R Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. R Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• RUŞENZAMİR

  Hakikatları bilen. Kalbi, gönlü hakikatlara vakıf olan.

• RU-ŞİNAS

  f. Bilen, tanıyan.

• RU-ŞİNASÎ

  f. Aşinâlık, tanırlık.

• RUTAB

  Hurma.

• RUTB

  Yaş ot.

• RUTEBÎ

  Rütbelere ait.

• RUTUBE

  (C.: Rutebât-Ruteb) Olmuş yaş hurma.

• RUTUBET

  Yaşlık, nem, ıslaklık. * Havadaki veya yapı içindeki nem.

• RUUD

  (Ra'd. C.) Gök gürültüleri.

• RUUNET

  İnsana ağır gelecek hâllerde bulunma. * Sünepelik, bönlük.

• RUVAL

  Salya.

• RUVAT

  (Râvi. C.) Hikâye edenler. Rivayet edenler.

• RUY

  f. Tunç.

• RUY

  (Bak: Ru)

• RUYA

  f. Yerden biten (bitki).

• RUY-İ DERYA

  Denizin yüzü.

• RUY-İ HUB

  Güzel yüz.

• RUY-İ ZEMİN

  Yeryüzü.

• RUY-İ ZİŞT

  Çirkin yüz.

• RUYİN

  f. Tunç. * Tunçtan.

• RUYİN-TEN

  f. Güçlü kuvvetli, tunç vücutlu.

• RUY-VER

  f. Tunçtan.

• RUZ

  f. Gün, 24 saatlik müddet. * Gündüz.

• RU'Z

  (C.: Erâz) Okun, demirini sokacak yeri.

• RUZ U ŞEB

  Gece ve gündüz.

• RUZAA'

  (Razi. C.) Süt emen çocuklar. * Süt kardeşler.

• RUZAN

  (Ruz. C.) Günler. Gündüzler.

• RUZANE

  f. Gündelik. Yevmiye.

• RUZBAN

  f. Kapıcı.

• RUZBERUZ

  f. Günden güne.

• RUZE

  f. Oruç.

• RUZEDÂR

  f. Oruçlu.

• RUZ-EFZUN

  f. Uzun ömürlü.

• RUZEGÜŞA

  f. Oruç bozan, oruç açan, iftar eden.

• RUZEHAR

  f. Oruç yiyen. Oruçsuz.

• RU-ZERD

  f. Sararmış, sarı yüzlü.

• RUZÎ

  f. Azık, rızık. Nasib, kısmet. * Gündüzle alâkalı. Gündüze âit.

• RUZ-İ CEZA

  Kıyamet günü. * Haşir günü.

• RUZ-İ HAŞİR

  (Ruz-i hesab) Kıyamet günü. * Âhiretteki toplanma günü. Haşir günü. Dirilip toplanıp hesap görülecek gün. (Bak: Yevm)

• RUZÎHÂR

  f. Rızık yiyici. Canlı, mahlûk.

• RUZİNE

  f. Gündelikçi.

• RUZİRESAN

  f. Rızık yetiştiren, rızık ulaştıran, Allah (C.C.)

• RUZMERRE

  f. Her günkü. Her günlük.

• RUZNAME

  Vakit cetveli, takvim. * Günlük gazete, günlük hâdiselerin yazıldığı kâğıt. * Bir meclis veya hey'etin müzakerat proğramı. * Hergünkü gelir ve giderin kaydedilip yazıldığı defter.

• RÜAVİ

  Köy yakınında ve halk yöresinde güdülen deve.

• RÜBA

  (C.: Ravâbi) Tepe, yüksek yer.

• RÜBA

  f. Kapan, çalan, alan (mânâsına birleşik kelimeler yapılır). Meselâ: Dil-rüba $ : Gönül kapan, gönül alan. İz'an-rüba $ : Aklı alan, hayret veren.

• RÜBAÎ

  Dörtlük olan. Dörtle ilgili. * Edb: Dört mısralık belli vezinlerle yazılmış manzume. Aynı esasta 24 şekilli vezinle yazılan 4 mısralık şiir. * Gr: Mastarını meydana getiren dört harften hepsi de aslî olan kelimeler.

• RÜBB

  (C.: Rubub) En aşağı derece ile pişmiş ve üçte birinden azı gitmiş olan sıkılmış üzüm.

• RÜBBA

  (C.: Ribâb) Yakında doğurmuş koyun.