H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HANDEK

  Kale ve tarla gibi yerlerin etrafına kazılan geniş ve derin çukur. Hendek.

• HANDEK GAZVESİ

  Peygamberimizin (A.S.M.) büyük muharebelerinden birisi olup, hicretin beşinci senesinde Şevval ayında vuku bulmuştur. Asıl muharebeyi uyandıranlar Beni Nadir kabilesi olup bunlar Kureyş ve Gatfan kabilelerini de davet etmekle hepsi birden Medine-i Münevvere'ye hücuma geçtikleri vakit, Hz. Resullulah Efendimiz Selman-ı Fârisî'nin (R.A.) reyiyle Medine'nin etrafına hendek kazılmasını emretti. Bu münasebetle Gazve-i Handek denmekle meşhur oldu. Muharebe bir ay kadar devam edip, nihayet Yahudilerle Kureyş arasına nifak düşmüş ve kâfirler şiddetli bir fırtınaya tutulup perişan bir halde dönmüşlerdir.

• HANDEKÂR

  f. Gülen, tebessüm eden, gülücü.

• HANDEKÜNAN

  f. Gülerek, güle güle.

• HANDEMEŞHUN

  f. Devamlı gülen. Çok gülen.

• HANDEMU'TAD

  f. Devamlı gülmeye alışmış olan, her zaman gülme alışkanlığı olan.

• HANDEN

  f. Okumak.

• HANDENÜMA

  f. Gülen.

• HANDERİS

  Eski şarap.

• HANDERİZ

  f. Gülüp duran, devamlı gülen.

• HANDERUY

  f. Mütebessim, güler yüzlü.

• HANDEZEN

  f. Gülen.

• HANDİSTAN

  f. Şaka, lâtife.

• HANE

  f. Ev, mesken, beyt. * Mat: Basamak, bölüm, göz. * Bazı kelimelerle birleştirilip mürekkep isim yapılan bir "ek" tir. "Hasta-hane, ecza-hane, yazı-hane, kıraat-hane" gibi.

• HANE

  Meyhane.

• HANE BER-DUŞ

  Evi omuzunda. Avare. Serseri.

• HANEBERENDAZ

  (Hâne ber-endaz) f. Ev yıkıcı.

• HANEDAN

  f. Soyca dindar ve asil âile. * Peygamber (A.S.M.) sülâlesi.

• HANEF

  İstikamet, doğruluk. * Ayak eğriliği. * Eğrilik, udûl.

• HANEFÎ

  Dört hak mezhepten birisi. Veya bu mezhepten olan kimse. (Bak: İmam-ı A'zam)

• HANE-FÜRUŞ

  f. Ev komisyoncusu, ev tellâlı.

• HANE-GÎ

  f. Evcil, evde beslenen. Evde bulunanlardan, evdekilerden.

• HANE-GİR

  f. Bir yeri mekân sayan kimse.

• HANE-HARAB

  f. Câhil, bilgisiz. * Evi yıkılmış, evsiz barksız kalmış. * Hâli perişan olmuş kimse. * Mc: Müflis, züğürt, sefil.

• HANE-HUDA

  f. Ev sahibi, sahib-ül beyt.

• HANE-İ AVARIZ

  Avarız ve bedel-i nüzul ve buna benzer vergiler ve tekâlifin toplanmasında tutulan ölçü. Buradaki hanenin, lügat mânası olan evle münasebeti yoktur. Kasabalar, köyler nüfuslarına ve emlâk ve arazilerinin miktar ve hâsılatlarına göre hane itibar edilir ve mahallî masraflarla sair vergiler ona göre tanzim edilirdi. Bu usul Tanzimat-ı Hayriyeye kadar devam etmiştir. (O.T.D.S.)

• HANE-İ ÂYİNE

  Her yanı birbirinin aynı olan oda, salon veya köşk.

• HANE-İ DEVVAR

  Dâim dönen, devreden hane. * Mc: Yıldız.

• HANE-İ FERDA

  Ahiret.

• HANE-İ HUDA

  Beytullah, Kâbe.

• HANEK

  Ağzın tavanı, damak.

• HANE-KÜŞ

  f. Mirasyedi, sefih.

• HANEN

  şevk. * Nefsin cima arzusu.

• HÂNENDE

  f. Okuyan, şarkı söyleyen.

• HÂNENDE-GÂN

  f. (Hânende. C.) Hânendeler, şarkı söyleyenler, şarkıcılar.

• HÂNENDE-GÎ

  f. Şarkıcılık, hânendelik.

• HANES

  Burnun uç tarafının biraz yüksek olup geri kısmının basık olması. * Sığır burnu.

• HANE-SUZ

  f. Ev yakıcı. * Mc: Gözü dışarda olan, kendi âilesini düşünmeyen kimse.

• HANEŞ

  (C.: Ahnâş) Avlanan haşere veya kuş. * Yılan.

• HANEV

  Eğmek. * Davar kösnemesi.

• HANEZ

  Mütegayyer olmak, değişmek. * Kokmak.

• HANE-ZAD

  f. Efendisinin evinde dünyaya gelmiş olan köle veya cariye çocuğu.

• HANFEC

  şişman, etli kişi.

• HANFES

  (C.: Hanâfis) Yellengen böceği. * Pislik yuvarlayan böcek.

• HANGAH

  f. Allah rızası için ve misafirleri minnet altında bırakmamak ihlâsı ile fakir ve dervişlere ve talebe-i uluma yemek verilen ve misafir edilen yer.

• HANGAR

  Fr. Eşyayı muhafaza etmek için yapılan üstü örtülü, yanları açık yer. * Uçakları barındırmaya mahsus garaj.

• HANHANA

  Sözü burun içinden söylemek. Hımhımlık.

• HANIK

  Boğmak.

• HANIK

  (Hunk. dan) Boğucu, boğan. * Küçük dar yarık ve sokak.

• HANIM SULTAN

  Tar: Osmanlı hanedanında "sultan" nâmı verilen İmparatorluk prenseslerinin kızlarına verilen resmi ünvan.