K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KÂNE

  (Kevn. den) İdi, oldu...mânasında, fiilin geçmiş zamanı.

• KANEF

  Kulağın küçük ve kalın olması.

• KANEME

  Kir. * Yağdan gelen pis koku.

• KANEŞVERE

  Hayız görmez kadın.

• KANFA

  Kulakları küçük ve kaba olan kadın. (Müz: Aknef)

• KANFAŞ

  Yaşlı, ihtiyar.

• KANFESE

  Tesbih böceği.

• KANGREN

  Yun: Canlı vücudun belirli bir kısmında hücrelerin ölmesiyle meydana gelen bir hastalık.

• KANH

  Suyu içip kandıktan sonra başını kaldırmak.

• KÂN-I KEREM

  Kerem, lütuf ve ihsan menbaı.

• KÂN-I MERHAMET

  Merhamet kaynağı.

• KANIS

  Avcı.

• KANIT

  (Bak: Delil)

• KANIT

  Ümidi tamamen sönmüş. Ye'se düşmüş, ümitsiz, kederli, hüzünlü.

• KANİ'

  (A, uzun okunur) Kanaat eden. Kendinde olan helâla razı olup, başkasının hiçbir şeyine göz dikmeyen. * Kanmış. İnanmış. Tatmin olmuş.

• KÂNİ

  (Kinaye. den) Dokunaklı ve iğneli söz söyleyen. Kinayeli konuşan.

• KANİB

  İnsan topluluğu.

• KANİF

  İnsan cemaati. * Çok yağmur ve bulut. * Geceden bir parça.

• KÂNİF

  Udul eden, dönen, yoldan çıkan.

• KANİSA

  (C.: Kavânıs) Taşlık denilen ve kuşlarda olan bir organ.

• KANİT

  (A, uzun okunur) (Kunut. dan) Kunut ve duâ eden. * İtaatlı. * Sükût eden.

• KANİTÎN

  Kunut ve duâ edenler. Allah'a itaat ve ibadet edenler.

• KÂNİZ

  Defneden, gömen.

• KANKAL

  Büyük kile.

• KANKANE

  Yol göstermek.

• KANKARİS

  Börek.

• KÂNKEN

  f. Madenci. Maden kazıcısı.

• KANNAD

  şeker yapan, şekerci.

• KANNAS

  Avcı, seyyad.

• KANNİS

  Avcı, av.

• KANNUR

  Başı büyük kişi.

• KANS

  Av. Av avlama.

• KANSA

  (Kuşlarda) Kursak.

• KANTAR

  Ağırlık ölçüsü âleti. * Binikiyüz dinar, onikibin okiyye, yüz okiyye gibi hudutsuz bir vezindir. * Kırk okka.

• KANTARA

  Taştan yapılan, kemerli büyük köprü.

• KANTARİYYE

  Kantar ücreti. Tartma parası.

• KANTİN

  Fr. Kışla, fabrika, mekteb gibi yerlerde bakkal veya aşcı dükkânı.

• KANU'

  Kanaat sâhibi. Kanaatkâr, kanaatli. Hakkına razı olan.

• KANUN

  (C.: Kavânin) Herkesin uyması için devletin teşri kuvveti tarafından konulan her türlü meşru nizam, kaide, emir, nehiy ve yasaklar. * Kaziye-i külliye. Kâinatta Allah'ın koyduğu değişmez nizam.

• KÂNUN

  Ocak. Ateş yanan yer. Zaman. * Kış mevsimi. * Sakil, ağır adam. * Kış mevsiminin ilk iki ayı. * Mangal. Soba.

• KANUNEN

  Kanuna göre. Kanunca. Kanuna uyarak. Kanun yolu ile.

• KANUNİ

  Kanuna dâir. Kanuna ait. * Avrupavâri kanuna vesile olan Osmanlı Padişahı Sultan Süleyman'ın bir nâmı. (Bak: Sultan Süleyman Han)

• KANUNİYET

  Kanunluluk. Kanun haline gelmek.

• KANUNNAME

  f. Kanun kitabı. Anayasa.

• KANUNŞİNAS

  f. Kanun ve nizam koyan, kanunun inceliklerini bilen.

• KANUN-U ASKERÎ

  Askerlik kanunu.

• KÂNUN-U DEHA

  Dehâ kaynağı. Dehâ ocağı, akıl, zekâ kaynağı.

• KANUN-U ESASÎ

  Temel kanun. Temel ve esasa ait kanun. Bir bünyenin aslını ve mahiyetini teşkil eden kanun. (Bak: Teşkilât-ı esasiye)

• KÂNUN-U EVVEL, KÂNUN-U SÂNİ

  Aralık, Ocak.

• KANUN-U KADİM

  Eski âdet.