H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HEBHEBE

  Dâvet.

• HEBHEBÎ

  Çoban. * Hizmete koşan yiğit.

• HEBÎB

  Rüzgâr, yel.

• HEBİD

  Hanzal otu tohumu.

• HEBİHA

  Yürürken sallanan kadın.

• HEBİR

  Çukur yer.

• HEBİT

  Korkak kimse.

• HEBİT

  Zayıf, ince deve.

• HEBL

  Ölüm, mevt. * Taaccüb makamında kullanılır.

• HEB-LENÂ

  Bize lutfet. Bize ihsan et, bağışla.

• HEBR

  (C.: Hübur) Çukur yer. * Kesmek. * İki dağ arasında olan düz yer. * Etli, semiz olmak.

• HEBRA

  Şişman kadın.

• HEBRAKÎ

  Demirci. * Yabani öküz.

• HEBRE

  (C.: Heberât) Et parçası.

• HEBREME

  Obur. Yemeğe düşkün. * Geveze.

• HEBS

  Hareket.

• HEBS

  Şâdlık, sürür, neşe, neşat. * Döşemek.

• HEBŞ

  Cem'etmek, toplamak. * Kazanmak, kesbetmek.

• HEBT

  Birbiri ardınca vurmak.

• HEBT

  (Hübut) İniş. Aşağı inme. * Aşağı indirme. Bir yere inip konmak. * Nüzul, illet, maraz. * Zayıflama. * Bir memlekete birisini dâhil ettirmek. * Eksiltmek. * Kötü bir hale uğratmak.

• HEBUL

  Yavrusu kalmayan deve.

• HEBUT

  İniş yer.

• HEBV

  Ateşin sönmesi.

• HEBVE

  Toz. * Tozlu yol.

• HEBY (HEBYE)

  Küçük câriye.

• HEBZ

  Sür'at yapmak, hız yapmak.

• HECA

  (Hece) Dilin ve ağzın bir hareketi ile çıkan bir veya birkaç harf. Harflerin sesi. Harflerin seslendirilmesi. * Elif-bâ sırasına göre dizili harfler. Bir sözü harfleri ile söylemek. * Şekil. Kıyâfet. * Yemek. * Sükut etmek, susmak.

• HECACE

  (C.: Hecâcât) Kurbağa.

• HECAGÛ

  f. Nazım veya nesir yoluyla birinin aleyhinde bulunan. Birini zemmeden, bir kimseyi hicveden.

• HECCAV

  Çok hicveden. Hiciv söyleyen. (Bak: Hicv)

• HECE

  (Hecâ) Bir defada söylenebilen, bir veya birkaç harfden meydana gelen sözcük. * Harfleri birer birer söyleyerek okuma.

• HECE VEZNİ

  Türklerin eskiden kullandıkları nazım âhengi ölçüsüdür ki, buna "parmak hesabı" da denir. Parmak hesabı, Türk edebiyatının başlangıcından XI. yy. a, yani Türklerin aruz veznini öğrenmelerine kadar Türk nazmının yegâne âhengi idi. Aruz vezni kabul edilmekle beraber, hece vezni terkedilmeyerek yine halk edebiyatında kullanılagelmiştir. Hece vezninin 3 den 16 ya kadar muhtelif heceli ölçüleri vardır. En çok kullanılanları 7, 8, 11 ve 14 lü hecelerdir.

• HECEF

  Yaşlı devekuşu. * Ağır ve boş kimse.

• HECEMAT

  Hamleler, taarruzlar, hücumlar.

• HECENNA'

  Uzun ve şişman gövdeli kimse. * Başı dazlak, yaşlı kimse. * Başı dazlak olan devekuşu.

• HECES

  Gönüle düşen hatıralar.

• HECHECE

  Çağırmak.

• HECİ'

  Yer yarığı. * Derin dere.

• HECİL

  İki dağ arasındaki çukurca kısım. Vâdi.

• HECİME

  Tulukta biriktirilip ekşitildikten sonra içilen ve köremez denilen süt. * Yoğurt.

• HECİN

  Pek hızlı yürüyen bir cins deve. * Arap atı ile diğer cins attan doğmuş melez at.

• HECİR

  Yaz mevsiminde öğle vaktindeki sıcaklık. * Otun kuruması. * Büyük havuz.

• HECL

  İki dağ arasındaki çukur ve düz yer. * Atmak.

• HECM

  Hamle etmek. Saldırmak. * Büyük kadeh.

• HECME

  şiddet, sertlik.

• HECMEC

  Koç.

• HECMET-ÜŞ-ŞİTÂ

  Kışın şiddeti. Soğuğun sertliği.

• HECR

  Ayrılık, firak. * Tıb: Sayıklamak. Hezeyan. (Bak: Hicr) * Çok sıcak günlerde öğle vakti.

• HECR-İ CEMİL

  Kalben ve fikren onlardan uzak durup fiillerinde onlara uymamakla beraber, kötülüklerine karşılık vermeğe kalkışmayıp müsamaha, idare ve güzel ahlâk ile hüsn-i muhalefet etmek. (E.T.)

• HECS

  Gönüle düşen hâtıralar.