N Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. N Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• NİH

  f. (Nihâden: "Koymak" mastarından emir kökü) Koy. * Memleket, şehir, belde.

• NİHA (NİYÂHA)

  Yas tutmak.

• NİHAB

  (Nehb. C.) Çapullar, yağmalar.

• NİHAD

  f. Huy, tabiat, hilkat, bünye, yaratılış.

• NİHADE

  f. Konmuş, konulmuş.

• NİHADÎ

  f. Yaradılışta olan, fıtrî.

• NİHAF

  (Nahif. C.) Cılız, zayıf kimseler.

• NİHAÎ

  (Nihâiye) Sona ait, son ile alâkalı, sonuncu.

• NİHAL

  f. Taze, düzgün. Fidan, sürgün.

• NİHALAN

  (Nihal. C.) f. Taze fidanlar, sürgünler.

• NİHALE

  f. Yeni, taze fidan. * Avcı korkuluğu. * Sahan altlığı. * Döşenecek şey. Döşeme.

• NİHALÎ

  f. Sahan altlığı.

• NİHAL-İ ZARİF

  İnce, güzel dal.

• NİHALİSTAN

  f. Fidanlık.

• NİHAN

  f. Gizli, saklı. Bulunmayan. Mevcut olmayan. * Sır.

• NİHANHANE

  f. Saklanacak yer. Mağara, bodrum, mahzen.

• NİHANÎ

  f. Gizlilik, saklılık.

• NİHAS

  Kağnı tekerleğinin etrafına takılan çenber, yuvarlak demir. * Kavafların kullandığı nesne.

• NİHAS

  Asıl. Tabiat.

• NİHAVEND

  İran'ın batı tarafında meşhur bir şehir adı. * Musikide bir makam.

• NİHAVENDÎ

  f. Nihavend şehrine ait. Nihavendli.

• NİHAYET

  Son, uç, son derece. * Çok.

• NİHAYET-İ AZM

  Kemik ucu.

• NİHAYET-PEZİR

  Son bulan. Nihâyet bulur olan.

• NİHAYET-ÜL EMR

  İşin nihayetinde, işin sonunda. Netice.

• NİHAYET-ÜN NİHAYE

  En sonunda. Akıbet.

• NİHLE

  Cenab-ı Hakk'ın ihsanı. Atıyye. * Millet. * Yol. Tarik. * Diyânet. Mezheb.

• NİHRİR

  (C.: Nahârir) Tecrübeli, bilgili, fâzıl, âlim, mâhir kimse.

• NİHVAR

  f. Gururlu, kibirli, kendini beğenmiş adam.

• NİHY

  Gölcük.

• NİJAD

  f. Nesil, soy, neseb. * Cibilliyet, tabiat.

• NİJM

  f. Bazı kış sabahları inen koyu sis.

• NİK

  f. İyi, güzel, hoş.

• NİK

  (C.: Niyâk) Dağın yüksek yeri, dağ tepesi. * Kızgın, hiddetli, gadaplı kimse.

• NİK Ü BED

  İyi ve kötü.

• NİKAB

  Yüz örtüsü, peçe, perde.

• NİKABE (NEKABE)

  Kâhyalık. * Ululuk.

• NİKÂBET

  Rüzgârın ters yönlerden esmesi.

• NİKÂH

  Evlenme. Şeriata uygun şekilde evlenme. * Resmi evlenme muâmelesi. (Bak: Mücâhede)

• NİKÂH-I DÂHİLÎ

  İçerden evlenme, akrabadan kız alma.

• NİKÂH-I HÂRİCÎ

  Dışardan evlenme, akraba hâricinden kız alma.

• NİKÂH-I MUT'A

  Bir zamanlık, geçici nikâh olup meşru değildir.

• NİKÂH-I SAHİH

  Sıhhat şartlarını cami' olan nikâh.

• NİKAHTER

  (Nik - ahter) f. Tâlihli, şanslı, mutlu.

• NİKAL

  Devenin suyu içip gittikten sonra gelip yine içmesi.

• NİKÂL

  Dizgin demiri.

• NİKÂL

  f. Ateşli kömür parçası.

• NİKAM

  (Nikmet. C.) İntikamlar, öc almalar.

• NİKAN

  (Nik. C.) f. İyiler, iyi kimseler.

• NİKAR

  İnat. Kin.