H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HAFL

  Kederlenme, hüzünlenme, tasalanma. * Toplantı, toplanma.

• HAFNE

  (C.: Hafenât) İki avuç dolusu olan şey.

• HAFR

  Ahdinde durmamak. * Kiraya vermek.

• HAFR

  Kazmak ve çukur etmek.

• HAFRİYAT

  Yeri kazıp derinleştirmeler. Kazılar.

• HAFS

  Her nesnenin boşu.

• HAFS

  Hız. Sür'at.

• HAFS

  Toplama, cem'etme. Biriktirme.

• HAFSA

  Peygamberimiz Hz. Muhammed'in (A.S.M.) zevcelerinden biri ve Hz. Ömer'in (R.A.) kızı.

• HAFŞ

  Celbetmek, çekmek. * Yeri kazıp oymak. * Birbiri ardınca tez tez gelmek.

• HAFŞ

  Tıb: "Tavuk karası" adı verilen bir göz hastalığı.

• HAFT

  Sâkin olmak. * Sözü gizli söylemek.

• HAFT

  Dövmek.

• HAFTA

  f. Yedi günden ibaret müddet. Yedi günlük müddet.

• HAFTAN

  Eskiden savaşlarda zırh üzerine giyilen bir cins pamuklu elbise. * Kaftan.

• HAFUD

  Karnındaki yavrusunu âzası belirmeden düşüren deve.

• HAFUR

  Bir ot cinsi.

• HAFV

  Men etmek, mâni olmak, engel olmak.

• HAFY

  Gizlemek. * Setretmek, örtmek. * İzhar etmek, görünmek. * Parlamak, yıldıramak.

• HAFZ

  Taşımak için hazırlanmış ev eşyası. Ev eşyası taşıtılan deve. * Bir şeyi eğmek veya elden bırakmak.

• HAFZ

  Aşırı olmama hali. * Refah ve ferahlık. Huzur ve rahat. * Yavaş yavaş mülayim yürüyüş, itidal. Alçak. * Kelimenin son harfini esre, yâni "i" diye okumak. * Sözü boğaz içinden söylemek.

• HAH

  f. (Hasten : "İstemek" mastarından yapılmıştır.) Kelimenin sonuna getirilerek isteyen, ister mânasında terkib yapılır. Meselâ: Bed-hah : Kötülük isteyen.

• HAH NA-HAH

  f. İster istemez.

• HAHAM

  Mûsevilerin dinî reisi, râhibi, âlimi.

• HAHAN

  f. İstekli, arzulu, tâlib.

• HAHEM

  (Hâsten) mastarından, "İsterim" mânasına fiildir.

• HAHER

  f. Kızkardeş. Hemşire.

• HAHERÎ

  f. Hemşirelik, kızkardeşlik.

• HAHER-ZADE

  f. Hemşirezade, kızkardeş çocuğu. Yeğen.

• HÂHİŞ

  f. Fazla arzu, isteyiş.

• HÂHİŞGER (HÂHİŞKER)

  f. Arzulayan. İsteyen. İstekli.

• HÂHİŞGERAN (HÂHİŞKERÂN)

  f. Hâhişgerler, istekliler, tâlibler.

• HÂHİŞ-İ VİCDANÎ

  Vicdanî isteyiş ve arzu.

• HAİB

  Mahrum. Ümidsiz. Kederli. Me'yus. Bi-behre olan.

• HAİB

  (Heybet. den) Kokan, Utanan. Utangaç.

• HAİBEN

  Muvaffakiyetsiz olarak. Mahrum olarak.

• HAİBÎN

  (Hâib. C.) Zarar ve ziyâna uğrayanlar. * Mahrum olanlar. * Me'yus olanlar, üzülenler.

• HAİC

  (Hâyic) Coşkun, heyecanlı.

• HAİD

  Pişman, nedamet eden, tövbekâr, nâdim.

• HAİF

  Gadir eden, azarlayan. Zulmeden.

• HAİF

  (Havf. dan) Korkan. Korkmuş olan.

• HAİFANE

  Korkakcasına, ödlekçesine.

• HAİFEN

  Korkarak, korkakçasına.

• HAİK

  (C.: Hayyak) Çulha.

• HAİL

  Korku ve dehşet veren.

• HAİL

  Perde. Mânia. İki şey arasını ayıran.

• HAİLE

  Neticesi fâcialı tiyatro piyesi. Trajedi. (Bak: Dram)

• HAİM

  (Hâyim) Hayrette kalan. Mütehayyir. Sersem.

• HAİN

  Emanete hıyanet eden. İyiliğe karşı kötülük eden.

• HAİNANE

  Hâincesine, hâin bir kişiye yakışır şekil ve surette.