T Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. T Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• TAVRÎ

  Vahşi adam veya kuş. * Ehad, vâhid, bir.

• TAVS

  Örtmek.

• TAVSİB

  Tenbellik ve süstlük.

• TAVSİF

  Vasıflarını söylemek. Bir şeyin iç yüzünü, ne ve nasıl bir şey olduğunu anlatmak. Vasıflandırmak. * Bilgi, ilim.

• TAVSİFÂT

  (Tavsif. C.) Tavsifler. Vasıflandırmalar.

• TAVSİF-İ Bİ-L-FEZAİL

  Faziletlerini zikrederek tavsif etmek.

• TAVSİL

  (Vasl. dan.) Ulaştırma, vardırma.

• TAVSİM

  Azalardan bir uzva zahmet vermek. * Kırmak. * Tenbellik.

• TAVSİT

  (C.: Tavsitât) (Vasat. dan) Aracı bulma. Aracılık yaptırma.

• TAVSİYE

  Vasiyet bırakma. * Ismarlama, sipâriş etme. * Birini iyi tanıtma. Öğütleme.

• TAVŞ

  Akıl hafifliği, akıl azlığı.

• TAVTİD

  Bir nesneyi yerinde tutmak. * Muhkem etmek, sağlamlaştırmak.

• TAVTİE

  Anlatılacak maksadı destekleyecek tarzda önceden bazı sözler söyleme.

• TAVTİN

  (Vatan. dan) Bir yerde yerleştirme. Yurtlandırma. * Birşeye bağlanıp onu neticelendirme. Makam tutunmak. * Gönlünü bağlamak.

• TAVTİŞ

  Karşılıklı olarak reddetmek.

• TAVUS

  Meşhur bir süslü kuşun adı.

• TAVVAF

  Kâbe'yi ziyaret ve tavaf eden. * Resmî dairelerde gece bekçisi. * Çok tavaf eden.

• TAVVAFE

  Kedi.

• TAVVAFİYYE

  Resmî dairelerdeki gece bekçilerine verilen ücret.

• TAVVAS

  Tas yapan.

• TAVY

  Açlık.

• TAVZİF

  Vazifelendirmek, iş vermek.

• TAVZİH

  Açıklamak. Açık olarak beyanda bulunmak.

• TAYALİS

  (Taylasân. C.) Başa ve boyna sarılan şallar. * Başa sarılan sarıkların omuzlar üzerine salıverilen uçları.

• TAYBE

  Medine şehri. Yesrib. Medine-i Münevvere.

• TAYCAN

  (C.: Tâyâcin) Tava.

• TAYERAN

  (Tayrân) Uçuş. Uçma.

• TAYF

  Hayâl. Uykuda veya karanlıkta gözde tecessüm eden şekiller. * Gül. * Kavs-ı kuzah. Gökkuşağı.

• TAYFUR

  Bir kuş ismi.

• TAYH

  Helâk etmek veya helâk olmak. * Bırakmak.

• TAYH

  Bulaşmak. * Hafiflik.

• TAYHAN

  Boş ve mâlayâni şeylere itiraz eden kimse.

• TAYHUC

  Turaç kuşu (Bir sülün nevidir.)

• TAYİ'

  İtaat eden, boyun eğen kimse. * Bir işi kendi isteğiyle yapan.

• TAYİAN

  İsteyerek.

• TA'YİB

  Ayıplamak. Kötülüğünü söylemek.

• TA'YİBÂT

  (Ta'yib. C.) Ayıplamalar.

• TA'YİD

  Bayram etmek.

• TAYİH

  Hayran kimse.

• TA'YİL

  Davarı yürütmek.

• TA'YİN

  Yerini belli etmek. * Vazifeye göndermek, vazifelendirmek. * Ayırmak. * Tayın, erzak.

• TA'YİN-KERDE

  f. Belirtilmiş. Tâyin edilmiş.

• TAYİR

  (Tayr.) Kuş. * Uçmak. * Çabuk yürümek.

• TA'YİR

  (C.: Ta'yirât) Kabahati yüze vurarak utandırma.

• TA'YİS

  Görmeden bir cismi eliyle aramak.

• TAYİŞ

  Yeynicek kimse. * Hafiflik.

• TA'YİŞ

  Diri tutmak.

• TAYLASAN

  (C.: Tayâlis-Tayâlise) Başa ve boyna sarılan şal. * Başa sarılan sarığın omuzlar üzerine salıverilen ucu.

• TAYR

  (C.: Atyâr-Tuyur) Kuş. * Uçmak (mânasına mastardır.)

• TAYR-I HÜMÂYUN

  Talih veya uğur kuşu. Devlet kuşu. (Bak: Hüma)