H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HAMUN

  f. Bozkır. Büyük sahra, düz ova.

• HAMUS

  Sâkin olmak, susmak.

• HAMUŞ

  Sivrisinek.

• HAMUŞ

  f. Susmuş. Sessiz. Sâkit.

• HAMUŞAN

  Mevlevi tâbirlerindendir. Konya'da Mevlâna'nın türbesi haricinde ve kıble cihetindeki büyük kabristana verilen isimdir. * Sessizler, susmuş olanlar, uykuda olanlar.

• HAMUŞANE

  f. Sessizce, ses çıkarmadan. Sessizliği andırır bir şekilde.

• HAMUŞÎ

  f. Susma, sükut etme. Sessizlik, sükunet.

• HAMVÎ

  Sıcaklık.

• HAMYAZE

  f. Esnek, elâstik, esneme. * Kötü hareket, fenâ iş.

• HAMYE

  İçine yağ ve zeytin konulan kap.

• HAMZ

  Ekşilik. Kekrelik.

• HAMZ

  Keskinlik, katılık, şiddet. Metinlik, sağlamlık.

• HAMZA

  İstemek. Arzu etmek. * Ekşi olan her ota derler.

• HAMZA (R.A.)

  Abdulmuttalib'in oğlu olup, Resulüllah'ın (A.S.M.) amcasıdır. Önceleri, İslâm dinine karşı olanlarla beraberdi. Ebucehil'in İslâm düşmanlığını çok ileri götürmesi karşısında, imana girip Ebucehil ve din düşmanlarına karşı çıktı ve İslâm'a büyük hizmetleri oldu. Uhud Gazası'nda 57 yaşında iken şehid edildi.

• HAMZE

  Baklaya benzer bir bitki.

• HAN

  f. Okuyan, okuyucu, çağıran manasına gelir. Meselâ: Duâ-hân : (Niyaz ve tazarrukârane bir tezellül ile) duâ okuyan.

• HAN

  f. Yemek sofrası. Üstüne yemek konan tepsi. * Yemek, taam. * Ahçı dükkânı, lokanta.

• HAN

  f. Yolcuların misafir olduğu bina. Kervansaray. Otel. * Ticaret ehlinin sakin olduğu yer.

• HAN

  f. Hükümdar. Eski Türklerde Hakan da denen devlet reisi.

• HAN U MAN

  (Hanmân) Ev. Bark. Ocak. Ehil ve iyal.

• HANA

  Yaramaz ve boş sözler konuşmak.

• HANACIR

  (Hancere. C.) Gırtlaklar, hançereler.

• HANADIK

  (Handek. C.) Hendekler. Bir mekânın etrafına kazılan geniş ve derin çukurlar.

• HANADIR

  Görme kabiliyeti kuvvetli olan.

• HANADİS

  (Hındıs. C.) Musibetler. * Karanlık geceler. * Şiddetli hâller.

• HANAK

  (C.: Hınâk) Hiddetlenme, kızma.

• HANAN

  (Hân. C.) f. Hânlar, hükümdarlar, pâdişahlar, kağanlar.

• HANAN

  Merhamet, şefkat, acıma.

• HANASÎR

  Helâk olmak.

• HANASİRE

  Hıyânet ehli, hâinler.

• HANAT

  (Hân. C.) Dükkânlar, meyhaneler.

• HANAZÎR

  (Hınzır. C.) Hınzırlar, domuzlar.

• HANBELÎ

  Dört hak mezhepten birisi. İmam-ı Ahmed bin Hanbel Hazretlerinin mezhebinden olan. (Bak: Mezheb, İmam-ı Hanbelî)

• HANCER

  Ucu sivri, iki tarafı keskin büyük bıçak. Halk dilinde hançer şeklinde kullanılır. Divan edebiyatında şâirler, güzellerin kaşlarını hancere benzetirlerdi.

• HANCER-İ BÜRRAN

  Keskin hançer.

• HÂNÇE

  f. Küçük tepsi, ufak sini.

• HÂNÇE-İ ZER

  Küçük altın tepsi. * Mc: Güneş.

• HANÇERE

  Gırtlak, boğaz.

• HANÇER-İ HALİDE

  Saplanmış hançer.

• HANDA HAND

  f. Devamlı gülme, sürekli olarak gülme. * Devamlı gülen, sürekli gülen.

• HANDAN

  f. Gülen, gülücü, mesrur.

• HANDAN-RU(Y)

  f. Güler yüzlü, güleç, mütebessim.

• HANDE

  f. Gülme, gülüş.

• HANDEBAHŞA

  f. Güldürücü, tebessüm ettirici.

• HANDEBAR

  f. Güldüren, güldürücü.

• HANDEFERMA

  f. Güldürücü, güldüren.

• HANDEFEŞAN

  f. Gülümsemeler dağıtan, gülmeler saçan.

• HANDEHARİŞ

  f. Bir kimseye alay tarzında gülme.

• HANDE-İ ÂFTÂB

  Güneşin gülmesi. Güneşin doğması.

• HANDE-İ GÜL

  Gülün açması.