A Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. A Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ASİDE

  Bulamaç adı verilen yemek.

• ASİF

  (C.: Usefâ) Para ile tutulan işçi, yevmiyeci, gündelikçi.

• ASİFE

  Buğday ve arpa başağını örten yapraklar.

• ASİL

  Esas. Yedek olmayan. * Köklü. * Edebli, soylu. * Fık: Muamelâtta kendi nâmına hareket eden. * Akşam vakti. * Ölüm, mevt.

• ASİLÂNE

  f. Asil olanlara yakışır şekilde. Asil ve neseb sahibine lâyık.

• ASİLE

  (C.: Asâil) Bir şeyin tamamı, bütünü. * Öğleden sonranın son kısmı, akşam üzeri. * Ölüm, mevt.

• ASİL-ZADE

  f. Sülâlesi ve ailesi görgülü, temiz ve asil olan.

• ASİL-ZÂDEGÂN

  (Asil-zâde. C.) Asilzâdeler, soylu kişiler.

• ASİM

  Günahkâr. Günah işleyen.

• ASİM

  Engel, mâni, muhafaza eden.

• ASİME

  f. Akılsız, şaşkın, sersem.

• ASİME-GÎ

  f. Akılsızlık, şaşkınlık, sersemlik.

• ASİME-SÂR

  f. Kafası karışık.

• ASİR

  Karmakarışık. * Bitişik komşu.

• ASİR

  Ağır. Zor. Güç. Müşkül. Düşvâr.

• ASÎR

  Üsâre. Özsu. * Bir maddenin sıkılmış suyu. * Suyu alınmak için sıkılmış şey.

• ASİR(E)

  Üzüm ve benzeri şeyleri şıra yapmak veya yağını almak için sıkan.

• ASİRE

  (C.: Asirât) Hayvanın ayağının arasına takılan köstek.

• ASİRE

  Üzerine bir yıl geçtiği hâlde hâmile olmayan dişi deve.

• ASÎRE

  Cibre, posa.

• ASİSTAN

  Fr. Profesör veya hekim yardımcısı.

• ASİT

  Fr. Terkibindeki hidrojenin yerine element alarak tuz meydana gelmesine sebep olan ve mavi turnusolü kırmızıya çevirmek hâsiyetinde hidrojenli birleşik hamız.

• ASİYÂ-BÂN

  f. Değirmenci, değirmen sahibi.

• ASİYÂ-GER

  f. Değirmen yapan, değirmenci.

• ASİYÂ-SENG

  f. Değirmentaşı.

• ASK

  Lâzım olmak, lüzumlu olmak.

• ASKA'

  Atların ve kuşların başının ortasında beyazlık olanı. * Kanarya kuşu.

• ASKÂ'

  (Suk. C.) Çeşme duvarlarının bölmeleri.* Bölgeler.

• ASKABE

  Küçük salkım.

• ASKALÂN

  Şam diyârında bir şehrin adı. ("Arûs-üş Şam" da derler.)

• ASKALE

  Serap fazla olmak.

• ASKAR

  Üzüm şırası.

• ASKAT

  (Uydurukça kelimedir.) (Bak: Vâhid-i kıyasî)

• ASKER

  f. Devredici, seyyar.

• ASKER

  (C.: Asakir) Devlet ve memleketin muhafazası için ücretli veya ücretsiz olarak veya kur'a ile toplanarak hazır bulundurulan ve resmi elbise giyen silahlı adamlar topluluğu. Er, leşker, nefer.

• ASKERE

  Şiddet. * Asker hazırlamak.

• ASKER-GÂH

  f. Asker kampı, askeriyeye ait kamp.

• ASKERÎ

  Askere veya askerliğe ait, askere mahsus.

• ASKUL

  (C.: Asâkil) Beyaz, büyük mantar.

• ASL

  Temel, esas, kök. Bidâyet. Mebde', dip, hakikat. Hâlis, sâfi. Haseb ve neseb. Soy sop. Zâten, en ziyâde.

• ASL

  Yelmek. Seğirtmek.

• ASL Ü ESAS

  Gerçek, doğru.

• ASLA

  Hiçbir zaman.

• ASLA'

  Başının tepesinde ve önünde kıl olmayan. * Küçük başlı.

• ASLÂB

  (Sulb. C.) Sulbler, beller.

• ASLÂD

  Sert, katı ve düz. (Çakmak taşı hakkında). Ateşsiz. * Cimri, hasis, pinti.

• ASLAH

  En sâlih. Daha sâlih.

• ASLAH

  Kulağı hiç işitmeyen.

• ASLAH TARİK

  En selâmetli tarz. En salih usul, yol.

• ASLAHAKELLAH

  Allah seni ıslâh etsin (meâlinde duâ).