V Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. V Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• VİŞAH

  (Vüşâh) Eskiden kadınların mücevherlerle süsleyip boynundan ve koltukları altından bağladıkları enlice bez veya meşin parçası.

• VİŞAM

  (Veşm. C.) Dövmeler.

• VİŞAYE

  Koğuculuk, dedikoduculuk, gammazlık.

• VİŞN-AB

  f. Vişne şerbeti, vişne şurubu.

• VİTAM

  Çulhaların beze sürdükleri nesne.

• VİTAMİN

  Fr. Vücudda yokluğu bazı hastalıklara yol açan ve taze yiyeceklerde ve bazı meyvalarda bulunan organik madde. A, B, C, D, E gibi remizlerle gösterilen çeşitleri vardır.

• VİTAS

  Kazmak. * Kırmak.

• VİTR

  Tek olan şey. Çift olmayan. Tenha. * Yatsı namazından sonra kılınan üç rekât namaz. * Kurban bayramından bir önceki gün. (Bak: Vetr)

• VİZAM

  Her nesnenin ağırlığı. * Başka birşeyle karışmış olan nesne. (Buğdayla karışmış toprak gibi.)

• VİZARE

  Yardım etmek. * Kuvvet vermek.

• VİZİTE

  ing. Ziyaret. * Doktorun bir hastayı ziyareti. * Hekim ücreti.

• VİZR

  Günah. * Yük. Ağırlık. * Silâh. * Sırta vurulan ağır yük. Yük götürmek.

• VOKAL

  İtl. Sesle anlatma. * İnsan sesinin müzikte kullanılması. * Gr: A, E, I, İ, O, Ö, U, Ü gibi sesli harfler.

• VOLKAN

  Fr. Yanardağ.

• VOYVODA

  Reis, subaşı, ağa gibi çeşitli mânalara gelen bir tabirdir.Voyvodalık Osmanlılarda Milâdi onyedinci asırda başlamıştır. Eyalet valileri ve sancak mutasarrıfları uhdelerine tevcih olunan eyalet ve sancakların mülhak kazalarına halkın isteğiyle yerlilerin ileri gelenlerinden birini voyvoda tayin ederlerdi. (O.T.D.S.)

• VU'AZ

  (Vâiz. C.) Vâizler. Vaaz edenler.

• VUFUD

  Gelme, geliş.

• VUFUR

  Bolluk, çokluk, kesret.

• VUHUFET

  Kılın yumuşak ve çok siyah olması. * Çok fazla kıllı oluş, çok kıllılık.

• VUHUL

  (Vahal. C.) Çamurlu yerler. Bataklıklar.

• VUHUŞ

  (Vahş. C.) Vahşiler, yabaniler, ehlileşmemiş olanlar.

• VUKU'

  Düşme, rastlama. * Olma, oluş. * Gidip çatma. * Bir hadisenin çıkış şekli, cereyânı.

• VUKUAT

  (Vak'a. C.) Vak'alar, hâdiseler. * Kavga. Yaralama gibi polisi alâkalandıran hâdise. * Normal dışında olan hâdiseler.(Verilen bütün vücud mertebeleri vukuattır, birer illet ister. Fakat, verilmeyen mertebeler; imkânattır. İmkânat ise ademdir, hem nihayetsizdir. Ademler ise illet istemezler, nihayetsize illet olamaz. Meselâ madenler diyemezler: "Niçin nebatî olmadık?" Şekva edemezler. M.)

• VUKUD

  Ateş alıp yanma. Tutuşma.

• VUKUF

  Bir şeyi bilme. Öğrenmiş olma. * Bir hâlde kalma. * Durma, duruş.

• VUKUFDÂR

  f. Haberi olan. Bilgili.

• VUKU'-İ HÂL

  Bir hâdisenin çıkış ve oluş şekli.

• VUKUKA

  Tavuk gıdaklaması. * Köpek havlaması.

• VUSAFA

  (Vasif. C.) Hizmetçiler, uşaklar.

• VUSKA

  (Bak: Vüska)

• VUSLA

  Bir şeyi başka bir şeye ekleyen, bitiştiren şey.

• VUSLAT

  Visal. Sevdiğine kavuşma, ulaşma, bitişme. Bitiştiren.

• VUSTA

  (Müe.) Orta. Ortası. * Orta parmak.

• VUSU'

  Kudret, tâkat, güç, kuvvet.

• VUSUB

  Dâim ve sürekli olmak. * Vâcip olmak.

• VUSUK

  (Visâk ve Vesâk. C.) Bağlar, râbıtalar. * Sözleşme yerleri. * Andlaşmalar.

• VUSUL

  Ulaşma, erişme, varma, yetişme.

• VUU'

  Tilki.

• VUUD

  Vaidler. Vâdeler.

• VUUL

  şerefliler. * Kuvvetliler.

• VUZ'

  Kadının temizliğinin sonunda hayızdan evvel hâmile olması.

