E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ENGEL

  f. İlik, düğme. * Sözü sohbeti çekilmeyen kaba kimse.

• ENGİHTE

  f. Yükseltilmiş, karıştırılmış, oynatılmış, koparılmış.

• ENGİŞT

  f. Kömür.

• ENGİŞTAL

  f. Hasta ve zayıf kimse. Dermansız, bî-derman kişi.

• ENGİZ

  f. Koparan, karıştıran, tahrib eden.

• ENGİZİSYON

  Fr. XVI. ve XVII. asırlarda Hristiyan Katolik Mezhebine âit kiliselerden alâkayı kesen veya Papa'ya karşı gelenlere yapılan -insanları arslanlara parçalatmak, fırında yakmak gibi- dehşetli işkenceler veya onları bu azaba mahkûm eden mahkemelere verilen isim. * Çok ağır ve çok zâlimce cezâya hükmeden mahkeme. * Çok ağır işkence.

• ENGÛR

  f. Üzüm.

• ENGÛREK

  f. Gözbebeği.

• ENGÜBİN

  f. Bal.

• ENGÜJ

  f. Filcilerin fili idare etmekte kullandıkları ucu eğriltilmiş demir karga burnu.

• ENGÜRUS

  Macar. * Macaristan.

• ENGÜŞT

  f. Parmak.

• ENGÜŞT HAİDEN

  f. Yok farzetmek, bir an için olmadığını kabul etmek. * Mahvetmek. * Parmakla göstermek.

• ENGÜŞTANE

  f. Dikiş yüksüğü.

• ENGÜŞTE

  f. Ekincilerin harman savurdukları âlet, yaba.

• ENGÜŞT-İ KİHİN

  Serçe parmak.

• ENGÜŞT-İ MUHANNÂ

  Kınalı parmak.

• ENGÜŞT-İ NİL

  Fakirlik, fukaralık.

• ENGÜŞT-İ SÜTÜRG

  Baş parmak.

• ENHA

  (Nahv. C.) Nahvlar, taraflar, canibler, cihetler, yanlar. * Yollar, tarikler.

• ENHAR

  (Nehr. C.) Nehirler, çaylar, ırmaklar. (Bak: Enhür)

• ENHAR-I AMÎKA

  Derin olan nehirler.

• ENHAS

  En uğursuz, pek uğursuz. Eş'em.

• ENHÜR

  (Nehr. C.) Nehirler, ırmaklar, çaylar, akarsular. (Bak: Enhar)

• ENİD

  Ham. * Henüz olmamış çığ nesne. * Değişik olmak.

• ENİK(A)

  Güzel, ince. Latif şey. Ahsen.

• ENİN

  Acı ve sızıdan inleyiş.

• ENİNDÂR

  f. İnleyen, enin eden.

• ENİR

  Çirkin huy, fena tabiat, kötü mizac.

• ENİS(E)

  (Üns. den) Dost, arkadaş, ünsiyet edilmiş olan. Alışılmış, kendisi ile ülfet edilmiş olan. Sevgili. * Sulu ve ağaçlı yerlerde bulunan ve sesi gayet hoş bir kuş. Çeşitli nağmelerde öter, kâh deve gibi kükrer ve at gibi kişner; insana alışır. * Yaban horozu.

• ENİSAN

  f. Boş ve mânasız yalan söz.

• ENİSE

  f. Donmuş, pekişmiş şey.

• ENİSE

  Ateş, nar, od.

• ENİS-İ DİL

  Gönül dostu.

• ENİSUN

  Türkçede hafifleterek "anason" derler.

• ENİŞE

  f. Hafiye, gizli polis. * Casus. Gizli haberler öğrenerek veya sırları çözerek düşmanlara haber veren kimse. * Dalkavuk, yaltakçı.

• ENİT

  Hased etmek.

• ENKA

  Daha temiz, en pâk.

• ENKAD

  Bir alaca kuşun adı.

• ENKAL

  İşkence âletleri. Bukağılar, kayıt ve kelepçeler. * Nefsin cismani alâkalara ve bedeni lezzetlere bağlanıp kalması.

• ENKAS

  En noksan, çok noksan, pek eksik.

• ENKAZ

  Yıkıntı, yıkılmış şeyin artıkları. Harabenin parçaları.

• ENKAZ-I REMİME

  Kazaya uğramış ve esaslı tarafları tahrib olmuş gemi veya tekne enkazı.

• ENKAZ-I ÜMMİD

  Ümit yıkıntısı, ye'se düşme.

• ENKEB

  Omuzunda yük olduğu için eğilip yürüyen. * Yanında oku ve yayı olmayan kişi.

• ENKER

  (Neker. den) Çok kötü, çok nefret edilen. Menfur. Müstekreh.

• ENLEM

  (Arz dairesi) t. Yer yüzünde herhangi bir noktanın ekvatora olan uzaklığının açı cinsinden değeri. Dünyanın büyüklüğü X. yy. başlarında Sincar sahrasında ve Kûfe civarında bir meridyenin uzunluğunu ölçmek suretiyle bulan Musa Oğulları nâmıyla tanınan Muhammed, Ahmed ve Hasan isimlerindeki üç kardeş İslâm âlimidir. Avrupa'da bu ölçme, 800 yıl sonra 1736 yılında yapılmıştır.

• ENMA

  (Nümuv. den) En çok, en ziyade bereketli ve büyümüş olmak.

• ENMAR

  (Nimr. C.) Nimrler, kaplanlar.

• ENMAS

  Kaşının kılları az olan kişi.