H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HANİ'

  Karısını boşamış koca veya kocasından boşanmış kadın.

• HANİF

  Gururlu, mağrur, kibirli. * Dargın, küskün.

• HANİF

  İslâmiyetten evvel Allah'ın birliğine inanan ve Hz. İbrahim'in (A.S.) dininden olanların vasfı. * İslâmiyete kuvvetle bağlı olan ve ilmiyle âmil olan kimse. * Eğri. * Eski kötü hallerinden vazgeçip hakka ve doğruluğa yönelen.

• HANİFE

  Bir kabile ismi.

• HANİFEN MÜSLİMEN

  Müslim ve hanif olarak.

• HANİN

  Fazla istekten dolayı inleyiş, şiddetli ağlayış. Sızlanmak. * Şevk ve arzu.

• HANÎN

  Burun içinden ağlamak. * Burun içinden gülmek.

• HANİN-İ HAZİN

  Acıklı sızlanma.

• HANİN-ÜL CİZ'

  Kuru direğin inleyip ağlayışı. Hurma kütüğünün inlemesi.(Mescid-i Şerifte hurma ağacından olan kuru direk (Resul-ü Ekrem (A.S.M.) hutbe okurken, ona dayanıyordu) sonra minber-i şerif yapıldığı vakit Resul-ü Ekrem (A.S.M.) minbere çıkıp hutbeye başladı. Okurken, direk deve gibi enin edip ağladı; bütün cemaat işitti. Tâ Resul-ü Ekrem (A.S.M.) yanına geldi, elini üstüne koydu, onunla konuştu, teselli verdi, sonra durdu. Şu mu'cize-i Ahmediye (A.S.M.) pek çok tariklerle tevatür derecesinde nakledilmiştir. M.)

• HANÎRE

  (C.: Hanâyir) Parmak başlarındaki boğum. * Kadınların yün ve pamuk attıkları yay. * Kirişi olmayan yay.

• HANİS

  İki kat olmuş kimse.HANÎS : Zayıflık, gevşeklik.

• HANİS

  Ettiği yemini yerine getirmeyen. Yeminini bozan.

• HANİS

  Sinen, dönen. (Bak: Hannas)

• HANÎS

  Yeminini bozan, ahdinde durmayan. Rücu' eden. Te'hir eyleyen.

• HANÎS

  Kebap olmuş nesne.

• HANİYE

  Şarap. * Erkeği öldükten sonra evlenmeyip, çocuğuna bakan kadın.

• HANK

  Muhkem etmek, sağlamlaştırmak. * Bir şeyi çiğneyip damağıyla ezmek. * Davarın ağzına gem vurmak veya urgan koymak.

• HANK

  (Hınk) Boğmak. Boğazını sıkıp öldürmek. Boğazı sıkılıp boğulmak.

• HANKAH

  (Bak: Hangâh)

• HANKAN

  Boğmak suretiyle, boğarak.

• HÂNMÂN

  f. Ev-bark, ocak.

• HÂNMÂN-SÛZ

  f. Ocak yakıcı, ev-bark yakan.

• HANN

  Yalvarmak. * İnlemek. * Esirgemek.

• HANNAK

  Boğan, boğucu.

• HANNAN

  Rahmetlerin en lâtif cilvesini gösteren, Rahman ve Rahîm olan ve çok merhametli olan Allah (C.C.)

• HANNAS

  (El-Hannâs) (Hunus. dan) Geri çekilerek veya büzülerek, sinerek fırsat bulunca vesvese vermek için dönüp gelen. Sinsi şeytan. Besmeleyi işitince kaçan, gaflete dalınca musallat olan şeytan. (Bak: Hunnes)

• HANNASÎ

  Şeytanla alâkalı.

• HANSA

  Sırtlan.

• HAN-SALAR

  f. Kilerci, sofracıbaşı.

• HANSİR

  (C.: Hanâsir) Yaramaz, boş, faydasız. * Bir yerden taşınan veya göçen kimseler, eşya ve elbiselerini yükletip gittiklerinde yerde kalan kıymetsiz şeyler.

• HANŞEFİR

  Bela, zahmet.

• HANŞUŞ

  Bakiyye, artan.

• HANTAL

  Kaba, büyük ve ağır.

• HANTEM

  (C.: Hanâtim) Kara bulut. * Desti. * İbrik. * Topraktan yapılan kap.

• HANUN

  Gümleyerek esen rüzgâr.

• HANUT

  (C.: Havânit) Meyhane, içki içilen yer. * Dükkân.

• HANUT

  Ölüyü, bozulup kokmaması için ilaçlama.

• HANVE

  Güzel kokulu bir ot.

• HANYA'

  Beli bükülmüş kadın.

• HANZ

  Kebap yapmak.

• HANZAL(E)

  Zakkum. Zakkum ağacı. Ebu Cehil karpuzu denilen portakal büyüklüğünde mevyesi çok acı bir nebat. Karga kabağı diye de adlandırılır.

• HAPİS

  (Bak: Habs)

• HAR

  f. Hor, hakir, âdi. Aşağı. (Dinsiz, imansız ve din düşmanı ahlaksızların ve sefihlerin vasıfları.)

• HAR

  Yıkılmış, hedmolmuş.

• HAR

  (Her) f. Merkep, himar, eşek. * Çay ve havuz diplerinde olan balçık. * Mc: İdraksiz kimse. * Kargaşa.

• HAR'

  Yarmak.

• HÂR

  f. Diken.

• HARA

  Deve kuşu yumurtasının yeri. * Ev ortası.

• HARA'

  Süstlük, zayıflık.

• HARAB

  Viran. Issız. Yıkık. Perişan.