• VUZU'

  Hakir etme. Kendini, nefsini tezlil ve tahkir etme, küçümseme.

• VUZU'

  Abdest alma. Abdest suyu. Abdest.

• VUZUH

  Açıklık. Açık ve anlaşılır şekilde olmak. Netlik. * Aydınlık. * Edb: İfadede açıklık.

• VÜCUB

  Vâcib ve lâzım olmak. * Sâbit olmak. * Sukut ve vuku. * Sübut ve temekkün cihetiyle lâzım olmak. Bırakılması mümkün olmamak. * Güneşin batması. * Muztarib olmak.

• VÜCUBÎ

  Vücuba ait ve onunla alâkalı. * Müsbet.

• VÜCUB-U ZEKÂT

  Zekâtın vacib, şart oluşu. * Verilmesi Allah tarafından emredilmiş olan zekât.

• VÜCUD

  Varlık. Var olmak. Bulunmak. * Cesed, cisim, ten, gövde.(Vücud mertebeleri muhteliftir. Ve vücud âlemleri ayrı ayrıdır. Ayrı ayrı oldukları için, vücudda rüsuhu bulunan bir tabaka-i vücudun bir zerresi, o tabakadan daha hafif bir tabaka-i vücudun bir dağı kadardır ve o dağı istiab eder. Meselâ: Âlem-i şehadetten olan kafadaki hardal kadar kuvve-i hâfıza âlem-i mânadan bir kütübhane kadar vücudu içine alır. Ve âlem-i hâricîden olan tırnak kadar bir âyine-i vücudun, âlem-i misal tabakasından koca bir şehri içine alır. Ve o âlem-i hâricîden olan o âyine ve o hâfızanın şuurları ve kuvve-i icâdiyeleri olsaydı, bir zerrecik vücud-u hâricîleri kuvvetiyle, o vücud-u mânevide ve misâlide hadsiz tasarrufat ve tahavvülât yapabilirlerdi. Demek vücud rüsuh peyda ettikçe, kuvvet ziyadeleşir; az bir şey, çok hükmüne geçer. Hususan vücud rusuh-u tam kazandıktan sonra, maddeden mücerred ise, kayıt altına girmezse; o vakit cüz'î bir cilvesi, sair hafif tabakat-ı vücudun çok âlemlerini çevirebilir.İşte $ şu kâinatın Sâni'-i Zülcelâli vâcib-ül-vücuddur. Yâni: O'nun vücudu zâtîdir, ezelîdir, ebedîdir, ademi mümteni'dir, zevali muhaldir ve tabakat-ı vücudun en râsihi, en esaslısı, en kuvvetlisi, en mükemmelidir. Sâir tabakat-ı vücud, O'nun vücuduna nisbeten gayet zaif bir gölge hükmündedir. Ve o derece vücud-u Vâcib râsih ve hakikatlı ve vücud-u mümkinat o derece hafif ve zaiftir ki; Muhyiddin-i Arabî gibi çok ehl-i tahkik, sâir tabakat-ı vücudu, evham ve hayal derecesine indirmişler: $ demişler. Yâni: Vücud-u Vâcib'e nisbeten başka şeylere vücud denilmemeli; onlar, vücud ünvanına lâyık değillerdir diye hükmetmişler. M.)(Vücudun en kuvvetli mertebesi olan "Vücub" un; ve vücudun en sebatlı derecesi olan maddeden tecerrüdün; ve vücudun zevalden en uzak tavrı olan "mekândan münezzehiyet" in; ve vücudun en sağlam ve tegayyürden ve ademden en mukaddes sıfatı olan "vahdet"in sâhibi "Zât-ı Vâcib-ül Vücud"un en has hassası ve lâzım-ı zâtîsi olan ezeliyyeti ve sermediyyeti, vücudun en zayıf mertebesi ve en incecik derecesi ve en mütegayyir, mütehavvil tavrı ve en ziyâde mekâna yayılmış olan hadsiz kesretli bir maddi madde olan esir ve zerrat gibi şeylere vermek ve onlara ezeliyyet isnad etmek ve onları ezeli tasavvur etmek ve kısmen âsâr-ı İlâhiyyenin onlardan neş'et ettiğini tevehhüm etmek, ne kadar hilâf-ı hakikat ve vakıa muhalif ve akıldan uzak ve bâtıl bir fikir olduğu, Risale-i Nur'un müteaddid cüzlerinde kat'i bürhanlarla gösterilmiştir. L.)(Vücud ise; birincisi mümeyyize, ikincisi muhassısa, üçüncüsü müreccihe olmak üzere ilim, irade, kudret sıfatlarını istilzam eder. İ.İ.)

• VÜCUDÎ

  Varlığa dair. Var olan şey ile alâkalı.

• VÜCUD-U HÂRİCÎ

  Zâhir, ademden çıkmış olan. İlmî vücuddan âlem-i şehadete gelmiş olan. Maddî varlık, cismanî eşya.