H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HİRAM

  f. Salınarak eda ve naz ile yürüme.

• HİRAMİS (HİRMİS)

  İnsanın üstüne sıçrayıp hamle eden arslan ve kaplan eniği.

• HİRAN

  Yavuzluk etmek. * Muti olmamak, itaat etmemek.

• HİRAS

  f. Korku. Şaşırıp bozulmak, ürküp çekinmek.

• HİRASAN

  f. Korkak, ürkek, korkan, çekinen.

• HİRASE

  f. Bostan korkuluğu. Korkutacak şey.

• HİRASET

  (Bak: Harâset)

• HİRAVE

  Değnek, asâ.

• HİRBA

  Bukalemun denen bir hayvan. * Mc: Devamlı fikir değiştiren kimse.

• HİRBİZ

  (C.: Harâbize) Mecusilerin ateşinin hizmetkârı.

• HİRC

  (C.: Ahrâc) Yılan başı dedikleri ufak beyaz boncuk. * Günah. * Göz kamaşmak.

• HİRCAB

  Uzun. * Büyük çömlek.

• HİRCAS

  Gövdeli, iri vücutlu, cesim.

• HİRDEBE

  Korkak, ihtiyar, yaşlı kimse.

• HÎRE

  (Bak: Hıyre)

• HİRED-AMUZ

  f. Öğretmen, muallim.

• HİREF

  (Hirfet. C.) Meslekler, san'atlar.

• HİREK

  Karaman koyunundan daha küçük yapıda, yassı ve geniş kuyruklu bir koyun cinsi.

• HİRFET

  (C.: Hiref) Meslek, san'at.

• HİRMAN

  Mahrum olmak, mahrum kalmak. (Aslı, mahrum etmektir)

• HİRMAS

  Arslan, esed.

• HİRMEN

  f. Harman.

• HİRMET

  Cima şehveti.

• HİRR

  Kedi.

• HİRRE

  Dişi kedi.

• HİRSA

  Azıcık derisi yarılan baş yarığı.

• HİRSIYAN

  Karın derisinin içi. * Fil derisinin içi.

• HİRŞEMM

  Yumuşak taş.

• HİRTA

  (C.: Hırâ) Zayıf dişi koyun.

• HİRTAL

  Uzun, tavil.

• HİRVAL

  (Hervele) Yürümek ile koşmak arasında bir nevi yürüyüştür.

• HİRZUN

  Bir küçük canavar.

• HÎS

  Meşelik. * Arslan yatağı.

• HÎS

  Ürkmek. * Kaçmak, firar.

• HİSA

  (C.: Ahsâ) Kumlu yerde olan dibi yakın kuyu.

• HİSAB

  (C.: Hisâbât) Hesap, aritmetik.

• HİSABA ÇEKMEK

  Hesap sormak, hesap aramak.

• HİSAB-I AMELÎ

  Mat: Pratik hesap, aritmetik.

• HİSAB-I NAZARÎ

  Mat: Teorik hesap.

• HİSABÎ

  Hesabını iyi bilen. * Mc: Tamahkâr, cimri, hasis, eli sıkı.

• HİSAL

  (Bak: Hısal)

• HİSAN

  Aygır, damızlık erkek at.

• HİSAR

  (Hasr. dan) Etrafını alma, kuşatma. * Kale. Etrafı istihkâmlı yer.

• HİSAR ERİ

  Kale muhafızı.

• HİSARLI

  Hisarla çevrili yer. * Hisarda oturan, kalede mukim. * Ask: Sınırlarda bulunan şehir ve kalelerde topçuya ait hizmetlerde kullanılan bir sınıf asker. Bunlara İstanbul'dan gönderilen "topçuağası" kumanda ederdi. Hisarlılar, bölük ve ortalara ayrılmamıştı. Sayıları sınırlı ve sabit değildi.

• HİSBAN

  Zan. * İtikat.

• HİSBE

  Ecir, sevap. * İslâm hukukunda, devlet muhasebesi. Muhasebe dairesi. * Huk: Hisbe, daha sonraki çağlarda zabıta, çarşı zabıtası, ahlâk zabıtası gibi değişik müesseselerin adı oldu.

• HİSÎL

  Dağ ağaçlarından bir cins. * Kısa boylu adam.

• HİSKİL

  (C.: Hasâkil) Her canavarın yavruları içinde küçük olanı.

• HİSL

  (C.: Husul) Yumurtasından yeni çıkmış olan kertenkele yavrusu.