R Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. R Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• RÜBBAH

  Erkek maymun.

• RÜBBEMA

  (Bak: Rubemâ)

• RÜBD

  Kılıcın cevheri ve rengi.

• RÜBDE

  Siyaha yakın boz renk.

• RÜ'BE

  (C.: Rüâb) Ağaç parçası.

• RÜBUBİYET

  (Bak: Rububiyet)

• RÜBUD

  Dâim. * Yüreğin oynaması. * Durdurmak. * Hapsetmek.

• RÜBUDE

  f. Kapılmış, kapılan.

• RÜBYE

  (C.: Rubâ) Arz haşeratından bir cins. * Çok, ziyâde.

• RÜC'A

  Rücu' mânâsına mastar.

• RÜCBE

  Canavar avlamak için yapılan yer. (İçine iple et bağlarlar ki canavar gelip yapıştığı gibi üzerine düşer.)

• RÜCEME

  (C.: Rucâm-Rucum) Büyük taş.

• RÜCHAN

  Üstünlük, yükseklik, üstün olma. Fazilet, haslet veya her hangi bir şey cihetiyle diğerinden üstün olmak.

• RÜCHANİYET

  Üstün oluş, rüçhanlık, daha mühim olma hali.

• RÜCU'

  Geri dönme, vazgeçme, cayma. Sözünden dönme. * Edb: Bir fikri daha kuvvetli anlatmak için söylenilen sözden caymış gibi görünmek.

• RÜCUM

  (Recm. C.) Taşa tutmalar, taşlamalar.

• RÜCUN

  Mahbus olmak, hapsolunmak. * Bir yere durmak.

• RÜCZ (RİCZ)

  Devenin mak'adında olan bir hastalık. * Pis, necis. * Azap. * Put, sanem.

• RÜDAB

  Ağızdan akan su, salya.

• RÜDN

  (C.: Erdân) Kaftan ve gömlek yeninin koltuktan tarafı.

• RÜDUM

  (Redm. C.) Bendler, sedler.

• RÜESA

  (Reis. C.) Reisler, reislik yapanlar. Başkanlar.

• RÜFAÎ

  Ahmed-i Rüfaî tarikatına mensub.

• RÜFAT

  Parçalanmış, dağıtılmış. * Çürümüş.

• RÜFAZ

  Müteferrik. dağılmış, parçalanmış.

• RÜFEKA

  (Refik. C.) Arkadaşlar.

• RÜFKA

  (C.: Rifâk) Yoldaş olan, aynı fikirde olan cemaat.

• RÜFT

  Bir küçük canavar. ("İnâk-ul arz" da derler)

• RÜFT

  f. Süpürme.

• RÜFUL

  Sallanmak. * Gururlanmak, tekebbürlenmek.

• RÜHA

  Urfa şehri.

• RÜHAVÎ

  f. Urfa'lı.

• RÜHŞUŞ

  Sütlü deve.

• RÜHUN

  (Rehin. C.) Rehinler.

• RÜHUS

  Çok yiyen obur, ekvel.

• RÜKAM

  Yığın. Birbiri üzerine kat kat yığılmış olan.

• RÜKBAN

  (Râkib. C.) Biniciler, binenler, binmişler.

• RÜKBE

  (C.: Rükeb-Rükebât) Diz. Dizkapağı.

• RÜKEB

  (Rükbe. C.) Dizler, dizkapakları.

• RÜKKAB

  (Râkib. C.) Biniciler, ata binenler.

• RÜKN

  Direk. Esas. * Kuvvet. * Bir şeyin en fazla sağlam olan tarafı veya köşesi veya temeli. * Bir cemaatin ileri gelenlerinden olan. * Nüfuzlu, kuvvetli ve ehemmiyetli kimse.

• RÜKN-Ü DÂHİLÎ

  İçteki esas unsur. Namazın içindeki farz ve şart olan esas.

• RÜKÛ'

  Huzur-u İlâhîde eğilmek. Namazda elleri dize dayamak suretiyle yere doğru eğilirken baş ile sırtı düz hale getirmek.

• RÜKUB

  Binme. * Bir vasıtaya binme.

• RÜKUD

  Durgunluk. Durgun olma.

• RÜKUDET

  Durgunluk, durulma.

• RÜKUD-İ HEVA

  Havanın durgun olması.

• RÜKUN

  Bir şeye samimi olarak meyletme. Can ve gönülden meyil.

• RÜKUNET

  Ağırbaşlılık. Vakar ve temkin sâhibi olma.

• RÜKUZ

  Seğirtmek, koşmak.