H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HUTUN

  (Hutunet) Evlenme, tezevvüc, teehhül. * Damatlık, damat olma.

• HUTUR

  Akla gelmek. Hatırlamak.

• HUTUR ETMEK

  Hatıra gelmek.

• HUTUT

  (Hatt. C.) Yazılar. Çizgiler * Yollar.

• HUTUT-U ŞEMSİYE

  Işıklı güneş yolu.

• HUTUVAT

  (Hutvât-Hutevat) (Hutve. C.) Adımlar. İzler. Yollar. Eserler. * Şeytanın aldatmaları.

• HUTUVAT-I SİTTE

  Altı adım. (Kur'an-ı Kerim'deki "Hutuvat-üş şeytan" tabirinden istifaze ile, şeytanların ve onların insî mümessilleri olan şerir insanların fitnekâr ve dalâlete sevkedici adımları, izleri ve desiseleri gibi mânalarla alâkalı olarak "bir mühim eser"e verilen isim) Şeytanın altı desisesi.

• HUTVE

  Adım atıldığı zaman iki ayak arasındaki mesafe. * İz. (Bak: Hatve)

• HUULE

  Dayılık.

• HUVA

  Tembel olmak.

• HUVAKA

  Süprüntü.

• HUVAR

  (C.: Ahvire-Hırân-Hurân) Anasından ayrılmayan deve yavrusu. (Anasından ayrılsa "fasil" derler.)

• HUVAR

  Bağırış, çığlık, sayha, avaz.

• HUVASE

  (C.: Huvâsât) Karışık cemaat.

• HUVELA'

  Çocuk anasından doğduğunda beraber çıkan ince nâzik deri. (Onda yeşil ve kızıl hatlar olur.)

• HUVEYN

  Hayvancık. Çok küçük canlı.

• HUVEYNAT

  Çok küçük hayvancıklar. Mikroplar.

• HUVEYSAL

  (C.: Huveysalat) Tıb: Ciltte peyda olan bir takım kabarcık.

• HUVEYZA

  İshal, iç sürgünü.

• HUVTA

  Arpa, buğday gibi hububat için yapılan avlu veya anbar.

• HUVVAN

  (Hâin. C.) Hıyanet edenler, hâinler.

• HUVVARA

  Ağartılmış yemek.

• HUVVE

  Karalık. Siyahlık.

• HUY

  f. Mizac, tabiat, ahlâk, âdet. * Ter.

• HUY

  Boş ve hâli olmak.

• HUYELA'

  Kibir, ucub.

• HUYGERDE

  f. Terlemiş. * Adet edinmiş, huy hâline getirmiş, alışmış.

• HUY-İ BED

  Fenâ huy.

• HUYUL

  (Hayl. C.) Atlı alaylar. * Atlar. * Kötülerin meydana getirdiği kalabalık.

• HUYUT

  (Hayt. C.) İpler. İplikler. Lifler. Teller.

• HUYUT-İ RAKÎKA

  İnce iplikler.

• HUZ

  Al. (Ahz: Almak mastarından) Al emri.

• HUZ

  Tuz ağacı dedikleri nesnedir ve denize yakın yerlerde posası denize düşüp rüzgârla dalga döve döve kehribar olur.

• HUZ'

  Alçaklık yapmak.

• HUZ Bİ-YEDÎ

  Elimi al, elimden tut, bana yardım et (mânasında).

• HUZ MÂ SAFÂ, DA'MÂ KEDER

  Safâ olanı al, keder vereni bırak, Allahın müsaadesi olan ve neticesi safâ veren şeyi al, sonu keder vereni bırak, İyisini al, kötüsünü bırak meâlindedir.

• HUZA'BÎL

  (C.: Huz'a) Batıl şeyler. Halkı güldürecek boş şeyler, nesneler.

• HUZAFE

  Sahtiyan kırpıntısı. * Bez kırpıntıları.

• HUZAHIZ

  Suyu ve ağacı çok olan yer. * Şişman kimse.

• HUZAKA

  Kıymetsiz ve rağbetsiz olan şey.

• HUZAKİYY

  Lisanı fasih, konuşması açık olan kimse. * Eşek sıpası.

• HUZALE

  Saman ufağı.

• HUZAMÎ

  Lavanta çiçeği.

• HUZANE

  Kendileri sebebinden gam ve tasa çekilen çoluk çocuk.

• HUZE

  Miğfer.

• HUZEM

  (Huzme. C.) Demetler, desteler, huzmeler.

• HUZENE

  Kulak.

• HUZME

  Demet. Deste. Bir kucak şey. * Fiz: Bir ışık kaynağından çıkan sütun halindeki şua.

• HUZNE

  (C.: Huzen) Sağlam ve sert olan.

• HUZRE

  Arka zahmeti.