E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• EFARİT

  (İfrit. C.) İfrit gibi, ifrite benzer adamlar. Hilekârlar, kurnazlar, cüretliler. * Pek hain cinler. * Şeytanlar, iblisler.

• EFATİH

  Mantar ve ona benzer bitkiler.

• EFAVİC

  (Efvâc. C.) Bölükler, takımlar, kısımlar.

• EFAVİK

  (Fuvâk. C.) Hıçkırıklar.

• EFAVİYE

  Yemeklere konulan kokulu baharat.

• EFAYİK

  (Efike. C.) Uydurma, düzme, asılsız, yalan sözler. İftiralar.

• EFÂZIL

  (Efdal. C.) Fâzıllar, faziletliler. Mümtaz ve çok bilgili kimseler.

• EFÂZIL-I UKALÂ

  Akıllıların en ileri gelenleri.

• EFÂZIL-I VÜKELÂ-YI FİHÂM

  Büyük vekillerin bilgilileri.

• EFDA'

  Eli ve ayağı eğrilmiş.

• EFDAH

  (Fadih. den) Çok rezil, daha rezil.

• EFDAL

  Daha faziletli, daha lâyık, daha iyi.

• EFDAL

  (Fazl. C.) Ziyadeler, fazlalar, çoklar. * İhsanlar, ikramlar, iyilikler, meziyetler, hünerler.

• EFDALAN

  Emn ile adâlet.

• EFDALİYET

  Faziletçe üstünlük. Fazileti, iyiliği ziyâde olmak.

• EFDER

  (Evder) f. Amca. Babanın erkek kardeşleri. * Yeğen. Amca, hala, teyze çocukları.

• EFEK

  Sarfetmek, harcamak.

• EFEKK

  Zayıflıktan dolayı omuzu mafsaldan ayrılmış olan kimse.

• EFEKTİF

  Fr. Nakit para, elde bulunan para.

• EFELL

  Güdük kılıç.

• EFENDİ

  (Rumcadan) Sahib, mâlik, mevlâ. Ağa. Şer'î hâkim, kadı, molla. (Saygı ve nezâket mübalağası olarak kullanılır. Eskiden büyüklere ve şâyân-ı hürmet zâtlara Efendimiz denildiği gibi, her zaman için Hz. Peygamber Aleyhissalâtu Vesselâm'a da, mü'minler Efendimiz diyerek hürmet ve sevgilerini ifade ederler.)

• EFERR

  Çok koşan, pek çok kaçan.

• EFFAF

  Çok of! çeken. Sıkıntılı, muztarib ve kederli kimse. Elemli, gamlı, tasalı adam.

• EFFAK

  Ticaret için bütün dünyayı dolaşıp gezen tüccar adam.

• EFFAK

  (İfk. den) Çok iftira eden, çok yalan isnad eden kişi.

• EFGAN

  f. Acı ile bağırıp çağırmalar. Feryatlar ve istimdat.

• EFGAR

  (Figâr) f. Yaralı, kötürüm, sakat, cerih.

• EFGEN

  (Figen) f. Düşüren, yere atan, yıkan, yere atıcı, düşürücü, yıkıcı.

• EFGENDE

  f. Yere atılmış, düşürülmüş. Yıkılmış, yıkık. Bozulmuş, tahrib edilmiş. * Biçare, zavallı, düşkün.

• EFHAM

  Anlayışlar, zihinler, anlamalar.

• EFHAM

  (Fahim. den) Çok büyük, pek büyük.

• EFHAS

  (Fahs. C.) Her şeyin içleri, boşlukları.

• EFHAZ

  (Fahz. C.) Akrabalar, yakın hısımlar.

• EFHEM

  Anlayışlı, kolay anlayan.

• EFİD

  (Eftid) : f. Medhedici, öven, sena eden. * Hayret edilecek, şaşılacak, taaccüb edilecek şey.

• EF'İDE

  (Fuâd. C.) Kalbler. Gönüller.

• EF'İDE-İ HÂLİSE

  Temiz ve saf kalbler. Bozulmamış, tahrib edilmemiş kalbler, gönüller.

• EFİH

  Bir adamın beynine vurmak.

• EFİK

  Dibâgatı tamam olmamış deri.

• EFİKA

  Fenâ, hoş olmayan, çirkin ve kötü şey.

• EFİKE

  (C.: Efâik) Yalan, dolan, iftira.

• EFİL(E)

  (C. Afâl-Efâil) Genç küçük deve.

• EFİN

  Çürük ceviz. * Zayıf fikirli ahmak kimse.

• EFJÛL

  f. Kandırma. * Kışkırtma, tahrik etme. * Dağınık, perâkende.

• EFK

  Çok fazla atâ ve ihsan etmek. * Gitmek, zehab.

• EFK

  (Ufuk) Yalan söyleme. * Kaçmak. Bir işten sapmak.

• EFKAM

  Eğri.

• EFKAR

  Pek fakir, çok fakir.

• EFKÂR

  (Fikir. C.) Fikirler. Düşünceler.

• EFKÂR-I ÂLİYE

  Yüksek düşünceler, fikirler.