E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• EDA-YI DEYN

  Borç ödeme.

• EDA-YI SALÂT

  Namazı vaktinde kılma.

• EDB

  Ziyafet verip, halka yemek yedirmek.

• EDBAR

  (Dübür ve Dübr. C.) Ard ve arka taraflar. Herhangi bir şeyin sonları ve akibetleri.

• EDBAR-ÜN NÜCUM

  Fecirden evvel kılınan iki rek'at nafile namaz.

• EDBAR-ÜS SÜCUD

  Akşam namazından sonra kılınan iki rek'at nafile namaz.

• EDBES

  Rengi ne kızıl, ne siyah olan hayvan.

• EDD

  (C.: Üdüd) Kuvvet. * Yetişmek. * Ric'at etmek.

• EDDAİ

  Mâlum bir duâcı. Duâcınız. Hayrınızı isteyen meâlinde imza yerine yazılan bir tâbir.

• EDEB

  Terbiye. Kavlen, fiilen insanlara lütuf ile muamele etmek. Güzel ahlâk. Usluluk. Hayâ. * Ist: Sünnet-i Resul'e (A.S.M.) uygun hareket etmek. * Utanılacak şeylerden insanı koruyan meleke; kuvve-i râsiha-i nefsiye. * Edebiyat ve ondan bahseden ilim.(Kur'anın edebi ise: Öyle bir hüznü verir ki, âşıkane hüzündür. Yetimâne değildir. Firak-ul ahbabdan gelir. Fakd-ül ahbabdan gelmez. Lemeat)

• EDEB-AMUZ

  Edeb öğreten.

• EDEBÎ

  Edebe dâir. Güzel söylenmiş yazı. Edebiyata âit. Ehl-i edebe, terbiyeli, ahlâklı ve edebli olanlara dâir ve edebe mensup ve müteallik.

• EDEB-İ KELÂM

  Söz güzelliği, söz zarifliği. * Edb: İfade arasında bayağı ve çirkin tabirlerin bulunmaması. İfadenin güzel oluşu.

• EDEB-İ MUÂŞERET

  (Bak: Âdâb-ı muaşeret)

• EDEBİYAT

  Düşünce, duygu veya herhangi bir hakikatı veya herhangi bir fikri yazı veya sözle, manzum veya nesir halinde güzel şekilde ifâde san'atı. Bu san'atla uğraşan ilim kolu. * Edebiyata âit yazıları toplayan kitap.Edebiyatın sözlük anlamından biri de edebe, yani terbiyeye uygun söz söylemektir. Demek ki edebiyatçı edepli olmalı, edepsizce söz ve yazılar edebiyat olamaz.(Edebiyatta vardır üç meydan-ı cevelân; onlar içinde gezer, haricine çıkamaz: Ya aşkla hüsündür, ya hamâset ve şehâmet, ya tasvir-i hakikat. İşte yabani edebse hamâset noktasında hakperestliği etmez.Belki zâlim nev-i beşerin gaddarlıklarını alkışlamakla kuvvet-perestlik hissini telkin eder. Hüsün ve aşk noktasında, aşk-ı hakiki bilmez.Şehvet-engiz bir zevki nefislere de zerkeder. Tasvir-i hakikat maddesinde, kâinata san'at-i İlâhî suretinde bakmaz;Bir sıbga-i Rahmanî suretinde göremez. Belki tabiat noktasında tutar, tasvir ediyor; hem ondan da çıkamaz.Onun için telkini aşk-ı tabiat olur. Maddeperestlik hissi, kalbe de yerleştirir; ondan ucuzca kendini kurtaramaz.Yine ondan gelen, dalâletten neş'et eden ruhun ıztırabatına, o edepsizleşmiş edeb (müsekkin, hem münevvim); hakiki fayda vermez. S.)

• EDEBİYAT YAPMAK

  Mc: Güzel ve uzun uzun sözlerle mevzu dışına çıkarak konuşmak.

