H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HİBAB

  Dostluk, sevmek. (Bak: Hubb) * (Habb. C.) Tohumlar, taneler. * Haplar.

• HİBAK

  Yarpuz otu. * Yelmek.

• HİBAL

  (Habl. C.) Urganlar. İpler, halatlar.

• HİBALE

  (C.: Habâil) Maddi ve manevi şeylerde tuzak, ağ. * Kement, bağ.

• HİBALE-İ İZDİVAC

  Evlilik bağı.

• HİBALE-İ TELBİSAT

  Gizli, kamufleli tuzak.

• HİBAS

  Su bendi.

• HİBAT

  (Hibe. C.) Bağışlar, hibeler.

• HİBB

  Seven. Dost. Muhabbet eden, arkadaş.

• HİBB

  Kurnaz, aldatıcı, hileci kimse.

• HİBBAN

  (Hibb. C.) Mahbublar, sevgililer.

• HİBBE

  (C.: Hibeb) Yırtık ve eski kumaş parçası. Paçavra.

• HİBE

  (C.: Hıbeb-Hıbâb) Yaban otlarının tohumu.

• HİBE

  Bağışlamak. Parasız ve karşılıksız vermek. Bağışlanan şey. * Hal ve şân.

• HİBEB

  (Hibbe. C.) Paçavralar. Kesilmiş bez veya kumaş parçaları.

• HİBEB

  Habbler. Taneler, tohumlar. (Hubub da denir)

• HİBEK

  (C.: Hubük) Rüzgârın lâtif estiği zaman denizde veya kumda meydana getirdiği yol yol kırıntılar ve dalgacıklar. Saçların kıvırcıklığından hâsıl olan dalgalanmalar. Kelimenin aslı olan "habk" sıkı bağlayıp muhkem kılmak; ve kumaşı sıkı, sağlam ve üzerinde san'at eseri zahir olacak vecihle güzel bir zemin üzere dokumak mânasına gelir. (E.T.)

• HİBE-NAME

  f. Bir kimseye birşey hibe edip bağışlamak üzere yazılan kâğıt.

• HİBL

  Yaşlı, ihtiyar. * Uzun boylu kimse. * Büyük deve.

• HİBLA'

  Yeyici, yiyen. * İt, köpek, kelb.

• HİBR

  (C.: Ahbâr - Hubur) Yahudi âlimi. * Salih âlim. * Sürur. * Ni'met. * Mürekkeb. * Eser, nişâne.

• HİBRE

  (Hibret) Bir şeyin iç yüzünü hakkı ile bilmek.

• HİBRİR

  (C.: Habârîr) Dağ çiçeği.

• HİBRİYYE

  Kepek.

• HİBRİZİYY

  Acem askerlerinden şanlı bir süvârinin adı.

• HİBS

  Suyun aktığı yöne konan ve içinde su biriken ağaç veya taş.

• HİBT

  (Bak: Hebt)

• HÎC

  Deveyi azarlama ve zecir sesi.

• HİCA

  Bulmaca, bilmece.

• HİCA

  Akıllı. * Münasib, lâyık.

• HİCA'

  Hicvetme, yerme. Birisi hakkında alay eder tarzda yazılar yazma.

• HÎCA

  (Bak: Heycâ)

• HİCAB

  Perde. Örtü. Hâil. * Utanma. Kendini kusurlu bilip insanlar arasından çekilmek. * Men'etmek. * Allah ile kul arasındaki perde. * Setretmek. Gizlemek.

• HİCABAT

  (Hicab. C.) Perdeler. * Tılsımlar.

• HİCAB-AVER

  f. Hicab verici, utandırıcı.

• HİCABET

  Kapıcılık. Perdecilik. * Teşrifatçılık, mabeyncilerin mesleği. Saray memurluğu. * Ortaçağ islâm devletlerinde vezirlik. * Kâbe perdeciliği.

• HİCAB-I ÇİHRE

  Yüz örtüsü.

• HİCAB-I EBR

  Bulut perdesi.

• HİCAB-I HÂCİZ

  (Hicab-ı sadr) Tıb: Göğüs ile karın uzuvlarını birbirinden ayıran perde, zar. Diyafram.

• HİCAB-I KALB

  Kalbin boşlukları arasındaki zarların her biri.

• HİCAB-I MEŞİMÎ

  Rahim zarı. Ana rahminde cenini saran zar.

• HİCAB-I MÜSTABTIN

  Tıb: Plevra.

• HİCABÎ

  Zar ve perde ile alâkalı ve ona müteallik. Perde ve örtüye âit. * Mahcub. Utangaç.

• HİCAC

  Hüccet, delil, senet göstererek muaraza ve mübahase eylemek. * Tıb: Göz çukuru ve kaş kemiği.

• HİCAL

  (Hecl. C.) Uçurumlar, derinlikler, yarlar, çukurlar.

• HİCAL

  (Hacle. C.) Gerdekler, gelin odaları. * Çadır kapısına asılan kalın perde.

• HİCAM

  Hayvanlara takılan ağızlık.

• HİCAME

  Deve ağzına ısırmasın diye takılan ağızlık.

• HİCAN

  İyi, kerim kimse. * Güzel ve beyaz deve.

• HİCAR

  Aygır atın ön ayağını arka ayağının birisine sağlamak. * Devenin ayağını bileğinden semer ağacına bağladıkları ip.