E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ECELL

  (Celil. den.) Çok güzel. çok büyük. En üstün. Çok celil.

• ECELL

  Evet, neam, belî.

• ECELL-İ MAHLUKÂT

  Mahlukların en üstünü. İnsan.

• ECEM

  (C.: Acâm) Çok fazla sıcak.

• ECEME

  (C.: Acâm-Ecemât - Ecem-Ücüm) Meşelik. * Kamışlık.

• ECEMM

  Mızraksız adam. * Boynuzsuz koyun. * Etli kemik. * Bacasız ev.

• ECEN

  Suyun tadı ve rengi değişik olmak.

• ECERRAN

  İns ve cinn.

• ECEŞŞ

  Gür sesli.

• ECFAN

  (Cefn. C.) Göz kapakları. * Asma çubukları. * Kirpikler.

• ECHAM

  Gözü büyük ve kırmızı olan. * (Müe: Cahmâ)

• ECHEL

  Çok câhil. Çok bilgisiz. En câhil.

• ECHELİYYET

  Çok bilgisizlik. Çok câhil oluş.

• ECİC

  Ateş parlaması.

• ECİL

  İşini geriye bırakan, geciktiren. * Geciktirilen, geriye bırakılan şey. * Bir yerde birikip toplanmış su.

• ECİLLE

  (Celil. C.) Fazilet, ilim ve rütbe itibariyle daha yüksek olanlar. Büyükler.

• ECİM

  Bir şeye çok devam etmekten usanç gelme. * Suyun necis olup bozulması. * Birini istemediği hâle koymak.

• ECİNNE

  (Cenin C.) Ceninler. Ana karnındaki çocuklar.

• ECİNNÎ

  Cin taifesinden bir fert. (Bak: Cinn)

• ECİR

  Ücretle çalışan, nefsini kiraya veren. Gündelikçi.(Devletler, milletler muharebesi tabakat-ı nev-i beşer muharebesine terk-i mevki ediyor. Zirâ, beşer esir olmak istemediği gibi, ecir olmak da istemez. S.)

• ECİR

  (Bak: Ecr)

• ECİRLİK

  t. Ücretle çalışma, hizmetkârlık.

• ECİRNÂ

  (İcâret. den) Bizi hıfzeyle, muhafaza eyle (meâlinde.)

• ECİRNİ

  (İcâret. den) Beni hıfzeyle, beni koru (meâlinde).

• ECL

  İllet, sebeb, cihet. İçin, dolayı... den. Arabçada "Li" ilâve ederek kullanılır. Meselâ: Li-eclillâh $ : Allah için, Allah rızası için.

• ECLA

  Pek âşikâr, pek belli. Pek parlak, ziyade güzel. * Başında kıl bitmeyen kel.

• ECLA'

  Dudakları kısa olup dişlerini tamamen örtmeyen.

• ECLAD

  (Cild. C.) Hayvan derileri.

• ECLAH

  Devenin veya üstü düz olan arabaların üzerlerine yapılan ufak kulübe. * Başı kel olan adam.

• ECLEC

  Yumru ve geniş alınlı.

• ECLEF

  (Cilf. den) Çok edepsiz, pek hayasız.

• ECLEL

  Ulu ve büyük kimse. * Azam.

• ECLİYET

  Cihetiyet, sebebiyet. Sebeb oluş.

• ECMA

  Üstü açık ev.

• ECMA'

  En toplu. Birikmiş. Ziyade birleşmiş.

• ECMAİN

  Hepsi, cümlesi.

• ECMAL

  (Cemel. C.) Develer. * Cümleler. * Yekünler.

• ECMAT

  (Ecme. C.) Ormanlar, sık ağaçlı yerler.

• ECME

  (C.: Ücem-Ecmât) Orman, sık ağaçlı yer.

• ECMEL

  (Cemil. den) Çok güzel, en yakışıklı. Daha güzel.

• ECNAB

  (Cenb. C.) Yanlar. Yan taraflar.

• ECNAD

  (Cünd. C.) Cündler, askerler, erler, neferler, taburlar.

• ECNÂS

  (Cins. C.) Çeşitler, neviler, türler.

• ECNÂS-I MUHTELİFE

  Çeşitli, türlü cinsler.

• ECNEB

  Muti ve münkad olmayan. İtaatkâr olmayan. * Garib, yabancı, ecnebi. *Sert başlı at.

• ECNEBİ

  Yabancı. Garip. Alışmamış. Başka milletten olan.

• ECNEBİYYET

  Ecnebilik, yabancılık, gariblik.

• ECNEF

  Haktan, doğruluktan, adaletten uzaklaşan, ayrılan adam. * Beli eğri, kambur olan adam.

• ECNİHA

  (Cenah. C.) Kanatlar. Cenahlar. Taraflar.

• ECR

  (C.: Ücur) Bir iş, bir hizmet mukabilinde verilen şey. * Ahirete aid mükâfat, hayır ceza. * Ücret, mukabil, karşılık. Sevab. * Tıb: Kırılan bir uzvun sarılması.