H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HİZLAN

  (Hezlan) Yalnız başına kalıp zelil olmak, yardımcısız kalmak. * Muhafaza ve rahmet-i İlâhiyeden mahrumiyet.

• HİZMET

  Birinin işini görme. Bir kimsenin hesabına veya menfaatına iş görme, bu suretle yapılan iş, vazife. Memuriyet. * Bir insan, hayvan veya nebatın muhtaç olduğu işler ve takayyüdat.

• HİZMETGÜZAR

  f. Komisyoncu. * Şunun bunun işini görüveren.

• HİZMET-İ ASKERİYE

  Askerlik hizmeti. Askerlik vazifesi.

• HİZMET-İ İMANİYE

  İmana ait hizmet. İman ve Kur'an hakikatlarının mukni ve ilmi delillerle anlaşılmasına hizmet etmek; neşrinde, tebliğinde çalışmak.

• HİZMETKÂR

  Hizmet yapan kimse. Hizmetçi.

• HİZRİYYE

  (C.: Hızari) Sağlam, sert yer.

• HİZVE

  Ganimet malını vermek. * Yan.

• HİZY

  Horluk, hakirlik. Züll. Sırrı fâş olmuş, rüsvay olmuş kimse.

• HİZYE

  Uzun kesilmiş et parçası.

• HİZZE

  Sürur, sevinç, neşe, neşat.

• HİZZEB

  Soylu at.

• HOBİ

  ing. Her zamanki çalışmaların haricinde yer alan dinlendirici bir merak veya işlem. Severek yapılan iş, vakit geçirme yolu.

• HOCA

  f. Muallim. Efendi. Muteber ve büyük zât.

• HOCA TAHSİN EFENDİ (FİLÂTÎ)

  (Vefatı: Mi. 1880) Yanya civarından (Filâtlı) olup Osmanlı Alimlerinin sonuncularındandır. Tarih-i Tekvin ve Esas-ı İlm-i Hayat gibi eserleri vardır.

• HOCA-İ DÂNÂ

  Âlimlerin hocası, çok büyük âlim kimse.

• HOCA-İ KÂİNAT

  Hz. Muhammed'in (A.S.M.) bir nâmı.

• HOCA-VÂRİ

  Hocaya benzer surette.

• HOD

  f. Kendi. * Miğfer, baş zırhı.

• HODARA

  (Hod-ârâ) f. Kendini süsleyen, kendini medheden, öven.

• HOD-BE-HOD

  f. Kendi başına, kendi kendine.

• HODBİN

  f. Başkasına hak tanımayıp, kendi lezzet ve menfaatını tâkib eden. Bencil. Enaniyetli. Kibirli.

• HODBİNÎ

  f. Hodbinlik. Kendi menfaat ve lezzetini düşünmek.

• HODENDİŞ

  (Hod-endiş) f. Kendini düşünen. Kendi için endişe eden. Başkasının işine yaramayan.

• HODFURUŞ

  f. Kendini beğendirmeğe çalışan. Övünen.

• HODGÂM

  (Hodkâm) f. Kendi keyfini düşünen. Kendini beğenmiş.

• HODGEŞTE

  f. Kendine dikkat etmeyen.

• HODKÜŞ

  f. Kendini öldüren, intihar eden.

• HODNÜMA

  f. Gösteriş meraklısı. Gösterişe meraklı olan kimse.

• HODPEREST

  f. Mağrur. Kendini çok beğenen. Kibirli.

• HODPESEND

  f. Kendini beğenen. Mağrur.

• HODREY

  f. Kendi bildiğine giden. Kendi rey ve fikriyle iş gören.

• HODRİ MEYDAN

  Kendine güvenen meydana çıksın! mânâsında meydan okuma, kafa tutma.

• HODRU

  f. Kendiliğinden.

• HODSER

  f. Dikbaşlı, âsi, serkeş. * Kendi kendine giden, müstakil.

• HODSERÂNE

  f. Dik başlılıkla, serkeşcesine. Kimseyi dinlemeden.

• HODSİTA(Y)

  f. Kendini öven, medheden.

• HOKEÇ

  Burulmuş erkek kuzu.

• HOKKA

  Cam, seramik veya metalden yapılmış küçük kutu biçimindeki kap. (Bilhassa içine mürekkep konulur.)

• HOKKABAZ

  Elçabukluğu ile birtakım şaşırtıcı oyunlar göstermeyi kendine meslek edinmiş kişi. * Mc: Başkalarını aldatarak yalan ve hile ile iş çeviren kimse.

• HOKKA-İ BÎMAĞZ

  Akılsız ahmak kimse.

• HOKKA-İ MİNA

  Sema, gök yüzü.

• HOL

  ing. Sofa.

• HOLDİNG

  ing. Bir şirketin diğer bir şirkete, onun idaresine hâkim olacak oranda iştirak etmesini ifade eden hukuki alâka.

• HOMOGEN

  Fr. Bütün elemanları aynı yapıda veya aynı keyfiyette olan. * Kim: Aynı cinsten olan. Çeşitli elementlerin birleşmesiyle meydana gelmelerine rağmen, bütün kütlelerinde aynı özellikleri gösteren maddelerdir.

• HONA

  Erkek geyik.

• HOPPA

  Herşeye girişen hafif mizaçlı çocuk tabiatında olan kimse. Yersiz davranışlarda bulunan, dilediğince davranan kişi. Delişmen, şımarık.

• HOR

  f. Kıymetsiz, ehemmiyetsiz. Adi. * Güneş, ışık, aydınlık. * Yiyen, yiyici anlamında olup, birleşik kelimeler yapılır. Meselâ: Miras-hor : Miras yiyen.

• HORANTA

  f. Aynı çatı altında yaşayan kişiler, ev halkı.

• HORASAN

  f. İran'ın doğusunda bir memleket adı. * Erzurum vilâyetine bağlı bir kasaba adı. * Tuğla tozu ile kireçten yapılan bir nevi sağlam harç ismi. * Kelime mânası: Doğan güneş.