K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KALİFİYE

  Fr. Yetişmiş usta, işçi vs.

• KÂLİH

  Katı, şiddetli, şedid.

• KALİL

  Az. * Bodur kimse.

• KALİLEN

  Az olarak.

• KALİL-ÜL BİDÂA

  Sermayesi az.

• KALİTA

  ing. Eskiden kalyon cinsinden yük gemisi.

• KALİTE

  Fr. Vasıf.

• KALİYYE

  Tava kebabı. * Kavrulmuş.

• KALİZEM

  Kuyu. * Suyu çok olan deniz.

• KALKADİS

  Siyah boya.

• KALKAL

  Deprenmiş, hareket etmiş.

• KALKALE

  Bir şeyi titretmek. * Tecvidde: Okurken harflerin üzerinde birden durarak harfi, mahrecinden çıkar çıkmaz kesmek suretiyle bu harfleri tekrar okumak. Kalkale ile okunan harfler şunlardır: Kaf, tı, ba, cim, dal. (Hakk kelimesinde okunduğu gibi)

• KALLA'

  Beylere koğuculuk yapan yalancı. * Halk içinde tanınmak için kendine bir alâmet yapan kimse.

• KALLAB

  (Kalb. den) Düzenbaz, hilekâr. * Kalpazan. Sahte para basan kimse.

• KALLAS

  Takke dikici, takke diken.

• KALLAŞ

  Kalleş. Hileci, dönek.

• KALLAVÎ

  Vaktiyle vezirlerin giydikleri bir cins kavuk.

• KALLE

  Az olmak.

• KALLEYS

  San'a şehrinde bir kilise.

• KALLİ

  t. Sözlü. Dil ile.

• KALLİDNÂ

  Boynumuza geçir, tak (manâsındadır).

• KALM

  Kesmek.

• KALMES

  Ulu kişi, seyyid.

• KALORİ

  Lat. Bir kilogram suyu bir derece ısıtmak için lâzım olan ısı miktarı. * Gıdaların vücuda yarayışlı olması ve hararet vermesi bakımından değeri.

• KALP

  t. Hileli. Sahte. Taklit. * Yalandan cesaret satan korkak adam. * Yalancı. Kendisine güvenilmez olan.

• KALTABAN

  f. Namussuz. Pezevenk.

• KALÛ

  (A, uzun okunur) Dediler. Onlar söylediler (meâlinde fiil).

• KALÛ BELÂ

  Cenab-ı Hak ruhları yaratıp, onlara Rabbiniz değil miyim, meâlinde: "Elestü Bi-Rabbiküm" buyurduğunda, ruhlar: "Evet Rabbimizsin" meâlindeki Kalu Belâ diye cevap verdiklerini bildiren Kur'andaki bir tâbirdir. (Bak: Bezm-i elest)

• KÂLUC

  f. Küçük parmak. * Güvercin kuşu.

• KALUS

  (C.: Kulus-Kalâyıs) Ayakları uzun genç deve. * Yüksek. * Murdarlıklar akan çay. Kirli ırmak.

• KÂLUS

  f. Ahmak, ebleh, akılsız.

• KÂLUSANE

  f. Akılsızcasına, ahmakçasına.

• KALUŞE

  f. Çömlek. * Tencere.

• KALY

  Et ve buğday kavurmak. * Buğz, adavet, düşmanlık.

• KALYAN

  f. Nargile.

• KALYON

  Buharlı gemilerin icadından evvel kullanılan yelkenli ve kürekli harp gemilerinden biri.

• KA'M

  (C.: Kiâm) Devenin ağzını bağladıkları şey. * İçinde silah saklanan kap. * Bağlamak. * Öpmek.

• KAM'

  Kahretmek. Zelil etmek. * Zabtetmek. Ezmek. Kırmak. * Hasta etmek. * Başına vurmak. * Bir sese kulak verip dinlemek. * Ağzı dar olan bir şeyin içine huni ile akıcı maddeyi koymak. * Huni.

• KÂM

  f. İstek. Arzu. Maksad. Murad. Dilek. Lezzet. * Ağzın üstü. Damak. * Koyun, sığır ağılı. * Ağaç kilit.

• KÂM NA KÂM

  f. İster istemez.

• KÂM U NÂKÂM

  Elbette, ister istemez.

• KAMA

  İki tarafı keskin, ucu sivri ve enli bıçak. * Duvara veya keresteye çakılan büyük tahta çivi. * Ağaç, kütük ve sâireyi yarmak için kullanılan ucu ince, arka tarafı kalın ağaç veya demir takoz.

• KAMAKIM

  (Kumkuma. C.) İçlerine mürekkep, zemzem gibi şeyler konulan yuvarlak testiler.

• KAMAME

  Süprüntülük.

• KAMARA

  Vapurlarda mevki sayılan odalar ve salonlar. * Gemide kaptan gibi erkâna mahsus odalar. * Buğday ve arpa gibi mahsul demetlerinden harman yerinde yapılan küme. * Avrupa devletlerinde millet meclisi.

• KAMARÎ

  (Kumriye. C.) Dişi kumrular.

• KAMAROT

  Vapurlarda kamaraların hizmetini gören adam.

• KAMATIR (KAMTARİR)

  Katı, sağlam.

• KÂMBAHŞ

  f. Herkesin isteğini yerine getiren. * Bağışçı, ihsan edici.

• KAMBER

  (Bak: Kanber)