F Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. F Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• FEHH

  (C: Fihâh-Fuhuh) Avlanacak âlet. * Kapan.

• FEHHA

  Uyku içinde horlamak. * Çağırmak.

• FEHHAD

  Parsa av öğreten.

• FEHHAM

  Çok anlayışlı, pek zeki, en çok anlayan.

• FEHHE

  Zillet, horluk. * Yaramaz söz.

• FEHÎC

  Yılan sesi.

• FEHÎL

  Kerim, cömert adam. Ulu ve kuvvetli kimse.

• FEHİM

  (Bak: Fehem)

• FEHÎM

  (Fehm. den) Anlayışlı, akıllı, zeki (kimse.)

• FEHÎM

  Kömür.

• FEHÎRE

  İçine kızmış taşlar bırakarak kaynatılan ve üzerine un konulan ayran.

• FEHLEL

  Bâtıl.

• FEHM

  Ulu kişi.

• FEHME

  (C: Fuhem-Fuhum) Kömür. * Karanlık.

• FEHS

  (C: Efhâs) Her nesnenin içi.

• FEHS

  Diliyle elini yalamak.

• FEHT

  Ay aydınlığı, ay ışığı.

• FEHUR

  Fahirlenen, övünen. * Nazlanan. * Büyük nesne. * Büyük deve.

• FEHVA

  (C.: Fehâvi) Mefhum, kavram, anlam, mânâ.

• FEHZ

  (C: Efhâz) Kişinin gayet yakın olan kabilesi. * Uyluk.

• FE-İLLA

  Eğer olmazsa. Olmadığı takdirde (gibi mânalara gelir.)

• FEK' (FÜKU)

  Üzüntü veya kızgınlıktan dolayı başını aşağı eğip, nereye gittiğini bilmeden gitmek.

• FEKAHE

  Latife etmek, şaka yapmak. * Gururlanmak, tekebbürlenmek.

• FEKAHET

  Lâtifecilik, şakacılık.

• FEKAHET

  (Bak: Fakahet, Fakih)

• FE-KEYFE

  Nasıl? anlamına kullanılan eski bir tabir.

• FEKİH

  Mütekebbir, gururlu ve şerli kimse.

• FEKK

  Açmak. Ayırmak. * Kırmak. * Kaldırmak. * Kesmek. * El ve bilek, yerinden burkulup çıkmak. * Rehin verilen şeyi kurtarıp çıkarmak. * Köle azadetmek. * Pir-i fâni olmak.

• FEKKEYN

  İki çene. Alt ve üst çene.

• FEKK-İ İZAFET

  (Bak: İzafet-i maktu')

• FEKK-İ MÜHÜR

  Mühürü bozma.

• FEKK-İ RÂBITA

  Alâkayı kesme. Bağı koparma.

• FEKK-İ REHN

  Rehini kurtarma.

• FEKN

  Nâdim olmak, pişmanlık duymak.

• FEKR

  Etraflıca düşünme.

• FEL'

  Yarmak.

• FELÂ

  Öyleyse. O zaman. O halde... (gibi mânalara gelir.)

• FELA (FELAT)

  (C: Felevât) Sahra, çöl.

• FELÂ CEREM

  Şüphesiz. Muhakkak. * Düşündürücü değil.

• FELAH

  f. Başlangıç, mebde'. İbtida.

• FELÂH

  Selâmet. Saadet. Kurtuluş. Hayır ve ni'metlerde refah, rahatta dâim olmak. Fevz ve zafer. Necat ve beka. * Sahur yemeği. * Şakketmek.

• FELAHAN

  f. Sapan. Taş atmaya mahsus âlet.

• FELAHAT

  Çiftçilik, ekincilik, ziraat, haraset. (Bak: Filahet)

• FELÂH-I VATAN

  Vatanın kurtuluşu. Vatanın selâmeti. * Tar: 10 Şubat 1920'de İstanbul Mebuslar Meclisi'nde teşekkül etmiş olan bir grup.

• FELAH-YAB

  f. Kurtulan, kurtuluşa eren, felah bulan.

• FELAK

  Tan zamanı, subh, fecir. * İki tepe arasındaki düzlük. * Bütün mahlukat. * Suçlunun ayağına vurulan tomruk, falaka. * Cehennem.

• FELAK SURESİ

  Kur'an-ı Kerim'de 113. suredir. Nâs Suresiyle beraber ikisine Muavvezeyn; İhlâs suresi ile beraber olursa üçüne Muavvezât adı verilir. (Bak: Muavvezetan)

• FELAKET

  Belâ, musibet, âfet, dâhiye. Bedbahtlık.

• FELAKETDİDE

  Felakete düşmüş. Felâket görmüş olan.

• FELAKETZEDE

  f. Belâya uğramış, bir musibete düşmüş, acınacak hale gelmiş olan.