B Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. B Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• BENCİL

  t. (Bak: Hodbin, Hodgâm)

• BENCİLEYİN

  t. Benim gibi.

• BEND

  f. Bağlanan. Bağlanmış. * Bağ. Boğum. Mafsal. * Su bendi. Baraj. * Gam. Gussa. * Mekir. * Hile. * Mülâhaza. Fıkra. Madde. * Aldatmak.* Birisini emri altına almak, bendetmek. * Edb: Baştan sona kadar aynı vezinli bir çok parçalardan meydana gelen ve kısım kısım gazel tarzında kafiyeleri değişen manzûmelerin her bir parçası. (Bak: Terkib-i bend)

• BENDE

  f. Bağlanmış olan. Köle. Esir. Hizmetçi. Hizmetkâr. Kul.

• BENDEGÂNE

  Hizmetçi gibi. Bağlanmışçasına.

• BENDEGÎ

  Kölelik. Hizmetçilik. * Ubudiyyet, kulluk.

• BENDE-HİRÎDE

  Satın alınmış köle.

• BENDE-İ FERMÂN

  Emir kulu, ferman kölesi.

• BENDE-İ HALKA-BEGÛŞ

  Kulağı halkalı olan köle, esir. * Mc: İtaatli, muti'.

• BENDEKA

  Hiddetle bakma, sert bakış. * Bir şeyi fındık kadar ufak yapma.

• BENDENE

  f. Esvabın, giyilecek şeylerin bazı yerlerine dikilen düğme, kopça.

• BENDENÜVAZ

  f. Kölesini iltifatlandıran, adamını taltif eden.

• BENDEPERVER

  f. Köle besleyici, adam besleyici.

• BENDER

  (C.: Benâdir) Ticaret yeri, işlek ticaret iskelesi, büyük iskele.

• BENDEREK

  f. Küçük iskele. * Boğaz ve liman ağızlarında yapılan küçük kale. Mendirek.

• BENDERGÂH

  f. İşlek iskele, liman, şehir.

• BENDERZ

  f. Çuvaldız.

• BENDEYAN

  Hizmetçiler. Kullar. * Mensuplar.

• BENDE-ZADE

  f. Köle çocuğu. * Mc: Çocuğunu onun kölesi yerinde tutup mütevâzi muâmelede bulunan.

• BEND-İ ÂHENİN

  Demir bağ. Demirden mânia.

• BENDİDE

  f. Esir, köle. * Bağlı, bağlanmış.

• BENDİME

  f. Elbise yakasına ve kollarına açılan küçük delik. * Düğme, ilik.

• BENDİŞ

  f. Altın ve gümüş üzerine işlenilen nakış.

• BEND-RÛG

  f. Tarla ve bostan kenarlarına suyun akıntısını kesip havuz gibi birikmesi için yapılan setli çukur.

• BENE

  f. İnce urgan, ip.

• BENEFSEC

  Menekşe.

• BENEFŞ(Î)

  f. Menekşe rengi, mor renk.

• BENEFŞE

  f. Menekşe denilen güzel kokulu, küçük çiçek. * Mor.

• BENEFŞE-GÛN

  f. Menekşe renkli, mor renkli. Gökyüzü.

• BENEFŞE-ZÂR

  f. Menekşe tarlası, menekşe bahçesi, menekşelik.

• BENEK

  f. Atlas zemin üzerine sırma işlemeli bir çeşit kumaş.

• BENES

  Kötülükden, fenalıkdan ve iyi olmayan şeylerden çekinme ve kaçınma.

• BENEVRE

  f. Temel, esas, asıl.

• BENG

  f. Bir bitki ve tohumu ki, afyon gibi uyuşturan, keyf verici olarak da kullanılan bir madde. Esrar. * Atlas üzerine işlenmiş sırma işlemeli bir çeşit kumaş. * Küçük çitlenbik.

• BENGAH

  f. Keçeden yapılmış olan Türkmen evi.* Âmirlere ve büyük rütbeli şahıslara ait çadır.

• BENGERE

  f. Çocukları uyutmak için, çocuğu uyutan kişi tarafından söylenen ninni.

• BENGÎ

  f. Beng tiryakisi, esrarkeş.

• BENÎ

  Oğullar, evlâtlar, çocuklar. (Aslı: Benûn-Benîn)

• BENÎ ÂDEM

  Âdem oğlu. İnsan. Âdem oğulları.

• BENÎ BEŞER

  İnsanlar.

• BENÎ İSRÂİL

  İsrâil oğulları. Yahudiler. Yahudi.

• BENÎ ÜMEYYE

  Emeviler.

• BENİKA

  (C.: Benâyık) Elbisenin koltukaltı parçası.

• BENİMSEMEK

  t. Sahip çıkmak, bir şey hakkında benimdir iddiasında bulunmak. Kabullenmek.

• BENÎN

  (İbn. C.) Oğullar, erkek çocuklar. * Akıllı, temkinli, tedbirli kimse.

• BENİYYE

  Kâbe-i Muazzama.

• BENK

  Her nesnenin aslı.

• BENNA

  Mimar, usta, kalfa. Her türlü bina yapan. Yapıcı.

• BENNA-GÛŞ

  f. Kulağın aşağı sarkan yumuşak kısmı ki, küpe asılan yerdir.

• BENNE

  (C.: Binân) Güzel, hoş koku.