H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. H Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• HÜKMBERDAR

  f. Hükme muti olan, itaat eden, boyun eğen.

• HÜKMEN

  Hüküm yoluyla, hükmünde ve değerinde olarak.

• HÜKMÎ

  Hükme dair. Hükme âit ve müteallik. Bir karara dayanan, itibâri olan.

• HÜKM-İ ÂDİL

  Huk: Adalet üzere verilmiş olan hüküm.

• HÜKM-İ GIYABÎ

  Huk: Taraflardan biri hazır olmadığı halde verilen hüküm.

• HÜKM-İ KARAKUŞÎ

  Karakuş hükmü. * Mc: Hesaba kitaba gelmiyen, mantığa uymayan hüküm.

• HÜKM-İ KAZA

  Allah tarafından evvelce verilmiş olan hüküm.

• HÜKMÎ ŞAHIS

  Şahıs gibi muamele gören cemiyet, şirket gibi birlik teşkil eden müessese.

• HÜKM-İ ŞER'Î

  Kur'an-ı Kerim'e ve Din-i İslâm'a uygun kanun ile verilen karar. Şeriatın hükmü.

• HÜKM-İ TECRÜBÎ

  Tecrübe ile elde edilen hüküm. * Tecrübe neticesi hâsıl olan karar.

• HÜKM-İ VİCAHÎ

  Huk: Tarafların her ikisinin de veya vekillerinin hazır bulundukları hâlde verilen hüküm.

• HÜKM-İ VİCDANÎ

  Vicdana ait hüküm. Vicdanî kanaatla verilen hüküm.

• HÜKM-İ YEZDANÎ

  Cenab-ı Hakk'ın hükmü. Allah'a mahsus kanun.

• HÜKM-İ ZIMNÎ

  Fık: Zımnen vaki olan hüküm. (Bir kimse diğer bir kimse aleyhine; "Benim filân şahıs zimmetinde sâbit olacak şu kadar lira alacağıma onun emriyle kefil olmuş idin" diye dâva ve o kimse kefâleti ikrar ve borcu inkâr etmekle müddei, borcu isbat ederek hâkim dahi hükmetse bu hüküm kefil aleyhine sarâheten ve asıl gaib aleyhine zımnen hükmolunur).

• HÜKMKEŞ

  Emre itaat eden, hükme boyun eğen.

• HÜKRE

  Cem'olmak, toplanmak, birikmek. * Yiyecek maddelerini, pahalanacak diye saklamak. * Azlığından bir yerde toplanan su.

• HÜKU'

  Sâkin olmak.

• HÜKÛMAT

  (Hükûmet. C.) Hükûmetler.

• HÜKÛMET

  Bir memleketi idare edenler. Vekiller hey'eti. Devlet.

• HÜKÛMET KONAĞI

  Devlet memurlarının bulunduğu bina. Bunun yerine: "Bab-ı hükûmet, daire-i hükûmet" tabirleri de kullanılırdı.

• HÜKÛMET-İ ÂDİLE

  Âdil hükümet.

• HÜKÛMET-İ ADL

  Huk: Miktarı şer'an muayyen olmayıp ehl-i vukufun (bilirkişinin) usulü dairesinde takdir ve tayin edeceği diyettir. Buna hükm-ü adl de denir.

• HÜKÛMET-İ CUMHURİYE

  Cumhuriyet hükûmeti.

• HÜKÛMET-İ GAYR-İ MÜSTAKİLLE

  İstiklâliyet ve hâkimiyet haklarını tamamen haiz olmayıp, diğer bir devletin boyunduruğu altında bulunan hükûmet.

• HÜKÛMET-İ MEŞRUTA

  Meşrutiyetle idare olunan hükûmet.

• HÜKÛMET-İ MÜSTAKİLLE

  İstiklâliyet ve hâkimiyet ve haklarını tamâmen hâiz olan hükümet.

• HÜKÛMET-İ MÜSTEBİDDE

  İstibdatla idare olunan hükûmet.

• HÜKÜMDAR

  f. Padişah, hüküm sâhibi. En yüksek reis. İmparator.

• HÜKÜMDARAN

  (Hükümdâr. C.) Hükümdarlar, Padişahlar.

• HÜKÜMDARANE

  Hükümdar gibi, hükümdara yakışır bir surette.

• HÜKÜMDARÎ

  f. Hükümdarlık, padişahlık, şahlık.

• HÜKÜMFERMA

  f. Hükümrân, hüküm süren. Hâkimiyetle idâre eden.

• HÜKÜMLÜ

  Bir hüküm ve emri bildiren. * Mahkemece hüküm giymiş kimse.

• HÜKÜMNAME

  f. Bir mahkeme veya hey'etin hüküm ve kararını hâvi vesika. Hükmü ihtiva eden kâğıt.

• HÜKÜMRAN

  Hâkim, hükümdar. Hüküm ve saltanat süren. Hükümfermâ.

• HÜLÂGU

  Mi: 1258' de Bağdadı zaptederek halkını kılıçtan geçirmiş, Abbasi Halifesi Musta'sımı ve bütün âile efradını öldürtmüştür. Cengiz Hanın torunu, Tülay Hanın oğludur. Tarihde en çok kan döken hükümdar olarak bilinir. Abbasi Devletini yıkan Moğol Başkumandanıdır.

• HÜLAM

  Sirke ile pişen sığır eti.

• HÜLAS

  Zayıf davar.

• HÜLASA

  (Bak: Hulâsa)

• HÜLB

  Kıl fırça, kıl kalem. * Kalın kıl kuyruk, yele kılı.

• HÜLBE

  şiddet.

• HÜLEFÂ

  (Halife. C.) Halifeler.

• HÜLEFÂ-YI RAŞİDÎN

  En ileri sahabeden ilk dört halife. (Bak: Çâryâr)

• HÜLHAL

  Saf su.

• HÜLHÜL

  (C.: Helâhil) Öldürücü zehir.

• HÜLK (HÜLKE)

  Yok olmak. Fâsid olmak. * Düşmek.

• HÜLLAS

  İnsana ârız olan gevşeklik.

• HÜLYA

  (Bak: Hulya)

• HÜM

  Onlar. (Bak: Şahıs zamiri)

• HÜMA

  (İki kişiye işaret olan zamir) O ikisi.