H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HİTR

  Faydasız ve mânâsız söz, boş lâf, yalan.

• HİTRAFÎ

  Demirci. * Kuyumcu.

• HİYAB

  (Hiyâbet) Kabahat, suç, günah. * Kötü bir durumun başlangıcı. * Yokluk.

• HİYAC

  Vuruşma, kıtal. * Müteheyyiç olmak. Muztarib olmak. * Otun kuruması.

• HİYADE

  Evmek. * Tevbe etmek.

• HİYAKET

  Dokumacılık.

• HİYAL

  Taraf, yan, cânib. Hizâ. * Bir hayvanın kısır olma hâli.

• HİYAM

  (Himân. C.) Susayanlar, suya ihtiyacı olanlar.

• HİYAM

  (Hayme. C.) Çadırlar, haymeler.

• HİYAMİYYE NEZARETİ

  Tar: 1826 senesinde Yeniçeri Ocağı'nın ilgası üzerine kaldırılan Çadır Mehterleri yerine kurulan daire.

• HİYAN

  Zaman, devre.

• HİYANET

  (Bak: Hıyânet)

• HİYASET

  Dikmek.

• HİYAT

  Çağırmak.

• HİYAT

  (Hiyâtet) Bir şeyin etrafını çevirme.

• HİYATA

  (Hiyatet) Terzilik. Dikiş yapmak.

• HİYAZ

  (Hayz. C.) Kadınlarda meydana gelen aybaşı halleri.

• HİYAZET

  Toplama, bir araya getirme. * Bir şeyi kendine mal etme.

• HİYEL

  (Hile. C.) Aldatmacalar, hileler, sahtekârlıklar.

• HİYELA

  Kibir, gurur, enaniyet, kendini beğenmişlik.

• HİYEM

  (Hayme. C.) Çadırlar.

• HİYERARŞİ

  Fr. Mevkilerin, salâhiyeterin ve rütbelerin önem sırası. * Sıra gözetilerek yapılan herhangi bir tasnif. * Huk: Aynı teşkilâta bağlı kişiler arasında yukarıdan aşağıya bir kontrol imkânı veren ve bu suretle astı üste bağlayan alâka.

• HİYEROGLİF

  Fr. Eski Mısırlılar'ın yazısı.

• HİYMAN

  Susuz.

• HİYNE

  Vakar, ciddiyet.

• HÎZ

  f. Yükselme. * Hislenerek coşma. * Dalga.

• HÎZ

  f. Atılan, kalkan, sıçrayan.

• HİZA

  Bir şeyin karşısı, mukabili. Bir doğru çizginin devamı ile hâsıl olan cihet, düzlük, sıra. * Devenin ve atın ayakları altında yere bastığı yerler. * Nalin. * Taraf.

• HİZAB

  f. Rüzgârın etkisiyle deniz suyunda meydana gelen hareket, dalga.

• HİZAB

  Boya, levn. * Kına.

• HİZAB(Î)

  Kısa boylu bodur kimse.

• HÎZAB-ENGİZ

  f. Dalga kaldıran.

• HİZAM

  Kolan ve bağırdak denilen nesne. (Beşikte çocuklara bağlarlar.)

• HİZAME

  (C.: Hazâyim) Yular burunluğu.

• HÎZAN

  f. Kalkan, sıçrayan. * Bitlis vilâyetine bağlı bir kaza ismi.

• HİZANE

  (Hizânet) Hazine, kıymetli mücevheratın saklandığı yer. * Hazinedarlık. * Mc: Kalb, gönül, hatır.

• HİZAYA GELMEK

  Yola gelmek, düzelmek.

• HİZB

  Cemaat. * Takın, kısım, fırka. Parti. * Âlim ve sâlih bir zâtın re'yine tâbi olup onunla bir gaye uğrunda beraber çalışanlar.

• HİZBA

  (C.: Hazâbî) Engebeli arazi, ârızalı toprak.

• HİZBER

  (Hizebr) (C.: Hezâbir) f. Aslan, gazanfer. * Mc: Cesur, yiğit, kahraman, yürekli adam.

• HİZBULLAH

  Allah için din uğrunda ciddi gayret sâhibi olan ve din düşmanlarıyla aslâ hakiki dost olmayan mücahid cemaat. "Hizb-ül Kur'an" tabiri de aynı mânada kullanılır. (Kur'an-ı Kerim'de 5:56 ve 58:22 âyetlerinde zikredilir.)

• HİZB-ÜL KUR'AN

  Kur'an Cemaatı. Kur'an'a ciddi ve samimi olarak bağlanıp, ona hizmet için mücahidane bir surette çalışan ve fenâlıklardan korunan müslümanların topluluğu ve cereyanı. * Kur'an'ın bir cüz'ünün dörtte biri. * Zikir ve dua için Kur'an'dan alınmış bir kısım âyetler.

• HİZB-ÜŞ ŞEYTAN

  Şeytana ve nefislerine tâbi olanların grubu. Allah'ın kanun ve nizamına tâbi olmadan kafalarına güvenerek ve nefsanî arzularına uyarak gitmek isteyenler. Milleti, memleketi ve mukaddesatı yıkmağa çalışan ve ahlâksızlığa alıştıranların ve dinsizlerin topluluğu ve cereyanı.

• HİZEBR

  (Bak: Hizber)

• HİZEBRAN

  (Hizebr. C.) f. Aslanlar.

• HÎZEM

  f. Yakacak odun. Yakıt olarak kullanılan odun.

• HÎZEMKEŞ

  f. Odun yaran veya taşıyan köylü.

• HÎZENDE

  f. Sıçrayıcı, fırlayıcı.

• HİZFER (HİZFÂR)

  (C.: Hazâfır) Taraf. Nâhiye.

• HİZİP GÜLÜ

  Tezhib ıstılahlarındandır. Yazma mushaflarda hizblerin başına konulan işaretlere verilen addır.