H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HAİR

  Hayrette kalmış, mütehayyir. Şaşırmış, taaccüb etmiş.

• HAİR-İ BAİR

  Şaşkın, sapıtmış. * Aklını kaybederek ne yapacağını bilemiyen.

• HAİT

  Bir yeri çevreleyen duvar. Tahta perde. Çit.

• HAİZ

  Bir şeye sahip olma. Sahip. Mâlik. * Yer tutan. * Akranından mümtaz olan.

• HAİZ

  (Bak: Hayz)

• HAİZ-İ EHEMMİYET

  Ehemmiyetli, mühim, önemli.

• HAK

  (Bak: Hakk)

• HÂK

  f. Toprak. Turab.(Hâk ol ki, Hüdâ mertebeni eyleye âli.Tâc-ı ser-i âlemdir o kim hâkk-ı kademdir.)

• HÂK

  Vasat. Vasatî. Orta.

• HÂK İLE YEKSAN

  Yerle bir.

• HAKAİD

  (Hakd. C.) Kinler, garezler, hasedler.

• HAKAİK

  (Hakayık) (Hakikat. C.) Hakikatler.

• HAKAİK-I NİSBİYE

  Nisbete, ölçüye göre olan hakikatlar.(Hakaik-ı nisbiye denilen şeyler, kâinatın eczası arasında bulunan rabıtalardır. Ve kâinattaki nizam, ancak hakaik-ı nisbiyeden doğmuştur. Ve hakaik-ı nisbiyeden kâinatın envaına bir vücud-u vahid in'ikas etmiştir. Hakaik-ı nisbiye, büyük bir ölçüde hakaik-i hakikiyeden çoktur. Hattâ bir zatın hakaik-ı hakikiyesi yedi ise, hakaik-ı nisbiyesi yediyüzdür. Binaenaleyh kubuh ve şerde, şer varsa da, kalildir. İ.İ.)

• HAKALLED

  Dar gönüllü, bahil kimse.

• HAKAN

  Eski Türklerde hükümdar mânasınadır.

• HAKAN-I MAĞFUR

  Ölmüş hükümdar.

• HAKANÎ

  Hâkan ile ilgili, hâkana mensub.

• HAKARET

  Küçüklük. İtibarsızlık. Hor ve hakir görmek. Küçümseme. Küçük görme. Tâzimsizlik.

• HAKARET-ÂMİZ

  f. Hakaretle karışık. Hakaretle beraber.

• HAKAYIK

  (Bak: Hakaik)

• HAKAYIK-I NİSBİYE

  (Bak: Hakaik-ı nisbiye)

• HAKAYIK-I SEB'A

  Yedi hakikat. Fatiha suresinin yedi âyeti. İmanın altı şartı ve İslâmiyet ile yedi olan mühim hakikatlar. Kur'an-ı Kerim'in yedi vechile hârika olması gibi hakikatlar.

• HAKAYIK-ÜL VEKAYİ'

  Hâdiselerin hakikatları.

• HAKB

  Devenin semerini karnına bağlamakta kullanılan ip. * Tutulmak.

• HAKBA'

  Yaban eşeğinin dişisi.

• HAK-BÎN

  f. Hakkı gören. Hak veren. Hakka imân eden. Hakka inanan.

• HAKBÎZ

  f. Toprak kalburu.

• HAKD

  Kin tutmak. Adâvetini gizlemek. (Bak: İhnet)

• HAKDAN

  f. Dünya, arz, yer.

• HAKEK

  Yumuşak beyaz taş.

• HAKEM

  İki tarafın anlaşmak üzere hükmüne rıza göstermek için seçtikleri kimse. Haklı ve haksızın ayrılmasında aracılık eden.

• HAKEME

  (C.: Hakemât) Damak geminin halkası.

• HAKEMEYN

  İki hakem. * Tar: Sıffîn Vak'asında Hz. Ali (R.A.) ile Hz. Muaviye (R.A.) arasında hakem seçilen Amr İbn-ül As ile Ebu Muse-l Eş'arî.

• HAK-ENDİŞ

  f. Hakkı düşünen. Hakkı arayan, doğruluk için endişe eden.

• HAKESARÎ

  f. Perişanlık, düşkünlük.

• HAKEZA

  Öylece. Bunun gibi. Böyle.

• HAK-GÛ

  f. Doğru ve hak söyleyen.

• HAKHAH

  Gecenin ilk saatlerinde gitmek.

• HAKHAKA

  Zahmetli ve meşakkatli yolculuk yapmak.

• HAKIB

  Karnı guruldayan kişi. * Necaseti şedit kişi.

• HAKIL

  Erkek fâre.

• HAKIN

  Sidik zorluğu olan kimse.

• HAKINE

  Boğaz altındaki çukurcuk.

• HAKÎ

  f. Toprak rengi. Toprakla alâkalı.

• HAKÎ

  Anlatan. Hikâye eden.

• HAKÎ'

  Kırağı.

• HÂK-İ MEZAR

  Mezar toprağı.

• HÂK-İ PÂK

  Temiz toprak.

• HÂK-İ VATAN

  Vatan toprağı.

• HAKÎBE

  Heybe.