Ş Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. Ş Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ŞESUS

  (C.: Şesâyıs) Sütü az olan deve.

• ŞEŞ

  f. Altı. 6

• ŞEŞ-CİHET

  f. Altı yön, altı cihet. (Bak: Cihat-ı sitte)

• ŞEŞ-EBRAR

  Altı aded hayır sahibi ki, bunlar: Hz. Ebubekir, Hz. Ömer, Hz. Osman, Hz. Ali, Hz. Hasan, Hz. Hüseyin'dir (Radıyallahu anhüm).

• ŞEŞHANE

  f. Namlusunda 6 yivi bulunan tüfek veya top.

• ŞEŞ-PA

  f. Altı ayaklı.

• ŞEŞ-PER

  f. Altı kanat. * Eski savaş âletlerinden 6 dilimli bir topuz.

• ŞEŞÜM

  Altıncı, sâdis.

• ŞET'

  Açlıktan veya hastalıktan dolayı acı duymak.

• ŞETAME

  Çirkin yüzlü ve yaramaz sözlü olmak.

• ŞETARET

  Şenlik. Şatır ve şuh olmak. * Yarım olmak. * Göz ucuyla bakmak. * Hafiflik. (Ağırbaşlılığın zıddı.)

• ŞETAT

  Hadden aşırı olmak. * Hakdan uzak. * Zulüm, cevr, yalan, kizb, saçma.

• ŞETAT

  Dağılmak, perakende ve dağılmış olmak.

• ŞETEN

  (C.: Eştân) Sağlam bükülmüş uzun urgan. * Uzak olmak. * Sağlam yapmak.

• ŞETER

  Gözün kapaklarının devrik olması. * Bir kale adı.

• ŞETET

  Perişaniyet, dağınıklık, teşettüt.

• ŞETEVİYY

  Kışa mensup, kış ile ilgili. * Kış evi. * Kış kaftanı, kışlık elbise. * Kış yağmuru.

• ŞETİBE

  Uzununa kesilmiş olan sahtiyan parçası.

• ŞETİM

  Küfredilmiş sövülmüş kimse. * Kerih ve kabih olan, çirkin.

• ŞETİME

  Sövme, sövüş, sövüp sayma.

• ŞETİT(E)

  Dağılmak, müteferrik olmak. Çeşitli.

• ŞETM

  Sövmek, azarlamak, küfretmek.

• ŞETM-İ GALİZ

  Edepsizce sövme.

• ŞETN

  Dokumak. Çulhalık.

• ŞETT

  Dağınık olmak, târumar etmek, dağıtmak. Başka başka olmak.

• ŞETTA

  Çeşitli, başka başka, ayrı ayrı. Çok ve müteferrik olan.

• ŞETTAM

  (şetm. den) Çok küfreden.

• ŞETTE (ŞETÂT)

  Perâkende olmak, dağılmak.

• ŞETUN

  Irak, uzak, baid.

• ŞETUT

  Büyük hörgüçlü dişi deve.

• ŞETUTÎ

  Büyük hörgüçlü deve.

• ŞETVA

  Mısır'da bir köy.

• ŞETVE

  Kış olmak. * Soğuk olmak. * Kıtlık olmak.

• ŞEUB

  Ölüm, mevt.

• ŞEV

  f. Gece. Leyl.

• ŞE'V

  Geçmek, takaddüm eylemek. * Son, nihayet. * Devenin yuları. * Zembil. * Kuyudan kazıp toprak çıkarmak. Kuyudan çıkan toprak. * Kaygan.

• ŞEVA

  Kolay. * Vücut organları. (El, ayak gibi). * Malın kötüsü.

• ŞEVAGİL

  (Şagile. C.) Uğraşmalar, meşguliyetler.

• ŞEVAHIK

  (şahika. C.) Yüksek tepeler, şahikalar.

• ŞEVAHİD

  (Şâhid. C.) Şahitler, şehadet edenler.

• ŞEVAHİN

  (Şahin. C.) Şahinler, doğan kuşları.

• ŞEVAİ'

  (Şâyi'. C.) Yayılmış bulunanlar. Şâyi olanlar.

• ŞEVAİB

  (Şâibe. C.) Kusurlar, lekeler, noksanlar, ayıplar. * Şüpheler $* Eserler, izler, nişânlar.

• ŞEVAİR

  (Şâire. C.) Kadın şâirler.

• ŞEVAKİL

  (Şâkile. C.) Tarikler, yollar. Mezhebler, tarikatlar, meslekler. Şâkileler.

• ŞEVAMİH

  (Şâmiha. C.) Yüksek yerler, tepeler, yüksekler.

• ŞEVAMİL

  (Şâmile. C.) Şâmil olanlar, içine alanlar, çevreliyenler.

• ŞEVAR

  Ev esvabı, elbise, libas. * Heyet.

• ŞEVARIK

  (Şârıka. C.) Nurlar, aydınlıklar. Parlaklıklar.

• ŞEVARİ'

  (Şâri'. C.) Büyük yollar, caddeler.