K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KEBUTERÂN

  (Kebuter. C.) Güvercinler.

• KEBUTER-BÂZ

  f. Güvercin besleyen, yetiştiren, satan kimse.

• KEBUTER-İ NAME-BER

  Posta güvercini. Mektup götüren güvercin.

• KEBV (KEBVE)

  Davarın, başını vücuduna sürçmesi. * Çakmak çöngelip ateşi çıkmaz olmak. * Görmek. * Kabın içindekini dökmek. * Ateşi kül bürüyüp örtmek.

• KEC

  f. Eğri, çarpık.

• KECABE

  f. Devenin üstüne konan oturulacak bir çeşit tahtırevan.

• KECAVE

  f. Deve üstüne konulan bir cins tahtlrevan.

• KECBAZ

  f. Oyunda hile yapan.

• KECBİN

  f. Şaşı. * Eğri gören. * Yanlış ve ters düşüren.

• KECÇEŞM

  f. Şaşı gözlü. Gözü şaşı olan.

• KECFEHM

  f. Yanlış anlıyan.

• KECHULK

  Kötü huylu kimse. Huyu kötü olan kişi.

• KECKÜLAH

  f. Eğri külâhlı, külâhı eğri olan. * Mc: Hoppa.

• KECMİZAC

  f. Mizaç ve tabiatı hoş olmıyan. Huysuz.

• KECNAZAR

  f. Kıskanç, hasetci. * Eğri bakışlı.

• KECNİGÂH

  f. Eğri bakışlı. Bakışları eğri olan kimse.

• KECNİHAD

  f. Aksi ve ters huylu olan.

• KECREFTAR

  f. Ters yürüyen. Gidişi eğri.KECREV : f. Eğri giden. * Tuttuğu yol sakat ve yanlış olan.

• KECRE'Y

  f. Reyi, sakat, düşüncesi ters olan.

• KECTAB'

  f. Mizacı, tabiatı ters olan kimse, aksi.

• KEÇEL

  f. Başı kel olan kişi. Başında saç olmayan kimse.

• KEÇELİ

  Tar: Yeniçerilerden keçekülâh giyenler.

• KED

  f. Ev, hâne, mesken.

• KEDA

  Mekke-i Mükerreme üstünde, Mekâbir yakınında bir yolun adı.

• KEDA'

  Defetmek, kovmak.

• KEDAD

  Araplar arasında mâruf bir erkek eşeğin adı. (Ona nisbet edip "benat-ul kedad" derler.)

• KEDB

  Tâze kan.

• KED-BANU

  f. Bir daireyi idare eden kâhya kadın.

• KEDD

  Emek. İş. Çalışma, uğraşma, çabalama.

• KEDDERE

  Bulandırdı (meâlinde fiil).

• KEDD-İ YEMİN

  El emeği.

• KEDE

  f. "Mahal, ev, yer" anlamına gelir ve birleşik isimler şeklinde kullanılır. Meselâ: Ateşkede, bütkede, meykede... gibi.

• KEDEME

  Hareket.

• KEDEN

  Toprak suyu çekip, yerinde bulanıklık kalmak.

• KEDER

  Tasa, kaygı, can sıkıntısı. Bulantı. Gam.

• KEDEREFZÂ

  f. Keder ve sıkıntı veren. Keder verici.

• KEDERENGİZ

  f. Üzüntü, keder ve sıkıntı meydana getiren.

• KEDERNÂK

  Keder verici, kederli.

• KEDEVEN

  Palan atı.

• KEDH

  Amel, cehd. Sa'y. * Isırma veya yırtma ile hasıl olan iz.

• KEDHÜDA

  f. Kâhya.

• KEDİD

  Davar tırnağıyla didilmiş ve yumuşamış olan yumuşak yer.

• KEDİN

  Etli ve yağlı kişi.

• KEDİR (KEDİRÂ)

  İçinde hurma ıslanmış süt.

• KEDKEDE

  Ağır ağır seğirtmek. * Katı bir cisme dokunmaktan çıkan ses.

• KEDM

  Isırma.

• KEDME

  Yara izi, bere.

• KEDS

  Tez tez yürütmek.

• KEDŞ

  şiddetle sürmek. * Yırtmak. * Kazanmak.

• KEDU

  f. Kabak. * Mc: Kafatası.