E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ETÜD

  Fr. İnceleme, tetkik etmek. * Musikide didaktik maksatla bestelenmiş eser.

• ETVAK

  (Tavk. C.) Kadın gerdanlıkları. * Hindistan cevizinin sütü.

• ETVAR

  (Tavır. C.) Tavırlar, haller, davranışlar.

• ETVAR-I NÂ-LÂYIKA

  Uygunsuz ve münasebetsiz hareketler.

• ETVAS

  (Tâus. C.) Tavus kuşları.

• ETYAB

  (Bak: Atyeb)

• EV

  Şek, tahayyür, ibham, istisnâ, şart, teb'iz için kullanılan harf-i atıf. "yahut, veya, meğer ki, bel, belki ister" gibi kelimelerle türkçeye terceme edilebilir.

• EVABİD

  (Abide. C.) Abideler. (Bak: Abide)

• EV'AC

  Geniş, vâsi.

• EVAGİ

  (Agıye. C.) Bahçe, tarla ve bostanları sulamak için açılan arklar, su akıtılacak yerler.

• EVAHİR

  Ahirler, ayın son günleri, sonlar.

• EVAHİR-İ RAMAZAN

  Ramazan ayının sonları, son günleri.

• EVAİL

  Başlangıçlar, önler, evveller, eskiler.

• EVALİ

  Çok iyi ve münâsib olanlar. Evlâlar.

• EVAM

  f. Ödünç, borç. * Renk, levn.

• E'VAM

  (Bak: A'vam)

• EVAMİR

  Emirler, emredilenler, vazifeler. (Bak: Emr)

• EVAMİR-İ TEKVİNİYE

  Tekvine âit emirler.(Fıtrat yalan söylemez. Bir çekirdekteki meyelân-ı nümuv der: "Ben sünbülleneceğim, meyve vereceğim", doğru söyler. Yumurtada bir meyelân-ı hayat var. Der: "Piliç olacağım", Biiznillâh olur, doğru söyler. Bir avuç su, meyelân-ı incimad ile der: "Fazla yer tutacağım", metin demir onu yalan çıkaramaz, sözünün doğruluğu demiri parçalar. Şu meyelânlar iradeden gelen evâmir-i tekviniyenin tecellileridir, cilveleridir. M.) (Bak: Emr-i tekvinî)

• EVAN

  (Bak: Avân)

• EVANİ

  Kapkacaklar, kaplar.

• EVAR(E)

  f. Hükümet dairelerine ait defterler, resmî defterler. * İmaret.

• EVARİN

  f. Güzel olmayan, çirkin.

• EVASIT

  (Evsât. C.) Vasatlar, orta hal ve vaziyetler.

• EVAVİN

  (İyvan. C.) Büyük salonlar, sofalar, holler. Kasırlar, köşkler.

• EVB

  Dönülmesi lâzım gelen yere dönmek. * Kasd. İstikamet.

• EVBAR

  f. Yutma, yutuş.

• EVBAŞ

  Mahalle çapkını. Şahısların rezilleri. * Muhtelif yerlerden gelmiş, toplanmış bir cemaat, bir bölük.

• EVBAŞAN

  (Evbaş. C.) Aşağılık kimseler, âdi kişiler, alçak ve rezil insanlar. Ayak takımları.

• EVBE

  Rucu etmek. Geri çekilmek, dönmek.

• EVC

  Bir şeyin en yüksek derecesi, en yüksek noktası. Zirve. * Koz: Seyyare mahreklerinin merkezden en uzak noktaları.

• EVCA'

  (Veca. C.) Ağrılar. Acılar. Sızılar.

• EVCA-İ BATN

  Karın ağrıları.

• EVCA-İ ŞEDİDE

  Şiddetli ağrılar.

• EVCAR

  İçinde gizlenmek için avcılar tarafından yapılan siperler, çukurlar.

• EVCEB

  Çok vacib. Çok gerekli. Çok lüzumlu.

• EVCEB-İ VECÂİB

  Lüzumluların en lüzumlusu, en çok lüzumlu olan şey.

• EVCEDETHU-L ESBAB

  (İcad. dan) "Onu sebepler icadediyor. Sebepler bu şeyi icadediyor." mânasında dinsizliği ima eden bir söz.

• EVCEH

  En vecihli, çok uygun, en münâsebetli.

• EVCEH-İ AKVÂL

  Sözlerin en uygunu, kavillerin en münasebetlisi.

• EVCEL

  Çok korkak adam. Cesaretsiz kişi.

• EVCER

  Çok çekingen, utangaç kimse.

• EVC-GİR

  f. Yükselen, yükseğe çıkan.

• EVC-İ BÂLÂ

  En yüksek nokta.

• EVC-İ RİF'AT

  Yüksekliğin son noktası, zirvesi, tepesi.

• EVC-PERVAZ

  f. Yüksekte uçan.

• EVCÜMEND

  f. Top, küme, yığın, toplanma. * Toplu, idareli, evini muntazam tutan. Hanesini iyi ve tertipli bir hâlde bulunduran.

• EVDA

  Ednâ.

• EVDA

  Yaban faresi. * Kursağının tüyleri beyaz olan güvercin. (Bak: Kası'a)

• EVDAD

  (Vedid. C.) Sevgililer, sevilenler.

• EVDİYE

  (Vâdi. C.) Vâdiler. Dereler.