E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• EVVEL-BAHAR

  Nevbahar. İlkbahar.

• EVVEL-BE-EVVEL

  Herşeyden önce, ilk, evvelâ.

• EVVEL-EMİRDE

  İşin başlangıcında, herşeyden önce.

• EVVELEN

  Evvelâ, birinci, ilk olarak.

• EVVELÎN

  Evvelkiler, ilkler.

• EVVELÎN Ü ÂHİRÎN

  İlkler ve sonlar. Evvelkiler ve sonrakiler.

• EVVELİYAT

  Başlangıçlar. Mukaddemat. İlk öndekiler. İbtidaki cihetler. * Her akıllının tereddütsüz tasdik ve kabul edeceği hususlar. * Man: Mücerred mevzu ve mahmulleri arasındaki nisbet tasavvur edilince aklın kat'iyyetle teslim ve tasdik ettiği kaziyeler.

• EVVELİYET

  Evvel oluş. (Bak: Mecaz)

• EVVEL-ÜL-EVÂİL

  Evvellerin evveli. * Hâdiselerin başlangıcı.

• EVY

  Bir nesne yerine gelmek.

• EVZA'

  (Vaz'. C.) Haller. Durumlar.

• EVZAH

  Daha açık. Pek âşikâr. En vâzıh.

• EVZA-I GARİBE

  Garip haller.

• EVZAK

  İçinde su veya başka birşey biriken çukur yer.

• EVZAN

  (Vezin. C.) Vezinler. Tartılar.

• EVZAN-I ARUZİYYE

  Edb: Aruz vezinleri.

• EVZAR

  (Vizr. C.) Ağırlıklar. Yükler. * Mc: Günahlar. * (Vezer. C.) Kal'alar, kaleler, hisarlar, sığınılacak yerler. * Üstünlükler, galebeler. * Dağlar.

• EVZAYİŞ

  f. Çoğalış, artış.

• EY

  (Arabçada) "Bak, dinle, dikkat et, yahut, demektir ki" mânalarına gelir. Bir ibareyi tefsir için kulanılır. Türkçede: Yakın nidâ içindir.

• EYA

  f. Acaba mânasına nidâdır. "Hey, ey" gibi çağırma, nidâ, seslenme edatı olarak da kullanılır.

• EYADİ

  (Eydi) (Yed. C.) Eller. * Mc: Sebepler. Nimetler.

• EYADİ-İ KESİRE

  Çok eller. Çok sebebler.

• EYALAT

  (Eyâlet. C.) Valilerin idareleri altında olan memleketler, vilâyetler.

• EYALET

  (C: Eyâlât) Vilâyet. Bir vâlinin idaresinde olan memleket, şehir.

• EYAMA

  (Eyyim. C.) Bekârlar, evli olmayanlar.

• EYAMİN

  (Eymen. C.) Pek hayırlı, uğurlu olanlar. En yümünlü.

• EYAZİ

  f. Kadınların yüzlerine örttükleri peçe, örtü.

• EYBE

  Rücu' etmek. * Gurub etmek, batmak.

• EYD

  Rücu' etmek. * Avdet etmek.

• EYD

  Kuvvet.

• EYDA'

  Za'feran.

• EYDİ

  (Yed. C.) Eller. * Mc: Kuvvetler. (Daha çok Eyâdi şeklinde kullanılır.)

• EYDİYE

  (Yed. C.) Nimet. * Eller.

• EYHEM

  Sağır. * Bahadır.

• EYHEMAN

  Ateş ve sel.

• EYHUKAN

  Maydanoz otu.

• EYİD

  Kuvvetli, şiddetli kimse.

• EYİR

  Sıcak yel.

• EYKE

  Sık ve birbirine karışmış ağaç. * Yumuşak. * Ağaç bitiren bataklık. (Bak: Ashab-ı Eyke)

• EYKER

  İlâç yapılan bir ot.

• EYM

  (C: Üyum) Yılan.

• EYMAN

  (Eymün) (Yemin. C.) Andlar. Yeminler. Kasemler. * Fık: Zevcesi ölmüş er. * Sağ taraflar. Sağlar.

• EYMAN-I SÂDIKA

  Doğru yeminler.

• EYMEN

  En meymenetli. En uğurlu. Sağ taraf.

• EYMEN VÂDİSİ

  Musa'nın (A.S.) tecelliye mazhar olduğu Tûr Dağı'ndaki vadi.

• EYNE

  Nere? Nerede? Nereye? (mânasına sual için söylenir ve zarf-ı mekândır). * Zaman. An. * Yorgunluk (mânâsında da kullanılmıştır.)

• EYNEL MEFER

  (Eyn-el mefer) Nereye gidilebilir? Nereye kaçılabilir? Kaçacak yer var mı?

• EYNESSERA-MİN-ES-SÜREYYA

  (İmkânsızlık bildiren bir tâbirdir ki) Yer nerede, Süreyyâ nerede?.. Süreyyâ ile yer bir olur mu? (meâlindedir ve birbirlerine zıt ve uzak olan şeyler için söylenir.)

• EYNİYET

  Mekânda bulunması sebebiyle birşeye ârız olan hâlet.

• EYS

  Varlık. Vücud. Mevcud. * Kahir. Zulüm. * Zarar, ziyan. * Ümidsiz olmak. Ye'se düşmek. (Bak: Leys)