V Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. V Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• VEZANET

  Fikir ve görüş isabeti. * Ölçülü olma.

• VEZANET-İ EFKÂR

  Düşüncelerin isabeti.

• VEZANÎ

  f. Esinti zamanı.

• VEZARET

  (Vizaret) Vezirlik. Başvekillik.

• VEZB

  Su gibi akma.

• VEZEGA

  Bir cins büyük keler.

• VEZEN

  Yürürken sallanmak.

• VEZER

  Sarp dağ. Sığınılacak yer. Kale. Hisar. * Galib olmak.

• VEZF

  Evmek, acele etmek.

• VEZİDEN

  f. Yel esmek. * Atılmak, sıçramak.

• VEZİF

  Evmek, acele etmek.

• VEZİLE

  (C.: Vezâil) Cilâlı, parlak para. * Parlak madeni ayna.

• VEZİM

  Sebzevat demeti. * Kurumuş ot.

• VEZİME

  Hediye.

• VEZİN

  Hamur yapılmış ebucehil karpuzu. * Asil. * Sabit.

• VEZİR

  Osmanlı Devleti zamanında en yüksek mülkiye rütbelerine ulaşmış paşa. Hükümdar vekili. Pâdişahın yakınlarından ve onun yükünü üzerine alanlardan, mülkün idaresinde fikir ve tedbir ile meded ve yardım eden. Bu tabir "Vizr" kelimesinden gelir. "Vezr" kelimesinden alınsa; "halkın sığınağı" demek olur. Büyük düstur sahibi veya mühür sahibi kabul edilir. Osmanlı devletinde en büyük, mülkiyede en birinci mertebe olarak kabul edilmiştir. Muavin ve muin mânalarına da gelir.

• VEZİR-İ A'ZAM

  Pâdişahın vekili olan birinci vezir. Sadrazam. Başvekil.

• VEZİZ

  Ördek.

• VEZK

  Çirkin yürüyüşlü olmak.

• VEZME

  Kış sonu. * Bir kere yemek.

• VEZN

  (Vezin) Tartma. Ölçme. Hesaplama. * Tartacak şey. Tartı. * Ağırlık.

• VEZNE

  Tartı. Terazi. * Tartı yeri. Eskiden altun ve gümüş paralar sayı ile olduğu gibi tartıyla da alınıp verildiği için bu tabir meydana gelmiştir. Para alınıp verilen yer mânasında da kullanılır. Devlet daireleri ile büyük müesseselerde para alıp veren memura Veznedar denir. * Barut yuvası.

• VEZNEDÂR

  f. Vezne memuru. Bir teşkilâta âit parayı alıp veren memur.

• VEZNÎ

  Vezinle ilgili, vezne ait. * Tartılan şey.

• VEZN-İ MAHSUS

  Özgül ağırlık. Bir cismin bir santimetre küp hacmindeki parçasının ağırlığı. * Edb: Nazmın veya kelimenin belli kalıplarından her biri. Nazmın ahenk ölçüsü.

• VEZNİYYÂT

  Tartılan şeyler.

• VEZR

  Nurlu etmek, ışıklandırmak. * Kaftan eteğine birşey koyup götürmek.

• VEZVAZ

  Hafif, zarif kimse.

• VEZVEZE

  Sür'atle sıçramak.

• VEZYE

  Ayıp. * Soğuk.

• VEZZAN

  (Vezn. den) Tartan, vezneden. * Kantarcı.

• VIKR

  (C.: Evkar) Ağır yük. * Çok su taşıyan bulut.

• VIKY

  Hıfzetmek, korumak.

• VIRAK

  (Varak. C.) Yapraklar.

• VIRAT

  (Verta. C.) Vartalar, uçurumlar, çukurlar. * Halli güç, içinden çıkılması zor olan işler.

• VISR

  Hüccet, delil. * Kadı sicili. * Ahd, söz, yemin.

• VITA'

  Razı olma, rıza gösterme, uygun görme.

• VITAE

  Ayak basmak.

• VİÂ'

  (C.: Eviye) Kap, içinde bir şey konulabilen zarf.

• VİÂİYYET

  Kap halinde olma.

• VİATA

  (C: Viât) Sarı gül.

• VİCA'

  Hayvanı burma, iğdiş etme.

• VİCA'

  Ağrılar, sızılar.

• VİCAH

  (Vech. den) Yüz yüze gelmek. Yüzleşmek.

• VİCAHEN

  Yüzüne karşı. Yüz yüze gelerek.

• VİCAHÎ

  (Vicahiyye) Yüzyüze olan, karşılıklı olan.

• VİCAR

  (C.: Vücur - Evcire) Sel suyunun oyduğu yer. * Arslan ve kurt gibi vahşi hayvanların yatağı. İn.

• VİCD

  Zenginlik. Gına.

• VİCDAN

  İnsanın içindeki iyiyi kötüden ayırabilen ve iyilik etmekten lezzet duyan ve kötülükten elem alan manevî his. * Kendinden geçme, dalma. * Bir şeyi bir halde görme, bulma. * Duyma, duygu. * İnanç. * Şuur. * Bâtın ile Hakkı tanımak. * Din.(Vicdanın anâsır-ı erbaası ve ruhun dört havassı olan irade, zihin, his, lâtife-i Rabbaniye, herbirinin bir gayât-ül gayâtı var: İradenin ibadetullâhdır. Zihnin ma'rifetullahdır. Hissin muhabbetullahdır. Lâtifenin müşâhedetullâhtır. Takva denilen ibadet-i kâmile dördünü tazammun eder. Şeriat şunları hem tenmiye, hem tehzib, hem bu gayât-ül gayâta sevkeder. H.)

• VİCDAN HÜRRİYETİ

  (Bak: Hürriyet-i vicdan)