H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HALİDE

  Hâlid'in müennesidir. (Bak: Hâlid)

• HALİF

  İki dağ arasındaki yol. * Eski elbise. * Arkadan gelen. Sonradan gelen. Birinin yerine geçen.

• HALİF

  (Half. den) Yemin eden.

• HALİF

  Yemin ederek sözleşenlerden herbirisi.

• HALİF

  Yemin etmek.

• HALİFE

  Öncekinin yerine geçen. * Fık: İlâhî, yâni şer'î hükümlerin tatbik ve icrası için Peygamber'e (A.S.M.) vekil olan zât. İmam. İmamet-i kübra. (Namazda imama uyan cemaat gibi, halifeye de şer'î emirlerde öylece itaat edilir. Halifede aranan dört şart: İlim, adalet, kifayet, a'zâ ve havâsta selâmet.) (Bak: Hilafet)

• HALİFE

  (C.: Halefâ) Su içinde biten bir ot. (Türkçede "kandıra" derler.)

• HALİFE

  (C.: Havâlif) Türklerin kıldan veya keçeden yaptıkları çadırların direği, çadır direği.

• HALİFE

  (C.: Hülef-Hulefât) Gebe deve.

• HALİFE-İ EVVEL

  Devlet dairelerinde yazı işlerinde çalışanlar. Tanzimattan evvel kalem teşkilâtı; halife, halife-i sâni, halife-i evvel olmak üzere üç derece idi. Ondan sonra bir kısım dairelerde bunun yerine baş kâtib, bazılarında da mümeyyiz-i evvel denilmiştir.

• HALİFE-İ MÜSLİMÎN

  Yavuz Sultan Selim Han'dan sonraki Osmanlı Padişahları hakkında kullanılmış bir tabirdir. Müslümanların halifesi demektir.

• HALİFE-İ RUY-İ ZEMİN

  Yeryüzünün halifesi mânâsına gelen bu tabir, Yavuz Sultan Selim Han'dan sonra Osmanlı Padişahları hakkında kullanılmıştır.

• HALİK

  Tıraş edilmiş.

• HALİK

  Helâk olan. Mahv olan. Fenaya giden. Fâni. Zâil.

• HALİKA

  (C.: Halayık) Tabiat, mahlukât.

• HALİKE

  Çok hırslı, haris olan nefis.

• HALİKÎ

  Demirci.

• HALİL

  Samimi dost. Sâdık dost. * Nahif ve fakir kimse. (L.R.)

• HALİL (HALİLE)

  Zevc, koca. Nikâhlı karı. Zevce.

• HALİLİYYE

  Samimi dostluk ve kardeşlik.

• HALİLULLAH

  Allah'ın dostu, Hz. İbrahim (A.S.).

• HALİL-ÜR RAHMAN

  Allah'tan başkasından hiçbir zaman yardım dilemeyip, O'nun dostluğunu ihtiyar eden Hz. İbrahim'in (A.S.) lâkabıdır.

• HALÎM

  Yumuşak huylu. Hoş muamele yapan. (Bak: Elhalîm)

• HALÎMÂNE

  f. Yumuşak surette. Yumuşak huylulara yakışır bir tarzda.

• HALÎME

  Yumuşak huylu kadın. * Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm'ın süt anasının ismi. Beni Sa'd bin Bekr kabilesindendir. Halime-i Sa'diye diye de anılır. (R.A.)

• HALİN

  Ahmak.

• HALİS

  Bahadır ve haris kimse.

• HALÎS

  Karışmış, muhtelif. * Siyah ile beyazı karışmış saç. * Tel.

• HÂLİS

  Hilesiz. Katıksız. Saf. Duru. Saffetli. * Pek beyaz. * Evvelce karışık iken kusuru zâil olan. * Her ameli, yalnız Allah rızası için işleyen. (Bak: İhlâs) (Müennesi: Hâlise'dir)

• HÂLİSANE

  f. Hâlise yakışır bir surette. Hâlis kimselere mahsus bir niyet ve fiil ile.

• HÂLİSEN

  Halis ve katıksız olduğu halde. Hilesizce, doğru olarak.

• HÂLİSET

  Edb: İbarenin düzgün ve akıcı olması.

• HÂLİSİYYET

  Doğruluk, hâlislik, hilesizlik.

• HÂLİS-ÜD DEM

  Arı kan, safkan.

• HALÎT

  Buz. Kırağı. Dolu.

• HALÎT

  Huk: Yol ve su gibi umumi olan araziler hukukunda ortak olan kimse. * Şerik, ortak. * Karışmış.

• HALİTA

  Karışık halde olan. Karma. İki veya muhtelif maddelerden yapılmış. * Madenlerin birbirleriyle birleşmelerinden hâsıl olan mürekkep madde.

• HALİTA-İ DİMAĞÎ

  f. Akıldaki muhtelif mes'ele ve fikirler. Dimağdaki karışık, muhtelif bilgiler.

• HALÎ-ÜL-İZAR

  Yüzü yırtık. * Mc: Edepsiz, ahlâksız, utanmaz.

• HALİYE

  (C.: Havâlî) Kendini süsleyen kadın.

• HALİYEN

  (Hâli. den) Boş olarak, boş olduğu hâlde.

• HALİYEN

  Şimdiki hâlde, şimdiki zamanda.

• HALİYYAT

  (Haliye C.) Bekâr kadınlar, evlenmemiş kızlar.

• HALİYYE

  Bağından boşanmış deve. * Yabancı bir yavru emziren deve. * Büyük gemi. * Arı kovanı. * Ahlâktan kinâyedir. * (C.: Haliyyât) Bekâr kadın, evlenmemiş kız.

• HALK

  İnsan topluluğu. İnsanlar. * Yaratmak. İcad. Örneği ve benzeri olmayan bir şeyi yaratmak, ibdâ' eylemek. * Bir şeyi yumuşatıp düzleştirmek. (Bak: İnşa, İbda')(Sivrisineğin gözünü halkeden, güneşi dahi O halketmiştir. M.)(Kâinatı elinde tutamayan, zerreyi halkedemez. M.)(Hem semâvat ve arzı halkeden, semâvat ve arzın meyvesi olan insanın hayat ve memâtından âciz kalır mı? S.)

• HALK

  Boğaz. * Tıraş etmek.

• HALKA

  Ortası boş yuvarlak şekil. * Dâire şeklinde olan şey.

• HALKABEGUŞ

  f. Kulağı küpeli, kulağı halkalı. * Mc: Köle, esir.

• HALKABEND

  f. Toplanıp yuvarlak meydana gelecek şekilde oturma.

• HALKA-İ ÂB-GÛN

  Gökyüzü, semâ.