F Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. F Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• FERÎKAYN

  İki mukabil taraf, iki askeri fırka.

• FERÎS

  (C: Fersâ) Ağaç halka, çenber. * Yaralı. Maktul.

• FERÎSA

  (C: Feris-Ferâyis) Boş böğür ile kürek arasındaki et.

• FERÎŞ

  Yakında doğurmuş hayvan.

• FERİŞTE

  (Ferişteh) f. Melek. Günahsız. Masum. Yumuşak huylu.

• FERÎZ

  Takdir edici. * Hükmedici. * Yaşlı, ihtiyar.

• FERK

  El ile bir şeyi ovmak. * Buğz ve adâvet etmek, düşmanlık yapmak.

• FERKAA

  Parmak çıtlatmak.

• FERKADAN

  Şimâl kutbuna yakın parlak ve küçük ayı kümesine tâbi ve gece istikamet bulmağa yarayan, sık sık karşı karşıya gelen iki yıldız (İkizler mânasına).

• FERKADE

  Sergerde kimse.

• FERLA

  (C: Ferala) Kırba ağzı.

• FERMA

  f. Buyurucu. Emredici. Âmir.

• FERMAN

  f. Emir. Tebliğ.

• FERMAN-BER

  İtaatli ve muti olan. Hakkında emir çıkarılan. Fermanlı.

• FERMAN-BERDAR

  f. Fermana uyan, emre uyan.

• FERMAN-DİH

  f. Hükmü geçen, verdiği emri dinlenen.

• FERMAN-FERMA

  Hüküm süren, emir veren, emir buyuran, hüküm fermâ.

• FERMAN-I İLÂHÎ

  Allah'ın fermanı.

• FERMAN-REVA

  f. Pâdişah, hükümdar. * Emri kabul edilen.

• FERMAYİŞ

  f. Emretmek. Buyurmak.

• FERMEND

  f. şan ü şeref ve mevki sahibi olan kişi.

• FERMENE

  İşlemeli dar ve yuvarlak yanlı yelek. * Eskiden esnaf tabakasına mahsus elbise.

• FERMUDE

  f. Buyruk. Emir. Kumanda.

• FERNAS

  f. Şaşkın, dalgın, gafil. * Şaşkınlık, gaflet, dalgınlık.

• FERNEB

  Fâre.

• FERNUD

  f. Hüccet, delil, bürhan.

• FERNUN

  Kanbel otu.

• FERR

  Kaçmak. Firar etmek. * Davarın yaşını anlamak için dişini görmek.

• FERRA

  Kürkçü kimse.

• FERRAŞ

  Cami, mescid, imaret gibi müesseselerin temizliğini sağlamak; ve kilim, halı ve hasır gibi mefruşatını yayma hizmetleriyle vazifeli olan kişiler hakkında kullanılır bir tâbirdir. Ferraş; arapçada, yayıcı, hizmetçi, döşeyici anlamlarına gelir. Yeniçeri teşkilâtında bu işi görenlerle, Kâbe'yi süpürenler hakkında ıstılah olarak da kullanılır. (O.T.D.S.)"Her ruham-ı fersi bir âyine-i âlemnüma Her gezen ferraşı bir İskender-i kitisitan." (Nef'î)

• FERRUC

  (C: Ferâric) Tavuk pilici.

• FERRUH

  f. Mübarek, kutlu, uğurlu.

• FERRUH-FÂL

  f. Bahtı açık, şanslı, talihli, uğurlu.Ferruhî : f. Mübareklik, uğurluluk, meymenet.

• FERRUH-ZÂD

  f. Mübarek evlât, uğurlu çocuk. * Hayırlı, kutlu, mübarek.

• FERS

  Yırtmak. * Parçalamak. * Katletmek, öldürmek. * Boyunlamak.

• FERS

  Dağıtmak. Saçmak. * Ciğer parçalamak. * Hurma çekirdeğinin kabuğunu soymak. * Atın pisliği. Fışkı.

• FERSA

  f. Mahveden, yoran, aşındıran manasına kelimelere bitişir. Meselâ: Tahammül-fersa $ : Tahammül bırakmayan. Tâkat-fersa $ : Tâkatsız düşüren, tâkat bırakmayan.

• FERSAH

  Uzunluk ölçüsü birimidir, iki çeşittir: Deniz fersahı: 5555 m. Kara fersahı: 4444 m. * İki şey arasındaki açıklık. * Sükun ve hareket arasındaki vakit. * Zaman. Saat. * Dâimî ve çok olup aslâ kesilmeyen şey.

• FERSAH FERSAH

  (Uzaklık için) Çok çok. Çok fazlaca uzak.

• FERSAN

  f. Derisi kürk yapımında kullanılan bir sansar cinsi.

• FERSE

  İnsanın boynunda ve arkasında olan ve gittikçe zaaf verip boynunu ve belini eğip, helâk eden yel.

• FERSENDAC

  f. Ümmet.

• FERSENG

  (Bak: Fersah)

• FERSUD(E)

  f. Eskimiş, yıpranmış. * Eski, yırtık.

• FERSUDE-GÎ

  f. Eskilik, yıpranış, fersudelik.

• FERŞ

  Yer. Yeryüzü. * Döşeme. Döşeyiş. Yaymak. Yayılmak. Döşenmiş şey. * Küçük develer.

• FERŞEHA

  İki ayak arasını açmak.

• FERTUT(E)

  f. Pir, çok ihtiyar. * Bunak, kocamış.

• FERTUTE

  Kadın esirler hakkında kullanılan tâbirlerdendir. Esir edilen kadınlar hakkındaki diğer tâbirler şunlardır: Mâriye, ümmülveled, acuze, duhter, yekdest, yekçeşm, mâyube. (O.T.D.S.)

• FERTUTÎ

  f. İhtiyarlık, pirlik, bunamışlık, bunaklık.