H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HUŞE-İ HURMA

  Hurma salkımı.

• HUŞENK

  f. İdrak, akıl, iz'an.

• HUŞK

  f. Kuru, yâbis. * Kaba, soğuk.

• HUŞK U TER

  Kuru ve yaş.

• HUŞKAR

  İri öğütülmüş un. O undan olan ekmek.

• HUŞKCAN

  f. Kalın kafalı, câhil kimse.

• HUŞKÎ

  f. Kuruluk, yubuset.

• HUŞKLEB

  f. Dudağı kurumuş, susamış.

• HUŞKMAĞZ

  f. Boşkafalı, câhil.

• HUŞKSAL

  f. Kuraklık ve kıtlık yılı.

• HUŞKSER

  f. Ahmak, salak.

• HUŞMEND

  (C: Huşmendân) f. Akıllı, aklı başında.

• HUŞMENDÂN

  (Huş-mend. C.) Aklı başında olanlar, akıl sâhipleri.

• HUŞMENDÂNE

  f. Akıllıca, aklı başında olarak.

• HUŞNE

  Haşinlik.

• HUŞRÜBA

  f. Akıl kapan, aklı baştan alan.

• HUŞRÜBUDE

  f. Aklı kapılmış, aklı başından gitmiş.

• HUŞŞ

  (C.: Huşuş) Hâcet mevzii; helâ, tuvâlet. * Necâset mahreci.

• HUŞŞA'

  Kulak ardındaki yumruca kemik.

• HUŞŞA'

  (Haşi') Huşu içinde olanlar. Gözleri korku ve saygı ile düşkün bir hâlde olanlar.

• HUŞŞAF

  Yarasa kuşu.

• HUŞU'

  Alçak gönüllülük. Hayâ etmek ve mütevazi olmak. Korku ile karışık sevgiden gelen edebli bir hâl. Yüksek ve heybetli bir huzurda duyulan alçak gönüllülük. Sükun ve tezellül.

• HUŞUF

  (C.: Huşef) Seri, eli çabuk, hızlı. * Geceleyin yola giden deve.

• HUŞUNET

  Kabalık, sertlik, inatçılık.

• HUŞUNET-İ MİZÂC

  Mizâc sertliği, huy ve tabiat sertliği.

• HUŞUNET-İ TAB'

  Tabiat ve huy kabalığı.

• HUŞYAR

  (Bak: Hüşyar)

• HUT

  Balık. Büyük balık. * Şubat ayı içinde güneşin girdiği ve semanın cenub yarısındaki burcun ismi.

• HUTAB

  (Hutbe. C.) Hutbeler.HUTAE : (C.: Hatâit) Kısa boylu kimse.

• HUTAF

  (C.: Hatâtif) Demir çengel. * Makaranın iki tarafında olan eğri demir.

• HUTÂM

  Kuru cisim kırıntısı. * Yumurta kabuğu. * Çerçöp.

• HUTAME

  Sofrada kalan yemek artığı.

• HUTAME

  Cehennemin beşinci tabakası. İnatçı münkirlerin yeri olup, Gayya Kuyusunun bulunduğu kısım.

• HUTÂM-I DÜNYA

  Bu fani dünyanın muvakkat ve boş malı mülkü.

• HUTAT

  Dökülmüş ve saçılmış olan şey.

• HUTBE

  İlâhi emir ve nehiyleri cemaate beyan ve ihtar etmek. Cuma veya bayram namazlarında müslümanlara hatibin İlâhi ve şer'i emirleri hatırlatan sözleri. (Hatib, bu hutbeyi söylemeye Halife veya İslâm Devlet Reisinden vazife ve salâhiyet almıştır.)

• HUTBEHAN

  f. Hutbe okuyan, hatib.

• HUTEBÂ

  Hutbe okuyanlar. Hatibler.

• HUTEBÂ-İ UMUMÎ

  f. Herkese hitâbeden, umuma ders verenler.

• HUTM

  Her kuşun gagasına, her davarın burnunun ucuna ve ağızının önüne derler.

• HUTRE

  Bina için verilen yemek. * Tatmak.

• HUTRUŞ

  Kısa.

• HUTT

  Emir. * Kıssa.

• HUTTA

  Haslet, huy.

• HUTTA

  Darp, vurmak. * Zor iş. * Başın önünde olan saç örgüsü.

• HUTTAF

  (C.: Hatâtîf) Kırlangıç kuşu.

• HUTU'

  Gitmek.

• HUTUB

  Erkek çekirge.

• HUTUB

  Zorluk, güçlük. * (Hatb. C.) İşler, maslahatlar. Mes'eleler.

• HUTUF

  (Hatf. C.) Ölümler, vefatlar.