARET

  (Masdar gibi kullanılıyorsa da "keffâr" mübalâğa isminin müennesi olup, asıl mânası: örtücü ve imhâ edici demektir.) Bir mecburiyet altında veya yanlışlıkla işlenmiş günahı affettirmek ümidiyle şeriata uygun olarak verilen sadaka veya tutulan oruç. * Günahtan arınma.

• KEFFARET-İ HALK

  Hac için ihrama girip de bir özre mebni saçlarını vaktinden evvel traş ettiren kimsenin tutacağı üç günlük oruçtan ibârettir.

• KEFFARET-İ KATL

  Bir müslümanı veya bir zımmiyi amden değil de bir hata neticesi olarak öldüren bir müslümana lâzım gelen keffârettir ki; muktedir ise, bir mü'min köle âzad etmekten; buna muktedir değilse, iki ay muttasıl oruç tutmaktan ibârettir.

• KEFFARET-İ SAVM

  Ramazan-ı Şerifte özürü bulunmaksızın muayyen şartlar dâhilinde orucunu bozan bir mükellefin, müslim veya gayr-i müslim bir köle veya câriye azâd etmesinden; buna muktedir değilse, iki ay muttasıl oruç tutmasından; buna da muktedir değilse, altmış fakire yemek yedirmesinden ibârettir.

• KEFFARET-İ YEMİN

  Yaptığı bir yemine sadık kalmayıp bozan bir müslümana lâzım gelen keffâret demektir ki: Muktedir ise, müslim veya gayr-i müslim bir köle veya câriye azad etmekten; muktedir değil ise, on fakiri akşamlı sabahlı doyurmaktan veya on fakire birer parça libas giydirmekten; bu üç şeyden birine muktedir olamayana da üç gün muttasıl oruç tutmaktan ibârettir.

• KEFFARET-İ ZIHAR

  Zıhar keffareti.Keffâret-i zıharın vâcib olmasının şartı kudrettir. Muktedir olan, köle azad eder; değilse iki ay oruç tutar, buna da gücü yetmezse altmış fakire yemek verir. (Bak: Zıhâr)

• KEFFARET-ÜZ ZÜNUB

  Günahların keffareti. Mü'min insanların çeşitli hastalık ve musibetlerine denir. Çünkü günahlarından afvına vesile olabilir. (Huk. İslâmiye ve Ist. Fık. K.)

• KEFFE

  (C.: Kifef) Terazi kefesi. * Her yuvarlak cisim. * (C.: Ükef) El ayası.

• KEFF-İ YED

  El çekme. Karışmama.

• KEFGİR

  f. Köpük tutan. * Kevgir, delikli kap.

• KEFH

  Karşı karşıya savaşma.

• KEFİ

  Nazir, misil, benzer, denk, eş.

• KEFİL

  (Kefâlet. den) Birisinin bir borcu ifâsı lâzım gelirken, ifâ etmediği takdirde, o borcu ifâyı kendi üzerine alan kimse. Kefâlet eden kimse.

• KEFİL Bİ-T-TESLİM

  Bir malın teslimine kefil olan kimse.

• KEFİT

  Seri yürüyüş, hızlı yürüyüş. * Kuvvet.

• KEFİYE

  Başa sarılan ve omuzların üzerine kadar gelen, uçları püsküllü ince ipek örtülü kumaş.

• KEFKEFE

  Men'etmek, engel olmak.

• KEFL

  Okşamak. * Kefil olmak. * Yaramaz gönüllü olan.