K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KAHLESE

  Yuvarlak baş.

• KAHM

  (Kuhum) : Düşünmeden kendini bir iş içine atmak.

• KAHPE

  (Bak: Kahbe)

• KAHR

  Zorlama. Cebir. * Ezme. Mahvetme. * Fazlaca üzüntü. Keder içine işleme. * Cenâb-ı Hakkın şiddetli ve azab verici vasıflarının tecellisi. (Kahr, lütfun zıddıdır.) (Bak: Celal)

• KAHR

  Yaşlı, ihtiyar kişi. * Yaşlı at. * Yaşlı deve.

• KAHRAMAN

  (C.: Kahramanan) f. Yiğit, cesur, bahadır. * Fars mitolojisinde Rüstem'in yendiği kişi. * İş buyuran, hüküm sâhibi.

• KAHRAMANAN

  (Kahraman. C.) f. Kahramanlar. Cesur kimseler, yiğitler.

• KAHRAMANANE

  f. Kahramanca, yiğitçe, cesurane.

• KAHRAMANÎ

  f. Yiğitlik, kahramanlık, cesurluk.

• KAHREBAN

  Kehribar.

• KAHRENÎ

  Kahr ile, zorla. Ezerek, cebren.

• KAHR-I DEHR

  Dünyânın ve zamanın kahrı.

• KAHR-I HİDDET

  Hiddetin ve kızgınlığın yıkıcı galebesi.

• KAHT

  Kıtlık. Kuraklık. Kuraklıktan dolayı mahsulün yetişmemesi.

• KAHT Ü GALÂ

  Yokluk. Kıtlık. Fakirlik. * Pahalılık.

• KAHT-I RECUL

  (Kaht-ı rical) Adam kıtlığı. Değerli devlet ve siyaset adamlarının yokluğu.

• KAHUS

  Uzun boylu erkek.

• KAHVALTI

  t. Sabah ve ikindi vakitleri yenilen hafif yemek.

• KAHVE

  şarap. * Hâlis süt. * Kahve. * Güzel koku. * Bolluk, bereket. * Kahvehane.

• KÂHYA

  Büyük konaklarda ev işlerini idare eden kimselerle san'at ve ticaret sahiplerinin işlerine bakmak üzere hükümet tarafından seçilen kimselere eskiden verilen addır.

• KAHZ

  (Ok atmak. * Sıçramak. * Yarmak.

• KAHZ (KIHZ)

  İbrişim karışıklı beyaz bez.

• KAIF

  Yeri kazıp götüren, toprağı sürükleyen yağmur.

• KAILE

  (C.: Kavâil) Dağ başı.

• KAİB

  (C.: Kevâib) Tomurcuk memeli kız.

• KAİBE

  Hüzün ve gamdan perişan olmak.

• KAİD

  (Kuud. dan) Oturan, oturucu, oturmuş.

• KAİD

  (A, uzun okunur) Süren. Sevkeden. * Koyunların önünden giden ve "Küsem" denilen koyun. * Yedeğine alıp çeken. Çavuş. Serasker, kumandan. * Sıradağ. * Geniş ark.

• KAÎD

  (C.: Kavayid) Çekirge. * Ulu, yüce kişi.

• KAİDAN

  (Kaid. C.) Kumandanlar, komutanlar, seraskerler.

• KAİDE

  Esas. Temel. Düstur. Nizam. Yol. Ayaklık. * Dip taraf. * Bir şeyin meydana gelmesine şart ve düstur olan husus. * Bir ilim ve fennin düsturlarından her biri. * Fık: Hayızdan ve çocuktan kesilmiş kadın.

• KAİDE-İ KÜLLİYE

  Açık ve sarih olan kaide ve hüküm. Herşey hakkında tatbik edilebilen, umumi kaide.

• KAİDE-İ RABT

  Bağlama kaidesi, bağlama cümlesi.

• KAİDEN

  Oturarak, oturduğu hâlde.

• KAİDEŞİKEN

  f. Kaide ve usullere uymayarak. Kuralları çiğniyerek.

• KAİDEŞİKENÂNE

  f. Usul ve kaideye riayet etmeyerek, kuralları çiğneyerek, kaideyi bozarak.

• KAİDETEN

  Kaide ve hükümlere göre. Kurala uygun olarak.

• KAİDEVÎ

  Kaide ve kural ile alâkalı. * Mat: Tabana ait.

• KAİD-ÜL CEBEL

  Dağın çıkıntısı, burnu.

• KAİD-ÜL CEYŞ

  Orduyu, askeri idare ve sevkeden. Kumandan. Serasker.

• KAİL

  Söyleyen. Anlatan. Nakleden. Söz sahibi. İnanmış. * Boyun eğmiş. Rıza göstermiş, razı olmuş.

• KAİM

  Ayakta duran. Mevcut. Baki. * Vaktini ibadetle geçiren.

• KAİME

  Uzun bir kâğıda yazılan ferman. * Kitap yaprağı. * Kâğıt para.

• KAİMEN

  Ayakta durarak. Yıkılmamış. * Canlı olarak.

• KAİM-MAKAM

  Birinin yerine geçen. Kaymakam. Bir kazayı (İlçe) idâre eden memur. Osmanlılarda, binbaşı ile miralay arasındaki askeri rütbe. Yarbay.

• KÂİN

  Olan. Var olan. Bulunan. Mevcut.

• KÂİNAT

  Var edilen şeylerin hepsi. Yaratılanlar. Mevcudat. Âlemler.

• KÂİNAT-EFRUZ

  f. Kâinatı süsleyen, cihanı donatan.

• KÂİNAT-I NÂİME

  Uyuyan kâinat.

• KAÎR

  Daha derin, çok derin.