• EDEBİYAT-I CEDİDE

  1896 - 1901 tarihleri arasında Avrupa te'siri ile meydana gelen edebiyat cereyanına verilen isim. Yeni edebiyat. Servet-i Fünun Edebiyatına verilen ad.

• EDEBİYYUN

  Edebiyatçılar. Edebiyatla uğraşanlar.

• EDEME

  Derinin iç yüzü. (Dış yüzüne "beşere" derler.)

• EDEVAT

  (Edat. C.) Aletler. Takımlar, parçalar. * Gr. Fiil veya isimlere eklenen küçük kelime veya harfler. Edatlar.

• EDEVAT-I KİTABET

  Yazı vasıtaları.

• EDEYAN

  f. Çok koşan hayvan.

• EDFA

  (Edfâk) Beli kamburlaşıp bükülmüş kimse. * Uzun boynuzlu keçi. * Kanadı uzun kuş.

• EDFER

  İğrenilen, tiksinilen, nefret edilen şey.

• EDGAM

  Yüzü ve dudaklarının etrafı siyah olup, sâir bedeni başka renk olan at.

• EDHAK

  Daha uzak, daha ırak.

• EDHAN

  (Dühn. C.) Sürülecek güzel kokulu yağlar.

• EDHAR

  Eb'ad ve erzel kimse.

• EDHEM

  (C.: Dühem-Edâhim) Karayağız at.

• EDHİNE

  (Duhân. C.) Duhanlar, dumanlar, sisler. * Tütünler.

• EDİ

  Küçük ve şerir (adam). * Küçük kap.

• EDİB

  Edebiyatçı. Güzel ve san'atlı söz söyleyen veya yazan. * Edebli, terbiyeli.(Edibler edebli olmalı, hem de edeb-i İslâmiye ile müteeddib olmalı. Ve onların sözleri, kalb-i umumi-i müşterek-i milletten bitarafane çıkmalı. Ve matbuat nizamnamesini, vicdanınızdaki hiss-i diyânet ve niyet-i hâlisa tanzim etmeli. İk. M.)

• EDİBÂNE

  f. Edibe yakışır, terbiyeli bir surette. Edebiyatçı gibi.

• EDİB-İ BÎ-MÜDANÎ

  Eşsiz edebiyatçı.

• EDİLLE

  (Delil. C.) Deliller, işaretler. Alâmetler. Rehberler. İsbat vasıtaları.

• EDİLLE-İ AKLİYE

  Akıl ile bulunan isbat vâsıtaları, akli deliler.

• EDİLLE-İ ASLİYE

  (Bak: Edille-i erbaa)

• EDİLLE-İ ERBAA

  (Edille-i şer'iye) Fık: Fıkıh ilminin istinad ettiği deliller: Kitab (yani Kur'an-ı Kerim'deki deliller), sünnet, icma-ı ümmet ve kıyas-ı fukaha. (Usul-ü erbaa ve edille-i asliye tabirleri de aynı mânada kullanılır.)

• EDİLLE-İ KATI'A

  İtiraz edilmeyecek derecede kat'î ve sağlam deliller.

• EDİLLE-İ KAVİYYE

  Sağlam deliller.

• EDİLLE-İ ŞER'İYE

  (Bak: Edille-i erbaa)

• EDİLLE-İ TÂLİYE

  Huk: Örf, âdet, teâmül, istishab, asıl ve amel, maslahat-ı mürsele, kaide-i külliye, âsâr-ı sahabe ve âsâr-ı kibar-ı tabiîn gibi deliller.

• EDİM

  Sahtiyan, tabaklanmış deri. * Satıh, yüz, zemin.

• EDİM-İ ARZ

  Yer yüzü.

• EDİMME

  Derinin ikinci tabakası.

• ED'İYE

  (Duâ. C.) Duâlar.

• ED'İYE-İ HAYRİYE

  Hayırlı dualar.

• ED'İYE-İ ME'SURE

  Peygamberimiz (A.S.M.) ile, sahabelerden naklolunan te'sirli ve makbul duâlar.

• EDİYYE

  Az, kalil.

• EDKEN

  Bulanık, * Rengi siyaha yakın olan.