E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• EFKÂR-I ÂMME

  Halkın düşüncesi ve fikirleri.

• EFKAR-I FUKARA

  Fakirlerin en fakiri, çok fakir.

• EFKÂR-I SÂİBE

  Maksada uygun fikirler, doğru sözler.

• EFKÂR-I UMUMİYE

  (Bak: Efkâr-ı âmme)

• EFKEL

  (C.: Efâkil) Titremek.

• EFL

  Gurub etmek, batmak.

• EFLAH

  Çok felah bulan, kurtulan, selâmete çıkan. Taleb ettiği şeye, arzusuna vasıl olan.

• EFLAK

  Osmanlı İmparatorluğu zamanında, Romanya'yı meydana getiren asıl ülke (Merkezi Bükreş'tir.)

• EFLÂK

  (Felek. C.) Felekler, gökler. Dünyalar, âlemler. Asumanlar.

• EFLATUN

  Plâton. (M.Ö. 429 - 347) Aristo'nun üstadı, Sokrat'ın talebesi, eski Yunan filozofudur.

• EFLATUNÎ

  Leylakî ile ergüvanî arasında, hafif mor karışık renk.

• EFLATUNİYE

  Eflâtuna göre olan felsefe, düşünüş (Plâtonizm). Çok ileri veya parlak devir.

• EFLEC

  (Felc. den) Seyrek, sık olmayan diş. Bazıları dökülmüş olan diş. * Geniş omuzlu, kollarının arası açık olan adam. * Nüzul hastalığına tutulmuş olan kimse.

• EFLEC-ÜL ESNÂN

  Seyrek dişli.

• EFLES

  Çok müflis, iflâs etmiş, züğürt.

• EFLUD

  Yetişkin, gürbüz (çocuk).

• EFN

  Noksan etmek. İçmek. * Sağmak. * Davarın sütü az olmak.

• EFNAD

  (Fened. C.) Bunaklar, yaşlarının ilerlemesinden bunamış olanlar.

• EFNAN

  (Fen. C.) Neviler, çeşitler. * (Fenen. den) İnce dallar. * Üslublar, şubeler.

• EFNAN-I ELVAN

  Renk çeşitleri.

• EFNİYE

  (Finâ. C.) Avlular.

• EFRA'

  İşi gücü olmayan adam. Boş dolaşan kişi. * Kuruntulu, vesveseli adam. * Başının saçı tamam olan kimse. (Müe: Für'â)

• EFRAD

  (Ferd. C.) Fertler. Askerler.

• EFRAD-I ADÎDE

  Çok kalabalık fertler.

• EFRAH

  Ferahlamalar. İç açılmaları. Sevinmeler.

• EFRAHTE

  f. Yukarı kaldırılmış, yükseltilmiş, yükselmiş.

• EFRAK

  Ayrılmış. * Çatal ibikli horoz.

• EFRAN

  Neş'eli, keyifli, sevinçli olan kimse. Mesrur.

• EFRAS

  (Fers. C.) Atlar. Beygirler.

• EFRAŞTE

  f. Yükseltilmiş, yukarı kaldırılmış.

• EFRAZ

  f. Kaldırma. Yükseltme. Yüksek. Yukarı. Bülend.

• EFRENC

  (Fr: Franc. dan) Bu kelime, Ortaçağda teşekkül ederek, o sıralarda Frankların ve bilhassa Charlemagne'in hükmü altında bulunanlara ve zamanla genişleyerek bütün Avrupalılara denmiştir. Frenk. Avrupalı ve hasseten Fransız.

• EFRENCÎ (EFRENCİYYE)

  Frenklere yani Avrupalılara mahsus ve aid. * Frengi hastalığıyla alâkalı ve münasebetdar.

• EFREND

  f. Debdebe, gösteriş, süs, bezek.

• EFREZ

  Arkası kambur gibi olan (adam.)

• EFRUG

  f. şu'le, nur, ziya, ışık.

• EFRUHTE

  f. Şu'lelenmiş, parlamış, ziyalanmış, nurlanmış, ışıklanmış, aydınlanmış. * Yanmış, tutuşmuş.

• EFRUŞE

  f. Un helvası.

• EFRUZ

  f. (Efruhten: Tutuşturmak, ziyalandırmak mastarının emir kökü) Şule. Aydınlatıcı. Parıltı.

• EFSA

  f. Sihirbaz. Efsuncu. İnsanı teshir edici.

• EFSAH

  Daha fasih. En fasih. Pek çok güzel ifade.

• EFSAH-I FÜSEHÂ

  Fasih ve güzel konuşanların en fasihi ve güzeli.

• EFSAK

  En fâsık, çok edepsiz.

• EFSAL

  (Fesl. C.) Alçak, âdi ve aşağılık kişiler.

• EFSANE

  Masal. Uydurulmuş yalan hikâye.

• EFSANE-CUYÎ

  f. Masal, efsane arayıcılık.

• EFSANE-GU(Y)

  Masal söyleyen, efsane anlatan.

• EFSANE-PERDAZ

  f. Hikâye yazan, masal uyduran, meddah, romancı.

• EFSAR

  f. Yular.

• EFSED

  Pek fena, çok bozuk, fazlaca kötü.