H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HAYYEN MEYYİTEN

  Ölü ve diri olarak.

• HAYY-I MEYYİT

  Ölü halinde canlı. * Mc: Hiçbir işe yaramayan, hakiki vazifelerini yapmayan insan.

• HAYYİR

  (C.: Ahyâr) Çok hayırlı. * Her zaman iyilik yapan kimse. Hayırsever, iyiliksever.

• HAYYİZ

  Yer. * Cihet, yön. * Mekân. Vüs'at. (Cismin kapladığı hacim)

• HAYYUT

  Erkek yılan.

• HAYY-ÜL KAYYUM

  Varlığı, diriliği her an için olup, gökleri, yerleri her an için tutan, daimî her şeye her hususta iktidarı yeten Allah (C.C.) (Bak: İsm-i A'zam)

• HAYZ

  (C.: Hiyaz) Kadınlara mahsus aybaşı. Kadının âdet hâli. Böyle bir kadına hayize denir. (Kadını döl yatağı denen rahminden, bir hastalık veya çocuk doğurma sebebi olmaksızın, muayyen müddetlerde kan gelmesine o kadının "aybaşısı" denir. Buna ve kan geldiği müddete de hayız müddeti denir. İslâmiyetçe, bu halde bulunan bir kadın, namaz kılamaz, oruç tutamaz ve cinsî münasebette bulunamaz, haramdır.)

• HAYZA

  Tıb: Kolera denilen hastalık.

• HAYZERAN

  Halk dilinde hezâren denilen bir cins sıcak iklim kamışı ki, sandalye vs. yapımında kullanılır.

• HAYZERANE

  Gemi durak yeri, iskele, liman.

• HAYZERÎ (HAYZELÎ)

  Dura dura yürümek.

• HAYZEYUN

  Yaşlı, acûz, ihtiyar.

• HAYZUM

  (C.: Hayazim) Göğüs tahtası.

• HAZ'

  Muhalefet etmek. * Taksim etmek, bölmek, paylaştırmak.

• HAZA

  Bu. Şu. O. * Gr: İşaret zamiri.

• HAZA'

  Kesme, yarma, ameliyat.

• HAZA'

  Asmacık denilen otun tohumu. (Sara hastalarına iyi gelir.)

• HAZAB

  Odun. * Yakacak nesne.

• HAZABÎ

  (Hizbâ. C.) Arızalı topraklar, engebeli yerler.

• HAZAD

  Yaş ağaçtan kesilmiş budak ve diken.

• HAZAFİR

  (Hizfâr - Hazfur. C.) Cânibler. * Bir kavmin meşhurları, ileri gelenleri, şereflileri. * Hepsi. Tümü. Mecmu'u.

• HAZAİN

  (Hazine. C.) Hazineler.

• HAZAİN-İ MEDFUNE

  Gömülü hazineler.

• HAZAİR

  (Hazire. C.) Duvar veya çitle çevrilmiş ağıl. * Etrafı duvarla çevrili olan mezarlıklar.

• HAZAKAT

  İhtisas. Meharet peyda etmek. Üstad olmak. Bir san'atta, hususan tıbda gereği gibi öğrenip mâhir ve mütehassısı olmak.

• HAZAL

  Selem ağacının kökünden çıkan bir nesne ki, suda ıslatıp yerler.

• HAZALAN

  (Bak: Hizlân)

• HAZAM

  Sür'atle yürümek, hızla yürümek.

• HAZAMA'

  Kulağı enine yarılmış keçi.

• HAZAMİ

  Güzel kokulu bir ot.

• HAZAN

  Güz. Sonbahar. * Solgun.

• HAZANDİDE

  f. Güz mevsimini görmüş, yaprakları sararmış solmuş.

• HAZANE

  Mc: Gönül, kalb, yürek.

• HAZANGÂH

  f. Hazan yeri. * Dünya. Göçecek âlem.

• HAZANÎ

  f. Sonbahar ile alâkalı, güz mevsimine ait.

• HAZANİSTAN

  f. Sonbahar görmüş, sararıp solmuş yer.

• HAZANLİKA

  f. Soluk yüzlü, sararmış, solmuş. Hazân yüzlü.

• HAZANNÜMA

  f. Sonbahar görünüşlü. * Mc: Hüzün ve keder verici.

• HAZANRESİDE

  f. Sonbahara erişmiş, solup sararmış.

• HAZAR

  Sulh zamanı. Barış zamanı. * Bir kimsenin huzuru, yakını. * Mukim olmak. Yolcu olmamak.

• HAZAR

  Tahta ve kereste kesmeğe mahsus su ile işler büyük bıçkı.

• HAZAR

  Bir şeyi bir kimseye vermeyip men ve hacr etmek.

• HAZAR VE SEFER

  Barış ve muharebe zamanı. * Evde mukim olma ve yolculuk.

• HAZARET

  (Bak: Hadâret)

• HAZARÎ

  Köyde ve kasabalarda yaşayanların yaşayış şekli ve tarzlarına ait. Şehirli. * Sulh ve asâyiş, sükun ve istirahat zamanlarına mensub ve müteallik. Barış ve güvenle alâkalı.

• HAZAZ

  Yosun.

• HAZAZE

  Tıb: Bulaşıcı, müzmin bir cilt hastalığı olup sonradan bağırsaklara geçerse öldürücü olur.

• HAZB

  Yetişmek.

• HAZB

  Boyamak.

• HAZB

  Hayvanın memesi şişip emziğinin deliklerinin dar olması. * Ucuz olmak.