K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KALBOLMA

  t. Başka hâle gelme. Değişme.

• KÂLBÜD

  f. Kalıp, şekil. * Gövde, beden, insan veya hayvan cesedi.

• KALBZEN

  f. Kalpazan. Sahte para basan. * Yalancı.

• KALD

  Gümüş bilezik.

• KALE

  Söz söylemek.

• KALE

  f. Kumaş. * Ham kavun, kelek.

• KALE

  (Bak: Kal'a)

• KALE

  (A, uzun okunur) Dedi. O söyledi.

• KALEB

  (C.: Kavâlib) Kalıp.

• KALEB

  Dudak dışarıya sarkmak.

• KALEBE

  Hastalık. İllet.

• KALEHZEM

  Yeyni, hafif. * Suyu çok olan büyük deniz.

• KALE-KÎLE

  Dedi-denildi şeklindeki nakiller.

• KALEM

  (C.: Aklâm) Kamış. Yazı için ucu inceltilen bir nevi ince ve sert kamış. * Yazı yazmak için kullanılan her türlü âlet. * İfâde. Üslub. * Mâden, taş ve tahta üzerinde oymak için ucu sivri çelik âlet. * İnce boya, fırçası. * Yazı enva'ı. * Resim. Nakış. * Resmi dâirelerde kâtiplerin çalıştıkları oda. * Ağacı aşılamak için kullanılan ucu kalem gibi yontulmuş ince çöp. * Çiçek ve sâir hastalıklara karşı kullanılan aşıyı hâvi ufak şişe. * Ok.

• KALEM SURESİ

  Kur'an-ı Kerim'in 68. suresinin ismidir. Mekkîdir.

• KALEMDAN

  f. Kalem kutusu, kalemlik.

• KALEMEN

  Yazı ile, kalem ile. * Sayıca, sayı bakımından.

• KALEMGİR

  f. Yazı yazarken kalemin kâğıda takılmadan rahatlıkla kayması.

• KALEMÎ

  (Kalemiyye) Kalemle alâkalı. Kalemle münâsebet ve alâkası olan.

• KALEMİYYE

  Eskiden kalemlerde yazı karşılığı olarak alınan para.

• KALEMKÂR

  f. Tülbent veya ince kumaş üzerine fırça ile şekiller yapan yazmacı. * Maden üzerine kazarak şekiller yapan kimse. * Duvar veya tavanlara süs yapan, nakkaş.

• KALEMKÂRÎ

  f. Resimcilik, ince nakkaşlık. * İnce nakkaşın elinden çıkmış.

• KALEMKEŞ

  f. Yazan, yazıcı, yazar, müellif. * Çizen. * Yazıda silinti yapan.

• KALEMREV

  f. Bir hükümdar veya hükümetin hükmünün geçtiği yer.

• KALEMZEDE

  f. Yazılmış, kaleme alınmış.

• KALEMZEN

  f. Yazan, yazıcı, kâtib.

• KALEN

  (A, uzun okunur) Söylemek suretiyle. Söyleyerek.

• KALENDER

  f. Dünyayı terkederek elini çekip Allah yolunda giden kimse. * Dünyâdan elini çekip herşeyi hoş gören kimse. * Dünya alâkalarından uzak, alâyişe aldanmaz hakikat adamı. Filozof.

• KALENDERÂNE

  f. Kalenderce. Kalender olan bir kimseye yakışır surette.

• KALENDERÎ

  f. Feylesofluk; kalenderlik; dervişlik; serserilik. * Edb: Halk edebiyatı tâbirlerindendir. Halk şâirleri "mef'ulü, mefaîlü, mefaîlü, feûlün" vezninde tanzim ettikleri gazele bu adı verirler.

• KALENSÜVE

  Üzerine sarık sarılarak başa giyilen külâh. * Mantarın başlığı, tablası.

• KALES

  Kusuntu.

• KALET

  (C.: Kılât) Helâk olmak. * Dağlarda, içinde su biriken çukur. * Göz çukuru. * Baş parmağın dibinde olan çukur.

• KALFA

  Sarayla konaklardaki cariyeler hakkında kullanılan bir tâbir idi. Konaklarda bu tâbir, daha çok bunların eskileri ve yaşlıları hakında kullanılırdı. Gençlerine "kız" denilir ve adlarıyla çağrılırlardı. * Eski tarz mekteblerde öğretmen yardımcısı. * Bir san'atta usta ile çırak arasındaki işçi.

• KALGAY

  Eskiden Kırım Hanlığı'nın veliahtlerine verilen ünvan.

• KALH

  Ferc.

• KALH

  Eşek anırtısı. Aygır kişnemesi.

• KALHEBAN

  Uzun, tavil.

• KALHEBE

  Beyaz bulut.

• KALIB

  (Ka, uzun okunur) Hususi bir biçim, bir şekil alması istenen bazı şeylerin konmasına mahsus araç. (Buz kalıbı, çizme kalıbı gibi) * Hususi surette dökülmesi istenen şeylere mahsus zarf. * Beden, vücut, gövde. * Şekil ve suret nümunesi, örnek. * Bir kalıba dökülmüş veya kalıptan çıkmış şey.

• KALİ

  f. Halı.

• KALİ'

  (Kal. dan) Kökten söküp atan. Kökünden çıkaran.

• KALÎ

  Dedikoducu, gıybet eden, çekiştirici. * Söylemekle. Söylenmiş. Söz olarak. Söze dair ve müteallik.

• KÂLÎ

  Veresiye satmak.

• KAL'-İ EŞCAR

  Ağaçların sökülmesi.

• KALÎB

  Kuyu, çok eski zamandan kalmış kuyu.

• KÂLİB (KELİB)

  İt tutan kimse. Köpeğe av tâlim ettiren kimse.

• KALİÇE

  f. Küçük halı.

• KALİF

  Sünnet olmamış kimse.

• KALÎF

  Hurma kabuğu.